جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در فلسفه جدید، مفهوم ایدئولوژی مشکلی برای رابطه الهیات با سیاست بوده است. بویژه در کاربرد مارکسیستی، «ایدئولوژی» به تأثیر خاصی اشاره دارد که الهیات در جامعه مدرن می گذارد تا واقعیت مادی را که زندگی و فعالیت عملی انسان را شکل می دهد، پنهان یا پنهان کند. این یکی از دلایل متعددی است که الهیات، حتی در شکل سیاسی خود، «ایدئولوژی» را به عنوان موضوعی ذاتی در شکل انتقادی آن در نظر نگرفته است. عدم توجه نظری به ایدئولوژی در خود الهیات به کمبود نقد درونی به ویژه در الهیات سیاسی منجر شده است. با این حال، الاهیات و ایدئولوژی با هم در حوزه ای ظاهر می شوند که کمترین انتظار آن را داریم: نظریه انتقادی رادیکال. نظریه انتقادی مکرراً به نقد الهیات و ایدئولوژی پرداخته است تا از پتانسیل رهایی بخش الهیات برای پرداختن به مسائل سیاسی عمده در میان آگاهی حاد ما از بحران اجتماعی و بن بست سیاسی استفاده کند. پایان نامه من گفتگوکنندگان کلیدی الهیاتی و فلسفی (مانند اسلاوی ژیژک، یوهان باپتیست متز، پل تیلیش، مارسلا آلتهاوس-رید، تئودور آدورنو، و غیره) را تجزیه و تحلیل می کند که نشان دهنده مسیرهای اصلی در این دو گفتمان - الهیات سیاسی مدرن و فلسفه سیاسی معاصر - هستند. ترویج نقش نقد درونی در الهیات سیاسی. این مهم است زیرا کارکرد نقد ایدئولوژی (و نقد به طور کلی) در الهیات سیاسی مسیحی را روشن می کند. همچنین نشان می‌دهد که چگونه نظریه‌های ایدئولوژی معاصر رابطه الهیات با سیاست را واسطه می‌کنند، موضوعی که با توجه به «روی‌کردن به دین» اخیر در سیاست و فرهنگ معاصر اهمیت فزاینده‌ای دارد؟ آیا الهیات سیاسی پس از نظریه انتقادی همچنان می تواند هنجارهایی را برای برقراری نظم اجتماعی عادلانه، برابری طلبانه و همبسته ارائه کند؟ این پایان نامه یک الهیات انتقادی را ترسیم می کند که نقد را به عنوان یک مفهوم الهیات درونی در الهیات سیاسی بازیابی می کند. این امر الهیات را به دور از ارائه هنجارها و به سمت اجرای نقد بازتعریف می کند، اما این کار را بدون کاهش ماهیت کاملاً سیاسی آن انجام می دهد.

ترجمه ماشینی: ما در «عصر مهاجرت» زندگی می‌کنیم و مهاجرت تأثیر عمیقی بر تمام جنبه‌های جامعه و نهادهای مذهبی دارد. در حالی که تحقیقات قابل توجهی در مورد مهاجرت در علوم اجتماعی وجود دارد، مطالعه کمی برای درک تأثیر مهاجرت بر مسیحیت انجام شده است. این کتاب به بررسی این موضوع مهم و پیامدهای الهیات و اخلاق مسیحی می پردازد. این کتاب با دیدگاه‌های مردم‌شناختی و جامعه‌شناختی درباره تأثیر متقابل مهاجرت و مسیحیت آغاز می‌شود، و سپس با بازخوانی وقایع خاصی در کتاب مقدس عبری، عهد جدید و تاریخ کلیسا برای برجسته کردن نقش مرکزی مهاجرت در شکل‌گیری اسرائیل و به دنبال آن، بازخوانی می‌شود. مسیحیت. سپس تلاش‌هایی را دنبال می‌کنیم تا در پرتو مهاجرت، باورهای اساسی مسیحی در مورد خدا، مسیح و کلیسا را ​​تفسیر کنند. بخش بعدی بررسی می‌کند که چگونه مهاجرت مسائل جدیدی را برای اخلاق مسیحی مانند کرامت انسانی و حقوق بشر، حقوق دولتی، عدالت اجتماعی و همبستگی و عدالت زیست‌محیطی مطرح می‌کند. بخش آخر با بررسی پیامدهای مهاجرت برای موضوعاتی مانند عبادت و عبادت، معنویت، معماری و آموزش، به بررسی آنچه به عنوان "الهیات عملی" معروف است می پردازد.

