جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل در پدیدارشناسی روح خود - در مقایسه با بسیار زیاد پیچیدگی کل کار - به نحوی تا حدی پنهان به هسته رسمی چیزی که او به عنوان دیالکتیک تصور می کند، به ویژه به عنوان جنبش دیالکتیکی اشاره می کند. این حرکت به شکل یک بررسی شکی است که ادعاهای آگاهی در اختیار داشتن دانش را آزمایش می کند. چنان‌که هگل نشان می‌دهد، چنین ادعایی به سطوح مختلف شناختی آگاهی - که با یقین حسی شروع می‌شود و با معرفت مطلق ختم می‌شود- مقید است. نحوه معاینه دقیقاً با سطوح هوشیاری مطابقت دارد. اما در راه رسیدن به معرفت مطلق، امتحان، متناسب با قصد شکاکانه خود، با اشکال غیرواقعی معرفتی که با علم مطلق متفاوت است مواجه می‌شود. هر تست شک که با شکلی غیرواقعی از دانش مواجه می‌شود، لزوماً نتیجه آن چیزی نیست که حاصل می‌شود، نتیجه‌ای که حاوی آن چیزی است که شکل‌های غیرصحیح دانش پیش گفته به هر حال صادق است. در مقاله زیر نشان داده می‌شود که این هسته شکل حرکت دیالکتیکی در صورت اعمال به گام مشابه، آزمون را می‌پذیرد. پرش از یقین نفسانی به ادراک. اگر تفاسیر و تحلیل‌های زیر به اندازه کافی خوب پایه‌گذاری شده باشند، می‌توان اطمینان داشت که تفسیرها و تحلیل‌های «تجربه‌های آگاهی» بیشتر در همین راستا می‌تواند مثمر ثمر باشد. برناردو فرو: دیالکتیک هگل چقدر افلاطونی است؟ رویکردی جدید به یک بحث قدیمی در حالی که در سال های اخیر پیوند بین هگل و ارسطو به طور گسترده مورد بررسی قرار گرفته است، به نظر می رسد میراث افلاطونی هگل در پس زمینه محو شده است. این عدم تقارن است تا حدی به دلیل توصیف استاندارد افلاطون به عنوان یک متافیزیک جزمی، متعهد به هستی شناسی «دوجهانی» است. در این مقاله، نشان می‌دهم که تعامل هگل با افلاطون دقیقاً به دلیل رد این نوع خوانش برجسته است و علاوه بر این، این نگرش نور مهمی را بر افکار او می‌تاباند. برای تعیین چگونگی، بر برداشت‌های افلاطون و هگل از دیالکتیک تمرکز می‌کنم. من استدلال می‌کنم که هر دو مدل، علی‌رغم تفاوت‌های آشکارشان، شباهت‌های ساختاری کلیدی دارند، که تنها با عبور از جریان اصلی افلاطونی‌گرایی می‌توان واقعاً آن را درک کرد. این تغییر دیدگاه باعث می شود تا درک روشن تری از رشد فلسفی هگل و بینش های جدیدی از فلسفه او به عنوان یک کل پیدا شود. آنتون فردریش کخ: تبار پارمنیدی هگل به علم بدون مخالف هدف این مقاله این است که علم منطق هگل را از قاعده روش‌شناختی ضد دگماتیک پایه‌ای آن قابل درک کند و تصمیم بگیرد: «می‌خواهی صرفاً فکر کنی»، یعنی. ه. بدون پیش فرض آغاز منطق (با وجود، هیچ، شدن، بودن-آنجا) از این عزم جزئی استنتاج می شود، همانطور که عملیات منطقی مرکزی نفی، به ویژه در کاربرد خود، یعنی. ه. نفی غیر مستدل یا دایره ای. اشکال مختلف نفی در منطق هستی و سه نوع اساسی نفی دایره ای که به ترتیب در منطق هستی، ذات و مفهوم عمل می