جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : کار هاینریش مایر در مورد کارل اشمیت به طور چشمگیری بحث بین المللی درباره اشمیت و اهمیت او را برای اندیشه سیاسی قرن بیستم تغییر داده است. مایر در درس کارل اشمیت، هسته اندیشه اشمیت را الاهیات سیاسی می داند – یعنی نظریه پردازی سیاسی که مدعی است زمینه نهایی خود را در مکاشفه خدای مرموز یا فراعقلانی دارد. این بنیان الهیاتی رادیکال، اما نیمه پنهان، زیربنای کل آثار غالباً دشوار و پیچیده اشمیت است که سرشار از چرخش‌های تاریخی و پیچیدگی‌های سیاسی، فریب‌های عمدی و ابهام‌های غیرعمدی است. مایر در چهار فصل در مورد اخلاق، سیاست، وحی و تاریخ، تفاوت بین فلسفه سیاسی و الهیات سیاسی اشمیت را روشن می کند و بعد مذهبی اندیشه او را به حمایت او از ناسیونال سوسیالیسم و تداوم یهودی ستیزی اش مرتبط می کند. دو مقاله جدید در این نسخه هستند که به مکاتبات اخیراً منتشر شده اشمیت - به ویژه با هانس بلومبرگ - و نوری که بر برداشت او از الهیات سیاسی می افکند می پردازند.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی تأثیر عمیق فلسفه دکارت بر پروژه پدیدارشناسی هوسرل می پردازد. هوسرل اغلب از دکارت به عنوان "مربی معنوی" خود یاد می کرد و شک سیستماتیک مراقبه ها یکی از نقاط عزیمت اصلی برای شروع تحقیقات پدیدارشناسی شد. با این حال، یک تشابه گسترده بین فعالیت‌های فلسفی مربوطه آنها وجود دارد که تنها دانش نزدیک و آگاهانه از متون دکارت و هوسرل می‌تواند نشان دهد. این همگرایی در بینش آنها درباره شروعی کاملاً جدید برای فلسفه اغلب در مکان های غیرمنتظره ای آشکار می شود، جایی که هوسرل خلاقانه اکتشافات دکارت را اشتباه می کند. هوسرل خاطرنشان کرد که دکارت بیش از حد به انگیزه بدبینانه اولیه وفادار مانده و به اندازه کافی رادیکال در سرنگونی آن موضع نبوده است. تحقیقات نویسنده نشان می‌دهد که هوسرل به‌مراتب به دکارت‌گرایی وفادارتر باقی ماند، دقیقاً در مکان‌هایی که تأثیر عمیقاً مدفون است، و کمتر رادیکال‌تر از خوانش وفادارانه پروژه دکارت بر اساس ترتیب دلایل نشان می‌دهد. از آنجایی که تأثیر هوسرل بر فیلسوفان قاره‌ای قرن بیستم به خوبی مورد توجه قرار گرفته است، این اثر مشروعیت ارزیابی آنها از نقطه عزیمت دکارتی او را آشکار می‌کند.

ترجمه ماشینی : تئودور دبلیو. آدورنو فیلسوف و منتقد اجتماعی بزرگ قرن بیستم بود که نوشته‌هایش درباره فرهنگ مخالف در هنر، موسیقی و ادبیات به طور فزاینده‌ای در مرکز بحث‌های روشنفکری معاصر قرار می‌گیرد. در این مجموعه عالی، رابرت هالو-کنتور، که به طور گسترده به عنوان برجسته ترین مترجم و مفسر آمریکایی درباره آدورنو شناخته می شود، شانزده مقاله ای را که در بیست سال گذشته درباره این فیلسوف نوشته است، گرد هم آورده است. مقاله آغازین، «منشأ هدف است»، تز آدورنو در مورد دیالکتیک روشنگری را برای درک بهتر وضعیت اجتماعی و سیاسی فوری ایالات متحده دنبال می کند. «بازگشت به آدورنو» به بررسی این ایده آدورنو می‌پردازد که قربانی کردن شکل اولیه سلطه انسان است. "Second Salvage" مطالعه ناتمام آدورنو در مورد دگرگونی موسیقی در انتقال رادیویی را بازسازی می کند. و «بازتولید مکانیکی چیست» نقد آدورنو از والتر بنیامین را دوباره مرور می کند. مقالات بیشتر طیف وسیعی از موضوعات را در بر می گیرد: وابستگی آدورنو با والاس استیونز و ناباکوف، رابطه پیچیده او با کی یرکگارد و روانکاوی، و مطالعه انتقادی او در مورد موسیقی عامه پسند. بسیاری از این مقالات تجدید نظر شده اند، با مطالب جدیدی اضافه شده است که بر ارتباط آن تاکید می کند. افکار آدورنو به ایالات متحده امروز. چیزهایی فراتر از شباهت یک مجموعه تحلیلی به موقع و غنی است که برای مطالعه نظریه انتقادی، زیبایی شناسی، فلسفه قاره ای و آدورنو بسیار مهم است.

