جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی ازمقوله های اصلی بلاغت؛علم بیان می باشد.ابتدایی ترین وساده ترین گونه در میان انواع بیانی؛تشبیه است که دیگر گونه ها ازجمله استعاره وتشخیص وحتی رمز وکنایه برمبنای آن بنا نهاده شده است.حال اگر برای بیان وجه شباهت؛دو طرفتشبیه (مشبّه ومشبّه به)را ذکر کنیم که دراین صورت با تشبیه سروکارداریم و یا از ذکر یکی از طرفین بپرهیزیم، درهر صورت با زیر ساخت تشبیهی مواجه ایم.تشبیه بین عناصر عینی وذهنی پیوند ایجاد می کند،پیوندی که به طور ظاهری و دیداری در بعضی موارد امکان ظهور ندارد.عناصر به کاررفته در اشعار شاعران برگرفته از محیط اجتماعی ونحوه ی زندگی،طبیعت وگونه های گیاهی وجانوری، موجودات ماورائی وآسمانی می تواند باشد.با استفاده از تشبیه هریک از این عناصر درکنار عنصر دیگر قرار می گیرد وبهتر شناسانده می شود.هر چه میزان تفاوت دورکن به کار برده شده بیشتر باشد؛ آن تشبیه را دلپسند تر وجذّاب تر نشان می دهد زیرا ذهن خواننده بیشتر وبیشتر درگیر می شود و این دلپسندتر شدن بسته به قوّه ی خیال واندیشه ی شاعر دارد در اینکه بتواند تضاد را در کمال توافق جلوه دهد و اندیشه با کمک عناصر بیانی به ویژه تشبیه که بارزترین صور خیالی است به این مهم می رسد.اندیشه ی شاعران با تأثر احساس از محیط وطبیعت وعنصر خیال دست به آفرینش ادبی می زند؛بدون نیروی خیال هیچ کدام از دو عنصر اندیشه واحساس نمی توانند به آفرینش هنری برسند و شاعر باالهام از شگرد های نوسازی تشبیه؛ شکل ساخته شده را تزیین می نماید. ابزار های نوسازی در تشبیه موجب به وجود آمدن انواع تشبیه در علم بیان شده اند،هرچند این شگردها ازقبل تعیین شده می باشد وطبق اصول بلاغت در شا خه ی علم بیان قرار گرفته است؛با این وجود امکان رشد وبرتری هر شاعری در هردوره ی زمانی بسته به کاربرد این ابزارها در اشعار می باشد.در این پژوهش هدف بر این است تا با بررسی تشبیه وانواع آن در غزل سه تن از شاعران کلاسیک ادبیّات فارسی؛سنایی غزنوی،سیّد حسن غزنوی وخاقانی شروانی به میزان بهره مندی این شاعران از گونه ی بیانی تشبیه به عنوان اساسی ترین شگرد زیباسازی کلام پی ببریم.

زندگی و سیرت حضرت رسول اکرم (ص) همچون خورشیدی درخشان برای بشریت محسوب می گردد و شعاع آن در جان و ذهن و زبان مسلمانان جلوه ای خاص دارد. نام و یاد رسول الله (ص) در ادبیات فارسی، دست مایه ی بروز احساسات پاک و صمیمی و خلاقیت و هنرمندی شاعران و نویسندگان بوده است. البته باید اذعان کرد که در شعر فارسی این مهم نمود و گسترش بیشتری داشته است. هدف این پژوهش، بررسی و تحلیل جلوه های مهر و محبت رسول اکرم (ص) در دیوان خاقانی است.ابتدا با استفاده از منابع و مراجع، اشاره ای مختصر به حوادث تاریخی و خصایل فردی و معنوی آن حضرت و زندگی مبارک ایشان شده و سپس شواهد شعری مناسب از دیوان خاقانی ذکر شده است، همچنین به مواردی از جلوه های سخنان و احادیث آن حضرت در شعر خاقانی توجه شده است، با توجه به نمونه های متعدد و متنوع شعری در این خصوص، در دیوان خاقانی، می توان توجه و ارادت او را به حضرت رسول (ص) دریافت. خاقانی با استفاده از این مطالب به اشعار خود غنایی خاص بخشیده و آنرا متبرک ساخته است.روش کار در این تحقیق، توصیفی – تحلیلی و بر اساس مطالب کتابخانه ای است و منبع مورد استفاده برای تحقیق، دیوان خاقانی بر اساس شرح دکتر سجادی است.

در زبان‌های اسلامی به ویژه عربی و فارسی، قصاید، غزل‌ها، قطعه‌ها و آثار بسیاری از شاعران در حمد و ستایش خداوند، و مدح و ثنای پیامبران و اولیای الهی سروده شده است. مدایح مذهبی نیز از مقوله‌ی شعر می‌باشد. چون در این‌گونه آثار شاعران با استفاده از زبان والای شعر و خلق آثار عرفانی و رمز و نماد، صداقت و انسان کامل بودن پیامبران الهی را به فرهنگ جامعه و شعور اجتماعی منتقل می‌سازند. معجزات و سیمای پیامبران، اخلاق و سیره‌ی زندگی آنان را به صورت تشبیه، تلمیح و نماد ترسیم و تشریح می‌کنند. همان‌طور که موسی (ع) را مظهر سالک و جستجوگر و شاگرد و مرید می‌دانند. حضرت عیسی (ع) را پیرو و ولی کامل و مظهر راستی و پاکی و فرد منجی و شفادهنده‌ی بیماران و نماد تجرد و وارستگی، و سیمای روحانی و استثنایی قلمداد می‌کنند. حضرت محمد (ص) را انسان کامل، راهنما، شفاعت کننده و مظهر مهر و لطف و محبت و احسان و نیکوکاری و حلم و بردباری و صاحب معراج و رمز غایت آفرینش می‌دانند که خداوند متعال در حدیث قدسی می‌فرماید: «لولاک لما خلقت الافلاک» یعنی اگر تو نبودی هر آینه آسمان‌ها را نیافریده بودم. توجه به مقام والای انبیاء الهی و نگرش به زندگانی و جنبه‌های گوناگون اخلاقی و تربیتی آنان همواره مورد عنایت شاعران و ادبیات منظوم و هنر می‌باشد که آثار منظوم شاعران خاقانی نظامی و عطار گواه بر این سخن می‌باشند که با اشعار زیبا و دلنشین خود جنبه‌های زندگی پیامبران از جمله معجزات آن‌ها را به شعر کشیده‌اند.