ترجمه ماشینی: مبانی فکری گفتمان مسیحی و یهودی استدلال می‌کند که وارثان یهودی و مسیحی کتاب مقدس، شیوه‌های فکری و استدلالی فلسفی یونانی را پذیرفتند و با اهداف و وظایف خود تطبیق دادند. نویسندگان به بررسی این موضوع می پردازند که چگونه نخستین روشنفکران مسیحیت و یهودیت، سنت تعارض مفصل و استدلال منطقی را در جستجوی حقیقت دینی شکل دادند که قرار بود از طریق ادامه آن بحث با دیگران به اشتراک گذاشته شود. نوزنر و چیلتون، با استفاده از منابع شکل‌دهنده یهودیت و مسیحیت، رسانه‌های ادبی اقتباس و اصلاح را بررسی می‌کنند: دقیقاً کجا و چگونه در نوشته‌های بنیادی مسیحیت و یهودیت خاخامی، شیوه‌های متضاد جدید تعارض و استدلال منطقی را که از طریق فلسفه و علم یونانی منتقل شده به غرب، شناسایی می‌کنند.

ترجمه ماشینی: در گفتگوی قدیم بین فلسفه غرب و الهیات مسیحی ، صداهای قدرتمند معاصر بیشتر به جای گفتگو ، بر روی مونولوگ بحث می کنند. به جای این که این دو رشته از یکدیگر یاد بگیرند و متقابلاً یکدیگر را آگاه کنند ، هر دو فیلسوف و متکلمان به طور فزاینده ای از آنچه دیگران می گویند ، بخصوص در زمینه تحصیلات انگلیسی و آمریکایی ، بی ارتباط هستند و بنابراین نمی توانند بشنوند. در حال حاضر برخی از فیلسوفان مسیحی ادعای اقتدار روش شناختی بر آموزه ها دارند ، در حالی که برخی از متکلمان مسیحی حتی این را انکار می کنند که فلسفه به عنوان یک رشته جداگانه یکپارچگی خود را دارد. در مقابل این روندها ، دیوید براون در سی سال گذشته استدلال کرده است که فلسفه و الهیات هر دو برای مقابله با واقعیت رمز و راز الهی و ایمان مسیحی ضروری هستند. هیچ یک از رشته ها را نمی توان به دیگری تقلیل داد و هر کدام سهم خود را برای درک کامل آنچه براون به عنوان "بینایی واحد" از خدا توصیف می کند ، دارند. در این جلد ، براون به برخی موضوعات کلیدی در الهیات فلسفی ، از جمله نظم ایجاد شده ، تجربه و مکاشفه ، تجسم و رستگاری و بهشت ​​و سرنوشت مشترک ما می پردازد. این جلد با ترکیب وضوح تحلیلی ، ماهیت اعتقادی و عمق تاریخی ، نمونه ای از پروژه براون برای ادغام واقعی فلسفه و الهیات است. بنابراین ، این یک مقدمه ایده آل برای این گفتگوی حیاتی برای دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد و همچنین استدلال متقابل مورد علاقه متخصصان هر دو رشته است.

ابراهیم (ع) پدر ادیان سه گانه سامی (یهودیت، مسیحیت و اسلام) است. دستور خدا به او برای قربانی کردن یکی از پسرانش، از داستان های مهم و مشترک متون مقدس ادیان ابراهیمی است. با این همه، چالشی چشمگیر نیز در این میان وجود دارد، که به کیستی این قربانی باز می گردد. در حالی که یهودیان و مسیحیان، او را اسحاق (ع) می دانند، مسلمانان بدین سو گرایش دارند که او را اسماعیل (ع) بدانند. اما به راستی کیستی این قربانی، چه اهمیتی دارد؟ مگر هدف متون مقدس از بازگویی این داستان، توجه پیروان ادیان ابراهیمی به ایمان ابراهیم (ع) و تلاش برای دنباله روی از او نیست؟ پس چرا چنین چالشی سر برآورده است؟ این مقاله به دنبال یافتن پاسخی برای این پرسش، نخست گزارشی تطبیقی از داستان زندگی پسران ابراهیم (ع) در کتاب مقدس و قرآن به دست می دهد، و سپس به بازگویی جایگاه عنصر «وراثت» در پدید آمدن این چالش می پردازد. به باور نویسندگان بررسی تاریخی برداشت های پیروان ادیان ابراهیمی از این داستان، نشان می دهد که آنان پسر آماده شده برای قربانی شدن را، وارث اصلی ابراهیم (ع) می دانسته اند.

