جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در سیاستهای کلی برنامه چهارم توسعه به موضوع ایجاد اشتغال مولد و کاهش نرخ بیکاری به طور کلی و بویژه برای زنان توجه شده است. با افزایش درصد زنان دارای تحصیلات عالی از کل جمعیت، زنان نقش بیشتر و مهمتری در تامین نیروی انسانی متخصص خواهد داشت. در این مطالعه به چگونگی اشتغال زنان در سه بخش عمده فعالیتهای اقتصادی (کشاورزی، صنعت و خدمات) بر اساس متغیرهای پیشنهادی پرداخته شده است.در برنامه چهارم توسعه اقتصادی جمهوری اسلامی ایران، برای کاهش نرخ بیکاری زنان به 9.3 درصد، باید اشتغال زنان از حدود 2906622 نفر در سال 1383 به 4220826 نفر در پایان برنامه چهارم (1388) افزایش یابد. تحقیق حاضر بر اساس برآوردهای انجام شده نشان می دهد که با فرض ادامه روند گذشته و نبود ایجاد تحولات ساختاری، میزان اشتغال زنان در سال 1388 معادل 3051589 نفر خواهد بود. این آمار نشان می دهد که با توجه به عرضه کل نیروی کار پیش بینی شده در برنامه چهارم توسعه، جمعیت بیکاری زنان در این سال به حدود 1714635 نفر بالغ خواهد شد. لذا نرخ بیکاری آنان به بیش از 30 درصد خواهد رسید که این نرخ از نرخ بیکاری زنان در سال شروع برنامه (17.8 درصد) بالاتر خواهد بود.

عرضه نیروی انسانی در ایران با توجه به افزایش بی رویه جمعیت در دهه 1355-1365 بیشتر تابع ساختار سنی جمعیت می باشد، برای زنان علاوه بر این، تابع عوامل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نیز می باشد. نتایج سرشماری 1385 نشان می دهد که با توجه به افزایش جمعیت 10 سال به بالا و عدم فرصتهای شغلی، میزان بیکاری برای زنان و مردان افزایش پیدا کرده است، اما این افزایش برای زنان چشمگیرتر است. تحصیلات زنان در افزایش اشتغال آنان در بخش عمومی تاثیرگذار بوده است. توزیع افراد شاغل در گروههای عمده فعالیت هم برحسب جنس و هم مناطق شهری و روستایی متفاوت است. نتایج سرشماری نشان از افزایش زنان پذیرفته شده و فارغ التحصیل در مراکز و موسسات آموزش عالی دارد که در آینده نزدیک متقاضی کار خواهند بود. بنابراین برای جلوگیری از ایجاد بحران و از بین رفتن فرصتها، برنامه ریزی برای بازار کار زنان ضروری است.

در دنیای رقابتی امروز، کشورها به منظور پیشرفت و بقا در دنیای رقابت با تمام توان در جهت ایجاد توسعه پایدار تلاش می کنند. توسعه پایدار را توسعه ای انسان محور تعریف کرده اند که موجب بیشترین تغییر مثبت و ماندگار در افراد جامعه می شود. فراگیری این تغییرات در همه قشرهای اجتماعی و درگیر کردن تمامی افراد و گروهها در فرایند توسعه، مهمترین وجه تمایز توسعه پایدار از تعریفهای پیشین توسعه یافتگی به شمار می رود. با این وصف، زنان به عنوان نیمه ای از جامعه بشری که تا سدهای اخیر معمولا نه موضوع تحول و تغییر بوده اند و نه منشا تغییر، در توسعه پایدار نقشی محوری به عهده دارند. در واقع شرط تحقق توسعه پایدار حضور و مشارکت واقعی و فعال زنان در فرایند توسعه است.در طی 20 سال گذشته حضور زنان در بازار کار کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه مشاهده شده است. با وجود این، در طی سالیان گذشته هنگام ورود به شغل جدیدی که به صورت سنتی برای مردان تصور می شده است و یا پس از اشتغال در هنگام ارتقای شغلی، زنان بر استانداردهای متفاوتی نسبت به مردان قضاوت شده اند. این مقاله مفهوم ارتقای شغلی در کارکنان زن یک موسسه آموزش عالی را کاوش و بررسی می کند. مطالعه اخیر تلاش دارد تا به این سوالات پژوهشی پاسخ گوید: موانع ارتقای شغلی زنان کدامند؟ تفاوتهای برداشتی در خصوص موانع ارتقای شغلی میان گروههای فرعی زنان کدامند؟ خط مشی ها و برنامه های بهبودی برای بهبود فرایند ارتقای شغلی زنان کدامند؟ ارتباط میان ارتقای شغلی و عدالت به چه صورت است؟ نتایج این مطالعه نشان می دهد که یک رابطه مستقیم و منفی میان عدالت مراوده ای و موانع ارتقای شغلی و همچنین میان عدالت توزیعی و موانع ارتقای شغلی وجود دارد، اما رابطه معناداری بین عدالت رویه ای و موانع ارتقای شغلی مشاهده نشده است. همچنین نبود حمایت سازمانی، محدودیتهای شغلی و باورهای غلط اجتماعی، اصلی ترین موانع تعیین شده به وسیله پاسخگویان بوده اند.

