جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ابن عربی و مولوی، عارف و شاعر نامدار معاصر یکدیگر در قرن هفتم هجریند؛ یکی از دیار غرب جهان اسلا م و دیگری از سرزمین شرق آن. اهمیت ابن عربی در تنظیم و تدوین و ارائه نظام عرفان نظری اسلا می و نظریه پردازی در آن زمینه است که شعاع تاثیرات تعلیمات و افکار وی تاکنون باقی است. اهمیت مولوی بجهت بیان مفاهیم عمیق عرفانی است که عمدتاً بصورت شعر بفارسی سروده و مثنوی وی شاهکار و مهمترین اثر عرفانی ادب فارسی است. هر دو عارف بزرگ بمباحث اساسی جهانبینی عرفانی، از جمله «انسانشناسی عرفانی» پرداخته اند. جوهره اصلی انسان شناسی عرفانی ابن عربی، بحث «انسان کامل»است. این اصطلا ح را اول بار خود وی وضع کرد و آن را در آثار مهم خود از جمله در فتوحات مکیه و نیز در نخستین فصّ کتاب فصوص الحکم بکار برد. پس از وی صدرالدین قونوی ـ شاگرد و مرید و فرزند همسر ابن عربی در کتاب مفاتیح الغیب خود، آن را تبیین و بتفصیل تشریح کرد. مولوی نیز ـ بدون کاربرد اصطلا ح انسان کامل ـ در آثار خود، بویژه در مثنوی درباره» انسانشناسی عرفانی سخن گفته است. در این مقاله، با بررسی آثار مهم ابن عربی ـ بویژه در فتوحات مکیة و فصوص الحکم ـ و مثنوی مولا نا، سعی بر آنست تا با روش بررسی تطبیقی، نظرات مشترک و متفاوت آن دو عارف در بحث انسان کامل به دست آید و پس از آن درباره» راههای آشنایی آندو و احتمال تأثیر پذیری مولوی از ابن عربی بررسی لا زم انجام گیرد.

هدف پژوهش بررسی دیدگاه ابن عربی درباره انبیا در کتاب فصوص الحکم به این معنا که چه ارتباطی میان انبیای ذکر شده و حکمتهای قرین انها وجود دارد و علت انتخاب انبیا چه بوده است و ابن عربی از ذکر این ارتباط به دنبال چه بوده است. روش پژوهش کتابخانه ای است. طرح پژوهش مطالعه و بررسی کتاب فصوص الحکم و شروح مختلف آن همچنین مطالعه درباره انبیا در قران و کتاب مقدس و مطالعه مفاهیم عرفانی از کتب معتبر عرفانی و یافتن رابطه ای بین انبیا و حکمتهای مطرح شده در کتاب فصوص الحکم. نتیجه نشان می دهد که ابن عربی برای بازگو کردن ارتباط بین انبیا و حکمتهای وابسته به آنان از الگوی واحدی تبعیت نکرده و در اکثر موارد به صراحت هیچ سخنی نگفته است او به هر نبی به صورت رمز و اشاره نگریسته و هربار یکی از جلوه های انسان کامل که در روح آن نبی متجلی است را مشاهده و شرح کرده است اما در همه جا به نوعی مسئله وحدت وجود که دغدغه اصلی اوست گریزی زده است.