جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زبان چیست؟ در تاریخ فلسفه غرب پاسخ‌های متفاوتی به این پرسش داده شده است. اما از نگاه ویتگنشتاین و گادامر این پاسخ‌ها به نحو بنیادین به یکدیگر شبیه‌اند و این دو به این رویکرد بنیادین انتقاد می‌کنند. گادامر از تاریخ فلسفه غرب با عنوان تاریخ فراموشی زبان یاد می‌کند. گادامر، آگوستین را استثنایی در تاریخ فلسفه غرب می‌داند؛ زیرا به نظر گادامر، آگوستین با طرح ایده کلمه درونی جایگاه تعیین‌کننده زبان و نسبت محوری زبان با اندیشه را تایید کرده است. اما ویتگنشتاین، آگوستین را نماینده اصلی رویکرد بنیادین فلسفه غرب به زبان معرفی می­کند و انتقادات خود را به این رویکرد بنیادین، با اعتراض به دعاوی آگوستین مطرح می‌کند. در این مقاله این دو تفسیر متفاوت از آگوستین را مرور می­کنم و در باب امکان قرابت بین فلسفه زبانِ آگوستین به روایتِ گادامر، از یک‌سو، با زبان به روایتِ ویتگنشتاین، از سوی دیگر تأمل می­کنم.

ترجمه ماشینی : "ویرانی" سنت متعالی -- فروید و رابطه استعلایی -- دریدا: تفاوت و "منطق متکثر آپوریا" -- امکان ناپذیری روان -- انگیزه مرگ و عدم امکان روانکاوی -- روانکاوی نهادی و پارادوکس های بایگانی -- واقعیت لاکانی -- تفاوت جنسی -- جنسیت زنانه -- رابطه استعلایی در روانکاوی لانکانی -- انگیزه مرگ و کنش اخلاقی -- «درمان صحبت کردن»: زبان و روانکاوی

ترجمه ماشینی : دریدا و لاکان از دیرباز به عنوان طرفداران دو مکتب فکری متضاد تلقی می شدند. با این حال، این کتاب استدلال می‌کند که ساختار منطقی زیربنای نظریه روانکاوی لاکانی، رابطه‌ای پیچیده و متناقض است که با منطق متکثر دریدا درباره آپوریا مطابقت دارد. که سنت متعالی فلسفه را متزلزل می کند. او سپس نشان می دهد که دریدا به اندازه لاکان خواننده جدی و دقیق متون فروید است. او با آمیختن این دو متفکر، استدلال می‌کند که واقعیت لاکانی نام دیگری برای تفاوت دریدا است و نشان می‌دهد که چگونه نوشته‌های دریدا درباره هایدگر و نیچه نگرشی نسبت به تفاوت جنسی و تمایلات جنسی زنانه را تجسم می‌دهد که با بینش‌های لاکانی مطابقت دارد. او استدلال می کند که منطق جمعی دریدا از آپوریا، می تواند به عنوان یک اکتشافی برای پرداختن به موضوعات برجسته در روانکاوی لاکانی عمل کند: ذهنیت، اخلاق، و زبان. در نهایت، او به قرائت تعصب آمیز دریدا از سمینار لاکان در مورد «نامه خراشیده» می پردازد، که در تضاد بین دریدی ها و لاکانی ها مؤثر بود. نویسنده با وجود اذعان به بی‌عدالتی خواندن دریدا، توافق نظری عمیق بین متفکرانی را آشکار می‌کند که هر دو قدرت روانکاوی برای پرداختن به مسائل سیاسی و اخلاقی معاصر را می‌شناسند.

«حقیقت و روش» احتمالا مبنایی‌ترین اثر در حوزه هرمنوتیک فلسفی است و گادامر شاخص‌ترین فیلسوف این حوزه. محور بحث گادامر در بخش نخست این کتاب «هنر و حقیقت» است. فشرده فلسفه هنر گادامر در این بخش آمده‌ اما در متن به بسی موضوعات دیگر نیز پرداخته شده‌است که اهمیت معرفت‌شناختی و تاریخی دارند. گادامر در این متن کل مسئله «روش شناخت» و «مفهوم حقیقت» در تاریخ مدرن را به چالش می‌کشد. این دوره ده جلسه خواهد بود. در جلسه نخست به اختصار نکاتی کلی درباره ۱.گادامر ۲. هرمنوتیک و هرمنوتیک فلسفی ۳. کتاب حقیقت و روش بیان کردم. درباره کتاب به بحث از الف. عنوان و مدعای کلی کتاب و ب. ساختار کلی کتاب پرداختم و سپس به اختصار ساختار بخش نخست کتاب را که موضوع این دوره است توضیح دادم. جلسه دوم به بحث از ” مساله روش ” اختصاص دارد که گادامر کتاب را با آن می‌آغازد .در ذیل این عنوان آرای منتقدان علوم انسانی پوزیتیویستی در آلمان و در نیمه دوم قرن نوزدهم می‌آید و گادامر به آرای هلمهولتز، درویزن و دیلتای اشاره می‌کند. از نظر گادامر تلاش این منتقدان در جهت جدا ساختن علوم انسانی از علوم طبیعی تحت سیطره الگوی ” روش” و مفهوم ” علم” انجام می‌گرفت آن‌گونه که در علوم طبیعی پدیدآمده‌بود و از این جهت ایشان در تاسیس بنیادی مستقل برای علوم انسانی کامیاب نبودند. موضوع این جلسه بخش ” مفاهیم راهبر اومانیستی ” است و در این نوبت به توضیح گادامر درباره دو مفهوم ” bildung ” و ” common sense ” ،به ویژه در آرای هردر و ویکو پرداخته شده‌است. در این جلسه در ذیل بخش ” مفاهیم راهبر اومانیستی” به ادامه بحث درباره مفهوم ” حس مشترک” و دو مفهوم ” حکم ” و ” ذوق” پرداخته شده‌است. موضوع این جلسه نقد گادامر بر زیبایی‌شناسی کانت است. گادامر رویکرد سوبژکتیو کانت به زیبایی را نقد می‌کند و نسبت برخی از مفاهیم کلیدی زیبایی‌شناسی کانت را ،مانند زیبایی آزاد و وابسته، ایدئال زیبایی ، علقه به زیبا و ذوق و نبوغ ، با رویکرد کلی کانت روشن می‌کند. در این جلسه به ادامه بحث گادامر از روند سوبژکتیو شدن زیبایی‌شناسی پرداخته‌شده‌است و گسترش یافتن زیبایی‌شناسی مبتنی بر نبوغ بعد از کانت ، مفهوم تجربه‌زیسته ( erlebnis) و کاربرد آن در حوزه تاریخ‌نگاری و زیبایی‌شناسی ، و جایگاه سمبل و تمثیل ( allegory)در مقام نمونه‌ای نمایانگر غلبه تلقی استتیکی در این رویکرد توضیح داده‌شده‌است. گادامر در فصل ” وجودشناسی اثر هنری” نحوه وجود “بازی” را راهنمای تبیین نحوه وجود اثر هنری می‌داند و آن را مقدمه اصلی‌اش در شرح نسبت هنر و حقیقت قرار می‌دهد. در این جلسه به ابعاد گوناگون نحوه وجود بازی از منظر گادامر پرداخته شده‌است. نسبت ” محاکات” ( میمسیس) با اثر هنری و شان حقیقت‌نمایی هنر