جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫مسأله ملاقات با امام زمان(، و تبيين آن منوط به شناخت دقيق مباحثي همچون غيبت و ظهور است. از مجموع نظرات لغويون استفاده مي‌شود که غايب به چيزي يا کسي گفته مي‌شود که از چشم پنهان است و ديده نمي‌شود، هرچند در قلب و فکر حاضر باشد؛ در مقابل، واژه ظهور به‌معناي آشکار و واضح قرار دارد. مسأله ديدار امام زمان(، به شيوه‌هاي مختلف مورد توجه بوده است، و در اين زمينه شيفتگان امام زمان( بر اين باور هستند که چنين ملاقاتي مي‌تواند گاهي به‌صورت مکاشفه و روحاني باشد، به‌گونه‌اي که فرد، خود را در محضر مولايش مي‌بيند؛ و گاهي اين ديدار در خواب صورت مي‌گيرد، که فرد در عالم رويا به محضر امام شرفياب مي‌شود؛ و گاهي ملاقات با امام در بيداري رخ مي‌دهد که ممکن است برخي او را بشناسند و البته برخي نيز به‌صورت ناشناس آن حضرت را ملاقات مي‌کنند. دلايل عقلي، نقلي، اجماع، تشرف برخي از علما به محضر امام و عنايات آن حضرت به ايشان، اظهار نظر بسياري از علماي بزرگ تشيع در طول غيبت در مورد امکان تشرف، و نقل ادعيه و اعمال از سوي آن حضرت در زمان غيبت، از ادله امکان ديدار، و بلکه جزء دلايل وقوع ديدار حضرت مي‌باشد. اما در مقابل اين ادله، بعضي در امکان ملاقات ترديد نموده، و دلايلي را براي انکار امکان ملاقات بيان کرده‌اند، که به‌دليل مخدوش بودن، قابل استناد نبوده و چيزي جز شک و ترديد به‌همراه ندارد. بخشي از اين شبهاتي در مورد نشان وجود ظاهري حضرت، آثار، اهداف و شرايط ملاقات است که پژوهش حاضر با تکيه بر آيات و روايات و ادله ديگر، اين شبهات را پاسخ داده است. بالا بردن سطح علمي و معيشتي شيعيان، شفاي مريضان، هدايت شخصي، حفظ مصالح شيعيان و تحريص بر تلاوت ادعيه، از آثار و اهداف ملاقات امام به‌شمار مي‌رود.

نهضت اصلاحى و مقدس امام حسین (ع) حادثه عظیم و اثرگذارى در تاریخ اسلام مى‏باشد که از یک سو اوضاع سیاسى و اجتماعى موجود را دستخوش تغییرات اساسى کرده و از سوى دیگر نتایج روحى و معنوى عمیقى به جاى گذاشت . برانگیختگى روحى و انقلاب علیه خود، بروز اخلاق متعالى در جامعه و طرد اخلاق تسلیم‏پذیرى و یاس، پیامدهاى مثبت قیام حسینى در جان افراد مى‏باشد . و از حیث‏سیاسى و اجتماعى، بازتاب سریع قیام امام حسین (ع)، وقوع قیام‏ها و حرکتهاى متعددى در شهرهاى اسلامى بود که اوضاع نظام خلافت و ارکان حکومت اموى را متزلزل کرد . نویسنده در این مقاله سعى کرده است‏با رویکردى تاریخى این حوادث را در قرن نخست پس از شهادت امام حسین (ع) تبیین نماید . وى ابتدا به اعتراض زید ابن‏ارقم در مجلس ابن‏زیاد و نقش بسیار سازنده کاروان اسیران به‏ویژه امام سجاد (ع) و حضرت زینب (س) در گسترش و استمرار نهضت‏حسینى پرداخته، سپس قیام عبدالله بن عفیف ازدى، قیام مردم مدینه، قیام توابین و مختار در کوفه را به عنوان حرکتهاى متاثر از نهضت امام حسین (ع) مورد بررسى قرار داده است .