جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زیورآلات از مهم ترین وسایلی هستند که بشر میل به آراستن خود را همواره توسط آن ارضا نموده است. یکی از مهم ترین نوع زیورآلات،انگشتری ها هستند که اغلب علاوه بر جنبه ی زینتی وجه کاربردی نیز داشته است و اطلاعات باارزشی از دوره هایی که مورد استفاده قرار می گرفته اند در اختیار ما قرار می دهند. یکی از کاربردی ترین نوع انگشترها «مهرانگشتری ها» می باشند، مهرها به سبب اطلاعات زیادی که از فرهنگ،آداب و رسوم گذشتگان ارائه می دهند،همواره مورد توجه محققان و پژوهشگران قرار گرفته اند. در واقع همراه شدن مهر و انگشتری با هم یکی از تلاش های بشرجهت حفظ و صیانت از هویّت خویش می باشد. در این پژوهش جنبه های کاربردی گوناگون انگشتری ها اعم از اجتماعی،سیاسی و فرهنگی و نیز ارتباط نوع سنگ و جنس مهرانگشتری ها با باورهای اسلامی و همچنین ارتباط نقوش مهرانگشترها با نوع کارکردشان،ارتباط سجع مهرانگشتری ها با شخص دارنده ی آن و نحوه ی طراحی و ساخت مهرانگشتری ها در دوران اسلامی با تأکید بر دوره ی قاجار بررسی گردیده است. بدین منظور از طریق تحقیقات میدانی و کتابخانه ای نمونه هایی از مهرانگشتری های دوره ی قاجار جمع آوریو مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است و از نتایج حاصلهچنان برآمده که بواقع انگشتری ها علاوه بر نقش زینتی کارکردهای دیگری نیز داشته اند و از دوران پیش از اسلام اعتقادات و باورهای خاصی در خصوص جنس انگشتری و سنگ بکار رفته در مهرانگشترها وجود داشته، این عقاید با ورود دین اسلام متروک نگردیده، بلکه در دوره ی اسلامی اعتقادات مذهبی درباره ی جنس و نوع نگین مهرانگشتری تشدید نیز شده است. همچنین نقوش حک شده بر انگشتری ها نشان دهنده ی کارکرد آن بوده و این نقوش دردوره ی قبل از اسلام تصویری بوده که بعد از اسلام نوشتاری گردیده است. سجع مهرانگشتری ها نشان دهنده ی نوع شخصیت دارنده ی مهر بوده و درگروه بندی جامعه ی قاجاری، هر فردی مهرِ مخصوص به خود داشته، بطوری که سجع مهرانگشتری نشان دهنده ی هویّت دارنده ی آن بوده است. از سوی دیگر در روند تحولی ساخت مهر انگشتری ها طراحی و ساخت آنها نیز تحت تأثیر عوامل مختلف تغییر کرده، بطوری که در هر دوره سنت جدیدی در ساخت مهرانگشتری ها به وجود آمده است.

‫جعفر بن ابي‌طالب، شخصيتي والامقام و مورد تأييد پيامبر اسلام(ص) است، که خود و فرزندانش همواره خدمات ارزنده‌اي به اسلام ارايه نموده‌اند. جعفر با هجرت به حبشه و تبليغ دين اسلام، از حقانيت اين دين دفاع نمود، و حبشه را به يکي از پايگاه‌هاي اسلام تبديل کرد. او پس از بازگشت به مدينه، در نبرد موته به شهادت رسيد. وي مردي هوشيار، زيرک، مدير و مدبر بوده، و سومين فردي است که مسلمان شد. عبدالله بن جعفر دومين فرد اين خاندان است که مانند پدر، فردي هوشيار، زيرک، بخشنده و مهربان بود. سخاوت و جود او در ميان اعراب کم‌نظير و مشهور بود. وي از مريدان و شيعيان خاص اهل بيت(ع) بوده، و در نبردهاي دوران امام علي(ع) حضوري فعال داشت. عبدالله به علوم مختلفي از جمله فقه، کلام و تفسير آشنا بود. او به‌دليل بيماري، يا دوري از مدينه، نتوانست در حادثه کربلا حضور يابد، و گفته شده که امام حسين(ع) او را به ماندن در مدينه امر نموده است. نواده او، عبدالله بن معاويه نيز مردي انقلابي بود که در سال 127 هجري در کوفه قيام کرد، و پس از مبارزات طولاني با دستگاه اموي در ايران، از دنيا رفت. ابوهاشم جعفري نيز از نوادر اين خاندان، و مردي عالم و فاضل بود، که منابع رجالي فريقين او را توثيق نموده، و از او به بزرگي ياد کرده‌اند. او چهار امام معصوم را درک نموده، و اکثر معجزات اهل بيت(ع) از طريق او نقل شده است. وي در فقه، کلام و تفسير شهره بود. مجموعاً در اين رساله، زندگي و فعاليت علمي و مذهبي 52 نفر از خاندان جعفر بن ابي‌طالب بررسي شده است. برخي از اين افراد، دست به قيام‌هاي انقلابي زده، و در نقاطي از جهان اسلام موفق به تشکيل حکومت شده، و مکتب اهل بيت(ع) را ترويج نموده‌اند.