ترجمه ماشینی : سبک متاخر بتهوون زبان سمفونی نهم او، Missa Solemnis، آخرین سونات های پیانو و کوارتت های زهی، واریاسیون های دیابلی، باگاتل ها، و همچنین پنج سونات پیانو، پنج کوارتت زهی و چندین اثر کوچکتر پیانو است. از نظر تاریخی، این آثار به‌عنوان پل ارتباطی بین سنت‌های کلاسیک و رمانتیک تلقی می‌شوند: از نظر ساختار موسیقایی، همچنان انقلابی تلقی می‌شوند. کتاب اسپیتزر این آثار متاخر را در پرتو نوشته‌های موسیقایی و فلسفی تئودور آدورنو روشنفکر آلمانی بررسی می‌کند و با این کار سعی می‌کند رویکردهای متضاد نشانه‌شناسی موسیقی و نظریه انتقادی را با هم تطبیق دهد. او از رویکردهای مختلف به معنای موسیقیایی، زبانی و زیبایی شناختی استفاده می کند و آدورنو را با نویسندگانی چون دریدا، بنجامین و هابرماس و نیز نظریه پردازان موسیقی معاصر مرتبط می کند. اسپیتزر از طریق تجزیه و تحلیل استفاده بتهوون از تکنیک‌های خاص موسیقی (از جمله فوگ‌های نئوباروک و کنترپوان)، پیشنهاد می‌کند که آخرین آثار آهنگساز نقدی فلسفی و موسیقایی از روشنگری ارائه می‌کنند و با این کار زبان موسیقی پیشامدرنیسم را خلق کرده‌اند.

ترجمه ماشینی : فکر کردن به فاجعه اولین دستور فکری در مواجهه با فاجعه ای است که یهودیان اروپایی را در جریان شوعه رخ داد. فکر کردن به فاجعه به معنای درک این است که چرا شوآ توانست در اروپای متمدن رخ دهد که توسط عقل انسانی و ارزش های پیشرفت و روشنگری شکل گرفته بود. یعنی فکر کردن به امکانی برای آینده فلسفه. والتر بنجامین که پیش از موعد با این مشکلات دست و پنجه نرم می کرد، تئودور آدورنو، ماکس هورکهایمر و امانوئل لویناس شجاعت، قدرت و درک - و گاهی اوقات به سادگی ناامیدی - داشتند تا به آنچه اتفاق افتاده بود فکر کنند. آنها که از خشم و میل به شهادت برانگیخته شده بودند، احساس کردند که نیاز فوری به فریادهای عذاب قربانیان آشویتس در تفکر خود دارند.

ترجمه ماشینی : آثار فیلسوف برجسته مکتب فرانکفورت، تئودور دبلیو. آدورنو (1903-1969) همچنان بر نظریه‌های فرهنگی و انتقادی معاصر، جامعه‌شناسی، موسیقی‌شناسی، زیبایی‌شناسی و اندیشه سیاسی تأثیر بسزایی دارد. همان‌طور که رویکرد نظری آدورنو یک حوزه بین‌رشته‌ای گسترده را در بر می‌گیرد، حوزه نوظهور فلسفه اجرا نیز بسیاری از رویکردهای رشته‌ای را برای بیان درک تازه‌ای از عمل فلسفه و ابعاد فلسفی اجرا گرد هم می‌آورد. آدورنو و پرفورمنس برای «واقعیت» فلسفه هنر آدورنو و نقد دیالکتیکی برای رشته فلسفه اجرا استدلال می‌کنند، جایی که، پس از ماکس پنسکی، اصطلاح فعلیت هم به «ارتباط با حال و دغدغه‌های آن» یا «به‌روز» اشاره دارد. , ' 'هنوز مد است.' مقالات این جلد از طریق فلسفه آدورنو کار می کند زیرا به تئاتر، نمایش، موسیقی، زیبایی شناسی، زندگی روزمره، رابطه هنر با جامعه، تئوری با عمل، و سایر حوزه های «نمایش» مربوط می شود. ادامه مطلب... چکیده: آدورنو و پرفورمنس اولین بررسی جامع نقش حیاتی اجرا در فلسفه تئودور دبلیو. اصطلاح «پرفورمنس» که در پیامدهای خود برای زندگی معاصر گنجایش دارد، در اینجا قفل فرآیند تفکر دیالکتیکی آدورنو را باز می کند، که هدف آن غلبه بر یکنواختی تحریف کننده عقل ابزاری بود. ادامه مطلب...