جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تربیت هر فرد در اجتماع به دیدگاه و ایدئولوژی آن مکتب بر می گردد در تمامی مکاتب و جوامع بشری تربیت نسلی نو و مفید حائز اهمیت است و برای تربیت افراد روشهای متفاوت بسته به نوع نگرش مکاتب متعدد هست که در مسیر تربیت انسان امر تشویق و تنبیه در این مکاتب مورد توجه می باشد و هر مکتب نسبت به نوع ایدئولوژیی که دارد به روشی خاص به این امر پرداخته است. تشویق و تنبیه از ضروریات هر نظام تربیتی می باشد .نقش مثبت تربیتی تشویق ، بسیار حساس است. تشویق هم نقش قدردانی، نقش انگیزشی نیز دارد. چرا که تشویق باعث برانگیختن قوای بیشتر در جهت مطلوب دارد. نقش تنبیه ، فراهم کردن بیم از بدی و ن ایمن سازی است . البته هر دو ، زمانی مفیدند که مبتنی بر اصول صحیح باشند، در وگر نه آسیب هایی در زمینه های روحی و اجتماعی دارد. در جامعه اسلامی نیز تشویق و تنبیه باید مبتنی بر تعالیم اسلامی باشد. ضرورت وجود تشویق و تنبیه در هر نظام تربیتی ، جایگاه تشویق و تنبیه در فقه و حقوق اسلامی و دیدگاه علما در خصوص حدود تنبیه وتشویق سوالاتی است که در این پژوهش بررسی می شود. باتوجه به اینکه تشویق و تنبیه هر دو جنبه تربیتی دارند و در فقه موافقان و مخالفانی دارد. اسلام تشویق و تنبیه را دو عامل موثر در تعلیم وتربیت می داند و حدودی برای آن قائل شده است. هدف تعلیم و تربیت در اسلام این است که رفتار صحیح و پسندیده را در انسان ایجاد و تقویت نماید و رفتار غلط و نامناسب را تضعیف و حذف کند. از جمله قیود تادیب، جنبه تربیتی آن می باشد . هدف از تنبیه بدنی، تأدیب و تربیت افراد جامعه است در غیر این صورت، عمل مزبور مصداق ظلم و ستم می باشد. در هر دو مورد، محدودیت‌هایی وجود دارد که از جمله مهم‌ترین آنها، رعایت هدف تأدیب و پرهیز از انگیزه‌های نفسانی است که در صورت انجام این عمل ، تنبیه کننده مرتکب عمل حرام شده و قابل مجازات است. علاوه بر این ، محدودیت سنی هم مطرح است و آن، این که کودک در سنّی باشد که این عمل بر روی او اثرگذار باشد . اما نسبت به معلم ، حداکثر تنبیه‌بدنی مجاز از سوی او به مقدار سه ضربه است و بیشتر از آن، جایز نیست. در این تحقیق مسأله فوق از نظر قرآن و سیره پیامبران وائمه و روانشناسان و اندیشمندان علوم تربیتی مورد بررسی قرار گرفته است.

‫پژوهش حاضر، که ترجمه کتاب تاريخ و سيره سياسي اميرالمؤمنين علي بن ابي‌طالب تأليف رسول جعفريان است، که بر اساس حوادث روي‌داده پس از وفات رسول اکرم( موضع‌گيري‌هاي سياسي امام علي(ع) در قبال غصب خلافت، تعامل با خلفاي سه‌گانه، اقدام‌هاي ايشان در ايام خلافت خويش و برخورد آن با انواع مخالفان خود، اعم از غاصبين، ناکثين و مارقين را شرح مي‌دهد. نويسنده ابتدا به حوادث تلخ بعد از رحلت پيامبر اسلام(ص) مانند تشکيل شوراي سقيفه براي تعيين خلافت، حمله به خانه علي(ع) و گرفتن بيعت اجباري از آن حضرت و قهر و غضب حضرت فاطمه( با خليفه اول و دوم پرداخته، در عين حال رابطه امام علي(ع) با خليفه اول و دوم را مطابق با مصالح اسلام و مسلمانان، بسيار سازنده برشمرده و مخالفت‌هاي حضرتش با سياست‌ها و اقدام‌هاي خلفا را نيز با همين هدف تفسير کرده است. وي همچنين با اشاره به انزواي سياسي آن امام همام در طول دوران خلافت خلفاي سه گانه، گسترش مخالفت‌ها بر ضد عثمان بن‌عفان و آغاز خلافت امام علي(ع) و بيعت مردم با آن حضرت را تشريح مي‌نمايد. آن‌گاه نگارنده به مشکلات فراوان امام علي(ع) در آغاز خلافت اشاره کرده و رويارويي مخالفان آن حضرت و برخي نزديکان پيامبر اسلام همچون عايشه، طلحه، زبير و مخالفان ديگر امام به ويژه خوارج و معاويه که داعيه حکومت و خلافت مسلمانان را در سر مي‌پروراند، بررسيده و مبارزه آن حضرت در اين سه جبهه و ساماندهي اوضاع سياسي، اجتماعي، فرهنگي، ديني و اقتصادي جامعه آن روز را وصف و تحليل مي‌کند. علت استقرار حکومت امام علي(ع) در کوفه، توطئه‌هاي خوارج، طلحه، زبير، عايشه و عمر و عاص بر ضد حکومت امام علي(ع) ، وقوع سه نبرد جمل، نهروان و صفين و شرح اين جنگ‌ها، کشيده شدن جنگ صفين به حکميت و قبول اجباري آن از سوي امام علي(ع) و در نهايت، جريان شهادت مظلومانه حضرتش در مسجد کوفه، تحليل اين وقايع و نيز موضع‌گيري سياسي امام علي(ع) در قبال اين حوادث، از برجسته‌ترين مباحث مندرج در کتاب مذکور محسوب مي‌شود، که به زبان اردو در اين نوشتار ارائه شده است.