جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫از نگاه پيامبر اعظم(، نجات و رستگاري ابدي انسان در گرو ايمان به خداوند و انجام عمل صالح بوده، و کفر و گناه عامل اصلي هلاک آدمي مي‌باشد. همچنين رسيدن به نجات تنها با اراده اختياري انسان به‌دست مي‌آيد. واژه نجات در لغت و آيات قرآن به‌معناي رهايي و در امان بودن به‌کار رفته است. از جمله مباني انسان‌شناختي نجات مي‌توان به دو ساحتي بودن انسان، کرامت، امتياز و کمال‌پذيري انسان، و همچنين تمايل انسان به زندگي جاودان اشاره کرد. درک اين حقايق انسان را به‌سوي انجام اعمالي هدايت مي‌کند که باعث رستگاري وي خواهد شد. ماهيت و حقيقت وجودي نجات نيز عبارت است از دوري از غضب الهي و بهره‌مندي از نعمت‌هاي او؛ پس نجات داراي دو جنبه سلبي و ايجابي است. در اين راستا، ايمان و عمل صالح، توبه، دعا، توسل و شفاعت، مهم‌ترين عوامل رستگاري انسان به‌شمار مي‌رود. البته مسائلي نيز وجود دارد که مانع از دست‌يابي به نجات انسان مي‌شود. ارتکاب گناه، کفر و شرک به خدا، از جمله مهم‌ترين اين موانع است. نجات انسان حوزه وسيعي دارد، قلمرو آن، دنيا، عالم مرگ، عالم برزخ و قيامت را در بر مي‌گيرد. بر اين اساس، فزوني برکات، نزول باران رحمت، بهره‌مندي از اولاد صالح و اموال فراوان، برخي از آثار دنيوي نجات است. در مورد آثار رستگاري در عالم قيامت نيز مي‌توان به بهره‌مندي از نور، بشارت به بهشت الهي، نعمت‌هاي مختلف بهشتي، همنشيني با انبياي الهي، صديقان، شهدا و صالحان، و رسيدن به مقام رضوان الهي، اشاره کرد. از ميان فرقه‌هاي متعدد اسلامي که در حديث افتراق به آن‌ها اشاره شده است، تنها معيار فرقه ناجيه پيروي از اهل بيت( است؛ و اعمال معاندان و دشمنان فرقه ناجيه و حقيقت گريزان، دچار آفت نابودي است. غيرمسلمانان هم اگر مشمول عناوين مستضعف، جاهل، قاصر و "مرجون لامر الله" شوند از رستگاري نسبي بهره‌مند خواهند شد.