جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫علت مراجعه انسان به دين، مسأله اين پژوهش است که با روش توصيفي و تحليلي، مورد بررسي قرار گرفته است. دين، مجموعه به‌هم پيوسته‌اي از باورها و انديشه‌هاي برگرفته از وحي در رابطه با جهان، انسان، جامعه، و جهان پس از مرگ مي‌باشد که هدف آن، هدايت انسان به سوي روش بهتر زيستن است. به صورت کلي مي‌توان گفت که از ‌يک‌سو، محدوديت‌هاي انسان در علم و عقل موجب نيازمندي انسان به وحي و هدايت‌گري الهي است؛ و از سوي ديگر، بررسي تاريخ، آيات و روايات نشان مي‌دهد که انسان به صورت فطري، گرايش به دين دارد. در توضيح اين دو بعد، مي‌توان گفت که دين اسلام در حوزه انسان‌شناسي به ترکيب انسان از جسم و روح، حيات پس از مرگ، آزمايش و امتحان، مقام خلافت الهي، عبادت و بندگي انسان اشاره مي‌کند که همگي مؤيد نيازمندي انسان به دين است. همچنين دين مي‌تواند در حوزه شناخت مبدأ و معاد، مانند شناخت خدا و صفات او، فلسفه مرگ و پيوند دنيا و آخرت، راه‌گشاي انسان باشد زيرا انسان راه ديگري براي دست‌يابي به اين معارف و حقايق ندارد، و البته فراهم شدن اين امکان نيز تنها از طريق وحي و ارسال پيامبران از سوي خدا ممکن خواهد بود. با توجه به فطرت انسان نيز مي‌توان گفت که دين پاسخ‌گوي نيازهاي رواني و عاطفي انسان است، و مي‌تواند با ايجاد تعادل رواني، به کاهش اضطراب و احساس تنهايي انسان کمک کند. با نگاه کارکردي به دين هم مي‌توان گفت که دين، در حوزه عمل، رابطه انسان با خود، خدا، هم‌نوعان و طبيعت را تنظيم و اصلاح مي‌کند؛ همبستگي اجتماعي را مي‌افزايد؛ و عدالت اجتماعي را گسترش مي‌دهد. در حوزه اخلاق نيز دين، از يک‌سو، تفسير درستي از مفاهيم اخلاقي و ارزش‌هاي والاي انساني ارائه مي‌دهد، و از سوي ديگر مي‌تواند به‌عنوان يک ضمانت اجرايي بسيار قوي تلقي گردد.