بدون مشارکت زنان، توسعه پایدار تحقق پیدا نمی کند. بنابراین سرمایه گذاری برای آموزش دختران از عوامل موثر در دستیابی به توسعه می باشد. میزان مشارکت زنان در دانشگاهها که بهترین مراکز پیشرفت و تربیت متخصصان است، نشانه ای از توسعه هر کشور محسوب می شود. زنان تحصیلکرده، نقشهای اجتماعی، فرهنگی موثرتری ایفا می کنند که این مشارکت فعال باعث روند توسعه پایدار کشور می شود. از طرفی بالا رفتن سطح تحصیلات زنان نیز موجب گسترش مشارکت آنان در فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی می شود. همچنین افزایش تحصیلات سبب بالا رفتن سن ازدواج، کاهش موالید، کوچک شدن خانواده، ارتقای سطح زندگی و تغییر نگرش جامعه نسبت به حضور زنان در بازار کار می شود. با توجه به این موارد پیش بینی می شود که نرخ مشارکت زنان در عرصه اشتغال در سالهای آینده افزایش پیدا کند. این مقاله به تبیین وضعیت زنان در دوره های تحصیلات تکمیلی در دانشگاهها، مراکز آموزش عالی کشور و آثار آن بر اشتغال دانش آموختگان زن می پردازد. جامعه آماری، دانشجویان دانشگاههای دولتی کشور می باشد. با استفاده از روش کتابخانه ای (اسنادی) و بررسی گزارشهای آماری می توان گفت:حضور دختران در طی سالهای 1376-1386 در مقاطع کاردانی، کارشناسی، کارشناس ارشد، دکتری حرفه ای و دکتری تخصصی از رشد سالیانه ای برخوردار بوده است.تعداد دانشجویان دختر در مقطع کارشناسی ارشد در گروههای علوم انسانی و فنی و مهندسی افزایش پیدا کرده است، اما میزان افزایش تعداد دختران در گروه فنی و مهندسی بسیار کمتر از میزان افزایش پسران در همان گروه است.تعداد زنان در سطح دکتری تخصصی در گروه فنی و مهندسی در حال افزایش است و در گروه علوم انسانی افزایش تعداد زنان نسبت به سالهای گذشته بیشتر از مردان بوده است.افزایش سطح تحصیلات زنان در سالهای اخیر، بویژه در سطح آموزش عالی، چشم انداز افزایش نرخ مشارکت زنان را در سالهای آتی پیش رو قرار می دهد. هر چقدر زنان در آموزش عالی و کسب تجربیات تحصیلی مشارکت بیشتری داشته باشند، شانس بیشتری برای توسعه شغلی و نیل به مشاغلی با مراتب بالاتر خواهند داشت.

به نظر بوردیو، موقعیت افراد برحسب حجم و نوع سرمایه انها مشخص می شود و جایگاه انان را ابتدا در خانواده و سپس در جامعه مشخص می کند (بوردیو، 1380 ).در این مقاله به بررسی رابطه سرمایه اقتصادی زنان با نوع روابط همسران در خانواده (میزان روابط دموکراتیک) پرداخته می شود. ضمن استفاده از نظریه منابع و مبادله، به روش نمونه گیری تصادفی از میان 324 زن متاهل شاغل و خانه دار در تهران پرداخته شد؛ سپس با بهره گیری از پرسشنامه اطلاعات جمع آوری و یافته ها نشان داد.بین سرمایه اقتصادی زنان و میزان روابط دموکراتیک با همسر، رابطه معنادار و مثبت وجود دارد. از میان متغیرهای زمینه ای، بین منزلت شغلی شوهر با متغیر وابسته، رابطه معنادار و مثبت دیده شد.

