جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مباحث مهم اعجاز، بحث تحدی قرآن است. تحدی به معنای هماورد خواستن است. تحدی قرآن از جهت مخاطب، زمان، محتوا و معارف گستره دارد. قرآن مکررا ناباوران را به مبارزه و هماوردی خوانده است. این تحدی از زمان پیامبر(صل الله علیه و آله و سلم) شروع شده و همچنان ادامه دارد و محدود به زمان خاصی نیست. این دعوت و هماوردی به چند شیوه در قرآن آمده است: گاهی دعوت به آوردن کتابی مثل قرآن، گاهی ده سوره و گاهی یک سوره مانند قرآن. از سوی دیگر، قرآن دارای وجوه مختلف اعجاز است که قرآن پژوهان و مفسران بدان اشاره کرده اند. مانند: فصاحت و بلاغت (اعجاز بیانی)، اعجاز معارف و معانی قرآن (اعجاز محتوایی)، اعجاز اخبار غیبی قرآن، اعجاز مزبوط به گزاره های علمی قرآن (اعجاز علمی) و ... . در رابطه با قلمروی تحدی قرآن سوالی که مطرح می شود این است که: آیا تحدی قرآن فقط شامل اعجاز بیانی قرآن (فصاحت و بلاغت) می‌شود؟ یا شامل تمام وجوه اعجاز قرآن مانند اعجاز علمی هم می شود؟ در این زمینه دو دیدگاه در میان قرآن پژوهان مطرح می باشد: 1.عده ای تحدی قرآن را فقط شامل جنبه های لفظی قرآن (فصاحت و بلاغت) می دانند. چون معتقدند که خطاب آیات تحدی فقط شامل مردم زمان نزول می شود و آنها هم غیر از فصاحت و بلاغت با جنبه های دیگر آشنایی نداشتند. 2. اما برخی از قرآن پژوهان مانند علامه طباطبایی و آیت الله معرفت و دیگران معتقدند که تحدی قرآن تنها مربوط به بعد فصاحت و بلاغت قرآن نیست، بلکه برای تمام وجوه اعجاز است. زیرا تحدی قرآن عام است و شامل همه انسانها در تمام اعصار می باشد. و در صورتی که تحدی تنها به فصاحت و بلاغت می‌بود، دعوت غیر عرب از انس و جن بی‌معنا می‌شد. در پژوهش حاضر ضمن بررسی تحدی قرآن و مراحل آن، به دیدگاه قرآن پژوهان و مفسران گذشته تا امروز در رابطه با وجوه اعجاز قرآن و قلمرو تحدی قرآن (شمول تحدی قرآن بر اعجاز علمی قرآن) پرداخته و دلایل هر دو گروه با رویکرد دیدگاه آیت الله معرفت مورد تحلیل و نقد و بررسی قرار خواهد گرفت.

تشریح ابعاد مسأله، بیان ضرورت، کاربرد و هدف آن) علوم قرآنی، علومی است برای فهمیدن و شناخت هرچه بیشتر و دقیق‌تر قرآن، از این جهت می توان ضرورت وفایده بحث در علوم قرانی را مطرح کرد که تا این مسئله به طور کامل شناخته نشود وکلام الهی بودن قران اثبات نگردد پیگیری محتوای این معجزه الهی خالی از اشکال نیست. به همین خاطر شناخت دقیق این علوم برای هر مفسر ومحقق قرانی لازم است. باید به این نکته اشاره کرد که از همان ابتدای نزول قران بحث درباره قرآن کریم و شناخت مسایل مختلف پیرامون آن در طول تاریخ توسط بزرگان و دانش پژوهان مطرح بوده که ثمره ی انها اثار گران بهایی است که به یادگار مانده است. این موضوع توجه ویژه قران پژوهان فریقین -اعم از دانشمندان علوم قرانی ومفسران -را به خود معطوف داشته واز جهات مختلف دارای اهمیت واعتبار است. به طوری که از قرون اولیه اسلامی ،مفسران ودانشمندان مسلمان به تحقیق در وجه اعجاز قران همت گمارده و وجوه مختلفی را با مصادیق وشواهد قرانی ذکر کرده اند .