کنند متمایز می شوند و همه یافته ها مربوط به متن هگل است. بحث در چارچوب متافیزیک و منطق کلاسیک (افلاطون، ارسطو، لایب نیتس) و متافیزیک تحلیلی معاصر به ویژه، عروج پارمنیدی (2020) به هستی (2020) رادیکال مونیستیک مایکل دلا روکا به عنوان یک ورقه نمایانگر مورد بحث قرار می گیرد که در مقابل آن نزول پارمنیدسی هگل از هستی به نفی، شدن و انواع تمایزها برجسته می شود. دومین ورق برای مقایسه «علم بدون مخالف» است که سباستین رودل در خودآگاهی و عینیت (2018) ارائه کرد. به نظر می رسد که هگل بسیار بیشتر از رودل به شکاکان رادیکال توجه دارد. - در مجموع، علم منطق در اینجا به عنوان نظریه هگل در مورد تکامل منطقی پیش از زمان و صرفاً منطقی فضای منطقی (مطلق هگلی) به تصویر کشیده شده است. به این ترتیب توسط هگل به عنوان آخرین متافیزیک غیراستاندارد طراحی شده است که در صورت موفقیت، تمامی نظریه‌های متافیزیکی استاندارد ممکن را که هر یک مرحله‌ای سیال را در تکامل منطقی تثبیت و بی‌حرکت می‌کنند، ارزیابی نقادانه می‌کند و آن را به عنوان کل ایستا فضای منطقی در نظر می‌گیرد. - در صورت موفقیت، توجه داشته باشید، اما دلایلی وجود دارد که معتقدیم هگل به آنچه که هدفش است دست نمی یابد. کریستین کرینن: هترولوژی یا دیالکتیک؟ Rickerts Lehre vom Ursprung des Denkens im Spiegel der hegelschen Logik با هترولوژی او، هاینریش ریکرت نئوکانتی آلمانی جنوب غربی توسعه یافت دکترینی که نه تنها برای نئوکانتیانیسم، بلکه برای نئوکانتییسم نیز راهگشا بود نظریه سوبژکتیویته در فلسفه استعلایی پس از جنگ به معنای وسیع. هترولوژی ریکرت در درجه اول به ساختار اصلی اندیشه مربوط می شود. در بحث، جایگزین «نفی (هگل) یا دیگری (ریکرت)؟» گسترده شده است.

ترجمه ماشینی : این کتاب یک منطقه نادیده گرفته شده در مطالعات هگل را بررسی می کند: استفاده او از «فردیت» (Individualität). هگل به گفتگوی پر جنب و جوش، از لایب نیتس تا رمانتیسم و فراتر از آن، درباره این مفهوم/پدیده بدیع پیوست. فصل‌های متوالی مشارکت هگل را در متونی مانند پدیدارشناسی، دایره‌المعارف و زیبایی‌شناسی دنبال می‌کنند. نظام هگل تمایل دارد از منطق قیاسی (جهانی، خاص، مفرد) پیروی کند، اما «فردیت» از هنجار فاصله می گیرد. این مقوله عمل شناسی خاصی (در مقابل معنایی یا نحوی) را در رابطه با مفروضات ضمنی در محل کار یا اصطلاحات ضمنی بیان می کند، که مستلزم مشارکت فعال سوژه متفکری است که دارای فردیت متشخص است (که میله ها به قوانین صریح متوسل می شوند). این مقوله به طور انعکاسی، کاربر را حتی در فرض یک زمینه عینی دخیل می کند. «فردیت» را نباید با «فردگرایی» که منشأ کاملاً متمایز دارد، اشتباه گرفت. علاوه بر این، زیبایی شناسی هگل یک آناکرونیسم متناقض را در بر می گیرد. همانند خود «هنر»، «فردیت» به‌عنوان مقوله‌ای اساساً مدرن ظهور کرد، هرچند به گذشته و فرهنگ‌های دور منتقل شد.