کتاب دین و علم ترجمه کتاب جامعی است که «ایان باربور» آن را در سال 1998 با عنوان «دین و علم: مسائل تاریخی و معاصر» منتشر کرد. این اثر مکتوب که تلفیقی سنجشی از دو کتاب «مسایلی در باب علم و دین» و «دین در عصر علم» محسوب می شود، علاوه بر این که مشتمل بر پژوهش های علمی متاخر است، پژوهش های دینی و کلامی جدید و رویکردهای نو را در بررسی تاریخ ارتباط علم و دین هم مدنظر قرار داده است. ایان باربور، نویسنده اثر، هدف از تالیف این کتاب را تلاش برای تبیین جایگاه دین در دوران علم و نیز ارایه تفسیری از دین معرفی می کند و درصدد آن است که بتواند توامان به نیازها و سوالات ایمان مذهبی پاسخ بدهد و در عین حال، به علوم معاصر نیز توجه داشته باشد.

چکیده یکی از مسائل مهم در تبیین وحی، بررسی رویکردهای گزاره‌ای و غیرگزاره‌ای در وحی است. در میان رویکردهایی که در تبیین این مسئله وجود دارد، رویکرد ملاصدرا - به دلیل توجه به دو وجه گزاره‌ای و غیرگزاره‌ای وحی - از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. این رویکرد در مقایسه با تبیین‌هایی که تنها یکی از جنبه‌های وحی را مورد توجه قرار داده‌اند، بسیار مهم است. در الهیات مسیحی دو رویکرد کلّی گزاره‌ای و غیرگزاره‌ای در این خصوص وجود دارد؛ بر اساس رویکرد نخست، وحی مجموعه گزاره‌های آگاهی‌‌بخش دربارۀ خداوند است، در حالی‌که بر اساس رویکرد دوم، وحی همان فعل الهی است که در طی آن خداوند خود را آشکار می‌کند. تقابل و تضاد این دو رویکرد و نقدهایی که بر هریک از این دیدگاه‌ها وارد شده حاکی از ضرورت وجود رویکردی جدید است که در الهیات مسیحی نمی‌توان یافت. این مقاله تلاشی در جهت معرفی دیدگاه ملاصدرا به عنوان رویکردی جدید است که در آن به هر دو وجه گزاره‌ای و غیرگزاره‌ایِ وحی توجه شده است. رویکرد ملاصدرا به دلیل ابتنا بر مبانی هستی‌شناختی، معرفت‌شناختی، انسان‌شناختی و زبان‌شناختی و برقراری پیوند میان هر دو وجه گزاره‌ای و غیرگزاره‌ای، از این قابلیت برخوردار است که به عنوان رویکرد «وحی فراگزاره‌ای» مطرح شود.

باور رايج اين است كه آنچه علم جديد را از ساير حوزه‌هاي معرفت بشري متمايز مي‌سازد، همان روش تجربي است. اين باور به‌خودي‌خود، اين‌گونه به اذهان تداعي مي‌شود كه تجربه‌گرايي، به‌مثابه يك روش همزاد علم جديد است و در دورة انقلاب علمي پديدار گشته است. اما بررسي‌هاي تاريخي نشان مي‌دهد كه تجربه‌گرايي، نه در بحبوحه ظهور علم جديد در انقلاب علمي، بلكه در منازعات الهياتي قرون وسطاي متأخر متولد شد. اين نكته، براي روشن كردن رابطة علم و دين حائز اهميت است. شواهد حاكي از اين است كه متألهان مسيحي، با انگيزه‌هاي الهياتي، مسائلي را مطرح كردند كه بستر مناسبي را براي پيدايش تجربه‌گرايي به وجود آورد. اين مقاله، با روش توصيفي- تحليلي، عوامل پيدايش تجربه‌گرايي را در قرون وسطاي متأخر و در ميان متألهان مسيحي مورد بررسي قرار مي‌دهد. يافته‌ها حاكي از اين است كه در اين عصر، سه عامل مهم، كه با انگيزه‌هاي الهياتي همراه بودند، در به وجود آمدن تجربه‌گرايي مؤثر واقع شدند: نقد كليات، نقد مابعدالطبيعه ارسطويي و تفكيك ميان قضاياي تحليلي و تركيبي. همچنين اين تحليل، رابطه تجربه‌گرايي و الهيات مسيحي در قرون وسطاي متأخر را روشن مي‌كند.