بعضی از این وجوه بر جنبه های لفظی وبلاغی تاکید دارد همانند: فصاحت وبلاغت ،اسلوب ونظم وبرخی دیگر به جنبه های معنوی همچون : اشتمال بر معارف وحقایق عالی وهدایت وراهبری بشر. از انجا که در مساله وجوه اعجاز قران آراء ونظرات گوناگونی وجود دارد تا آنجا که برخی تنها یک وجه را پذیرفتند وبرخی دیگر تا هشتاد ویک وجه ذکر کرده اند در این میان می توان به دو اندیشمند بزرگ ومعاصر شیعه علامه طباطبایی که تفسیر المیزان ایشان از جمله مهمترین منابع پژوهشگران عرصه دین و به گفته ی برخی دایره المعارف بزرگ شیعه وحتی اسلام است. و دیگری سنی اشعری مذهب متولی الشعراوی که در پرتو ارائه بحث های توضیحی قران، به مباحث ادبی ولغوی مانند بقیه تفاسیر نمی پردازد، اشاره کرد. هر یک از این دو بزرگوار مفصل در این بحث دامنه دار وکهن قرآنی قلم زده و ارائه نظر داشتند. علامه مفصل ذیل آیات مربوط به اعجاز در تفسیر المیزان و شعراوی علاوه ذیل آیات در تفسیرش، کتابی مستقل در باب اعجاز با عنوان معجزه القرآن در 10 جلد بحث کرده اند. البته بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی با تکیه بر نظرات علامه در تفسیر المیزان کتابی با عنوان اعجاز قرآن به رشته تحریر درآورده است. از این رو می توان گفت که هر یک کتابی مستقل در بحث اعجاز قرآن نگاشته اند که حاوی نظرات ایشان درباره ابعاد مختلف اعجاز قرآن است. علامه طباطبایی به عنوان دانشمند و مفسر نوگرا که بنای استوار تقسیر قرآن به قرآن را احیا و بازسازی کرد و دیگری متولی الشعراوی در اهل سنت که در تفسیر ساده و روان قرآن سرآمد است. این گزینش شاید بتواند از دید دو مفسر با گرایش های متفاوت اعجاز را تشریح نماید. با توجه به این که هنگام بررسی اراء اندیشمندان تطبیق و مقایسه، کاری بس ارزشمند و سود بخش است واز انجا که در برخی نقاط افتراق ودر برخی نقاط اشتراک سبب شناسایی گزاره های جدید می گردد. از این رو، این پژوهش در پی آن است که با رویکرد مقایسه ای به بررسی تطبیقی وجوه اعجاز قران از دیدگاه این دو مفسر بپردازد.

از مسائل مهم در اعجازشناسی قرآن، مسئلهٔ نحوهٔ دلالتِ وجوه اعجاز است و آن معطوف به این پرسش است که دلالت این وجوه بر اعجاز قرآن به‌صورت استقلالی و انفرادی است یا مجموعی؟ قرآن‌پژوهان عموماً یک یا چند وجه اعجاز را وافی در دلالت اعجاز می‌‌دانند. زرکشی قول تحقیق را در دلالت مجموعی وجوه اعجاز قرآن می‌داند، اما سیوطی دلالت یک وجه را به‌تنهایی و مستقلاً برای اعجاز قرآن کافی می‌داند. در این نوشتار با رویکرد تحلیلی‌توصیفی به‌صورت مقایسه‌ای، روش اعجازشناسی زرکشی و سیوطی محل تأمل قرار می‌گیرد و به نقد و بررسی دیدگاه زرکشی مبنی‌بر دلالت مجموعی اعجاز قرآن می‌پردازیم. زرکشی از سویی به دلالت مجموعی وجوه اعجاز قرآن قائل شده و دلالت یک وجه یا حتی چند وجه با هم را برای اعجاز، وافی به مقصود نمی‌داند و از طرفی برای تعداد آن هم عدد واحدی قائل نیست. امری که با تأمل و درک همهٔ ابعاد آن، درک تحقق اعجاز را متعذر به نظر می‌رساند. در حالی که سیوطی با نامحدودخواندنِ وجوه اعجاز، ادراک‌پذیری وجوه و توجه به اعجاز تأثیری قرآن، دلالت انفرادی و استقلالی هریک از وجوه را پذیرفته است؛ ازاین‌رو قرائت وی از انسجام و هم‌گرایی بیشتری برخوردار است.