هدف: هدف تحقیق حاضر تعیین سهم هریک از عوامل وضعیت اشتغال (آموزگاری در برابر خانه داری) ،سطح تحصیلات، سن و تعداد فرزندان در میزان اعتماد به نفس زنان متاهل بوده است. روش: ازدواج مورد پژوهش شامل 80 زن متاهل (40 آموزگار و 40 خانه دار) بودند که به طور تصادفی با استفاده از روش ازدواج گیری خوشه ای چند مرحله ای از میان زنان متاهل آموزگار و خانه دار شهر اصفهان انتخاب شدند. برای سنجش اعتماد به نفس آزمودنی ها خرده مقیاس اعتماد به نفس(F1-C)  پرسش نامه شخصیتی برن رویتر به کار برده شد. نتایج: نتایج نشان داد که وضعیت اشتغال (آموزگاری در برابر خانه داری) می تواند میزان اعتماد به نفس زنان متاهل را به طور معناداری پیش بینی کند (P=0.00)، اما افزودن هر یک از متغیرهای سطح تحصیلات، سن و تعداد فرزندان به متغیر وضعیت اشتغال (آموزگاری در برابر خانه داری) نمی تواند قدرت پیش بینی اعتماد به نفس زنان متاهل را به طور معناداری افزایش دهد. نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان داد که اشتغال زنان نقش مهمی در تامین اعتماد به نفس آن ها دارد، اما متغیرهای سطح تحصیلات، سن و تعداد فرزندان، اگرچه با اعتماد به نفس زنان متاهل رابطه دارند اما نمی توانند آن را پیش بینی کنند.

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی مشاوره گروهی با رویکرد معنادرمانی بر ارتقای سلامت روان زنان آسیب دیده از زلزله در شهرستان زرند انجام شده است. روش اجرای پژوهش از نوع نیمه آزمایشی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان آسیب دیده از زلزله شهرستان زرند می باشد. تعداد ازدواج پژوهش20 نفر می باشد که با روش ازدواج گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شده است. ابزار استفاده شده برای جمع آوری اطلاعات پرسش نامه سلامت عمومیGHQ 28) ) می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر روش های آمار توصیفی از آزمون t اسودنت استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که مشاوره گروهی با رویکرد معنادرمانی موجب بهبود چهار بعد سلامت عمومی شامل وضعیت جسمانی، اضطراب، افسردگی و سلامت روانی شده است. اما در بعد کارکرد اجتماعی تفاوت معناداری مشاهده نشد.

امنیت تردد، عامل بسیار مهم و تعیین کننده ای در استفاده از فضاهای شهری است، اما زنان به عنوان قشری آسیب پذیر در برابر نا امنی به حساب می آیند. در این صورت بررسی ویژه الگوی تردد آنان در فضاهای عمومی شهری و ارتقای امنیت آنان در افزایش رونق فضاهای شهری نقش به سزایی دارد.فرضیه اصلی این پژوهش، عبارت است از این که "به نظر می رسد بین میزان تردد و احساس امنیت درک شده زنان در یک فضای شهری رابطه مستقیمی وجود دارد". این فرضیه با استفاده از مطالعات میدانی بر بخشی از منطقه مرکزی پر تردد شهر تهران (محدوده اطراف پارک شهر) و از طریق توزیع پرسشنامه و تحلیل آماری آن با آزمون T و تطبیق هیستوگرام های پاسخ های مربوط به آن، مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاکی از تایید رابطه مستقیم بین دو متغیر میزان تردد و احساس امنیت زنان می باشد. به علاوه در این پژوهش، ضمن بررسی نیاز ها و ویژگی های خاص حرکتی زنان، با استفاده از رویکرد مشارکتی، نتایج حاصل از تحلیل شاخص های اعمال شده در پرسش نامه ارایه شده است که شامل ارتقای امنیت وسایل نقلیه عمومی، بهبود امنیت عابران پیاده، افزایش نظارت (طبیعی و مصنوعی) بر تردد عابران و ارتقای امنیت تردد شبانه زنان می باشد. در نهایت نیز برخی از راه کارهای اجرایی برای تحقق موارد مذکور ارایه شده است.

برساخت بازنمایی خاص، روابط قدرت موجود را منعکس کرده و گفتمان های اجتماعی مسلط را مشخص می کند. این مقاله تحلیل کمی و کیفی آگهی بازرگانی تلویزیون ایران است. هدف اصلی این مقاله بررسی بازنمایی زنان و برساخت تصاویر آن ها از راه گفتمان آگهی های بازرگانی با تاکید بر نقش های جنسیتی است. برای دست یافتن به این هدف با استفاده از برخی مقوله های خاص، 90 آگهی بازرگانی مورد مطالعه قرار گرفت، سپس 7 آگهی بازرگانی بر اساس نظریه گفتمان لاکلا و موف به طور عمیق تحلیل شد.نتایج نشان داد که همه تبلیغات به طور مستقیم یا غیر مستقیم روابط مسلط جنسیتی را نشان می دهند و ارزش های حاکم را تولید و بازتولید می کنند و عناصر محوری گفتمان مسلط آگهی های بازرگانی باعث هژمونیک شدن گفتمان مردانه در روابط جنسیتی می شود. تحلیل ها نشان از تضاد بین واقعیت نقش های جنسیتی در جامعه و تبلیغات بازرگانی تلویزیون است.