جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

---

‫يکي از ابعاد مهم سيره اهل بيت(ع)، نحوه تعامل آنان با موضوع فقر در جامعه، و انسان‌هاي نيازمندي است که در فقر و تنگدستي زندگي مي‌کردند. پديده فقر معلول عوامل متعددي است، که بخشي از آن‌ها عوامل معنوي مانند زياده‌خواهي، ستم‌کاري و اسراف است، و گروه ديگر از آن‌ها، عوامل مادي مانند انحصار ثروت در دست توانگران، مديريت نادرست و ناکارآمد، تنبلي و بي‌حوصلگي در کار، و بي‌تدبيري در اداره زندگي مي‌باشد. اهل بيت(ع) براي مبارزه با اين پديده، دو راه مختلف پيشگيري از فقر، و رفع فقر را در پيش گرفته بودند. آن‌ها براي پيشگيري از فقر، علاوه بر آگاه ساختن مردم نسبت به وظايف فردي، مانند تقوا و ايمان، طلب علم و دانش، کسب تجربه و مهارت و تدبير در معيشت، تلاش مي‌کردند تا با ترويج راه‌کارهاي اجتماعي مانند ايجاد روحيه تعاون و همکاري، تکافل اجتماعي و کمک به ستم‌ديدگان، از بروز و گسترش پديده فقر در جامعه جلوگيري نمايند. همچنين در دوره‌اي که حاکميت در دست ايشان بود، با نظارت مستقيم بر بازار، منع از احتکار، عمران و آباداني، توسعه کشاورزي و صنعت، و گرفتن ماليات در پيشگيري از فقر تلاش کرده‌اند. بررسي سيره اهل بيت(ع) در زمينه رفع فقر نيز ما را با وظايف فردي و اجتماعي بسياري آشنا مي‌سازد. ميانه‌روي در هزينه‌ها، غنيمت شمردن فرصت‌ها، کار و تلاش، پرداخت خمس و زکات، کمک به فقيران و توليت اغنيا براي حيات فقرا همگي شواهدي بر اين موضوع هستند. اهل بيت(ع) در عصر حاکميت نيز با تعديل ثروت، ايجاد اشتغال، پشتيباني از کشاورزي و دام‌داري، مبارزه با مفاسد مالي کارگزاران و حمايت از فقرا، تلاش‌هاي بسياري در رفع فقر نموده‌اند. نتيجه مهم اين تحقيق آن است که مبارزه اهل بيت(ع) با فقر، مبارزه‌اي جدي و اساسي از طريق ريشه‌کن نمودن علل آن است، نه اينکه شکم‌هاي گرسنه را دعوت به صبر نموده و مسايل اقتصادي را در نظر آنان کم‌اهميت جلوه دهند.