ترجمه ماشینی : معنا و تجسم مطالعه مفصلی از انسان شناسی هگل برای بررسی جایگاه جسمیت یا تجسم در زندگی، هویت و تجربه انسان ارائه می دهد. از نظر هگل، انسان بودن تا حدی به معنای ایجاد تجسم معنوی خود در فرهنگ و عادات است. در حالی که برای حیوانات، طبیعت فقط نسبت به انگیزه‌های بیولوژیکی معنا دارد، انسان‌ها معنا را به گونه‌ای تجربه می‌کنند که از این محدودیت‌ها فراتر می‌رود و امکان درک زیبایی‌شناختی زیبایی و تعالی، احساسات پوچ‌گرایانه بی‌معنای، و سیستم‌های پیچیده و متفاوت گفتار و کنش نمادین را فراهم می‌کند. توصیف زبان و فرهنگ نیکلاس مواد با توضیح اشکال مختلف تجسم، نشان می‌دهد که چگونه برای هگل ما به چندین روش مختلف در آن واحد تجسم می‌شویم: به صورت گسترده، تابع نیروهای فیزیکی-شیمیایی، زنده و انسانی. بسیاری از مسائل دشوار در فلسفه و تجربه روزمره به استفاده از مفهوم صحیح تجسم منتهی می شود. مواد روایت هگل را از طریق رشد و نمو بدن، تفاوت جنسیتی و نژادی، چرخه‌های خواب و بیداری و حساسیت و بیماری روانی دنبال می‌کند.

ترجمه ماشینی : دل مشغولی لویت به فلسفه آلمانی قرن نوزدهم به دهه 1920 برمی گردد و نقطه شروع آن تجدید نظر انتقادی تعامل معاصر با آثار نیچه است. لویت به طور فزاینده ای توجه خود را بر علمی شدن تفکر فلسفی و شکل جدید آلمانی نقد دینی، بر ظهور سوسیالیسم علمی و جامعه شناسی بورژوازی متمرکز می کند. با این تفصیل، لویت پیشاپیش کتاب خود از هگل تا نیچه (جلد 4) است که برای اولین بار در سال 1941 منتشر شد و در آن گسست انقلابی از تفکر سیستمی هگل را توصیف کرد که تاریخ فلسفه را در قرن نوزدهم تعیین کرد. . توجه انتقادی او همچنین بر ظهور نیهیلیسم اروپایی مورد استناد نیچه متمرکز است، که روح آزاد رویاپرداز با آرمان او برای بازگشت ابدی همان، که از یونان باستان وام گرفته شده بود، مخالفت کرد. دل مشغولی لویت به هگل و منتقدانش سرانجام در یک سخنرانی در سال 1971، اندکی پیش از مرگش، با این پرسش خاتمه می یابد: «اگر هگل هنوز موضوعیت دارد، پس دقیقاً به این دلیل است که به کل سنت متافیزیک پس از مسیحیت پایان داده است که این سؤال مطرح می شود. می‌توانست و باید مطرح می‌شد: چگونه می‌توان بعد از هگل هنوز متافیزیک وجود داشت؟» سؤالی که در پس کل مشغله‌ی شک‌آمیز لویت به فلسفه وجودی مارتین هایدگر نهفته است. نقطه مقابل، برداشتی است که ماکس وبر بر دانشجوی جوان کارل لویت با مفهوم شأن و مسئولیت علمی خود ایجاد کرد. بنابراین، سه پژوهشی که لویت در طول چندین دهه به او اختصاص داده است، در این مجلد تجدید چاپ شده است.

ترجمه ماشینی : بازنمایی که توسط هگل به‌عنوان شکلی از تفکر غیرعلمی و به‌عنوان مخالف این مفهوم درک می‌شود، مقدر است که بی‌وقفه بین عنصر حساس و عنصر جهانی در نوسان باشد. این کتاب به بررسی کارکردهای مختلف مفهوم بازنمایی در «پدیدارشناسی روح» هگل می‌پردازد. شاهکار هگل علیرغم ابهاماتش، و در واقع دقیقاً به خاطر آنها، اثری منحصربه‌فرد در فلسفه مدرن است، اول از همه به‌عنوان مجموعه‌ای خارق‌العاده از چهره‌ها: یعنی دقیقاً بازنمایی‌هایی که خواستار خارج شدن از جهان‌شمولی هستند. می اندیشند، اما با هم برای سیر صعودی مفهوم ضروری هستند و بنابراین به طرق مختلف در برابر ادعای انکار مطلق امر معقول مقاومت می کنند. بنابراین، در دیدگاه هگلی 1807، باقیمانده زیبایی‌شناختی نقشی اجتناب‌ناپذیر دارد: در بعد میانی خود بین امر مفرد و کلی، در واقع فضای ارتباط بین الاذهانی را باز نگه می‌دارد، که هم شرط امکان و هم هدف دیالکتیک است. .