جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: نویسنده به بررسی نظریه معجزات، برگرفته از آگوستین، که در سراسر قرون وسطی رواج داشت، به بررسی زیارتگاه‌های سنتی معرف، معجزاتی که با آنها مرتبط بودند، و تغییر رو به رشد به سوی عبادت مردمی در این دوره می‌پردازد. این کتاب جامع، در دسترس و کاملاً مستند است، این کتاب منبع اصلی برای قرون وسطایی ها است.

ترجمه ماشینی: این سلسله تک نگاری ها شامل بررسی تمام مسائل اصلی در فلسفه دین است. برای کسانی که این موضوع را در دانشگاه ها یا کالج ها می خوانند، جالب توجه خواهد بود. مشکلات فلسفی مرتبط با اعتقاد دینی تنها موضوع مورد توجه متخصصان نیست. آنها به شکلی برای همه افراد باهوش در هنگام مواجهه با درخواست ها یا ادعاهای دین به وجود می آیند. رویکرد کلی این مجموعه از منظر فلسفه تحلیلی معاصر است و تک نگاری ها توسط تیم برجسته ای از فیلسوفان نوشته شده است که همگی اکنون در دانشگاه های بریتانیا یا آمریکا تدریس می کنند یا اخیراً تدریس کرده اند. هر نويسنده موظف شده است تا جنبه‌اي از اعتقادات ديني را تحليل كند. بیان روشن و مختصر مسائل فلسفی ناشی از آن؛ در نظر گرفتن راه حل هایی که فیلسوفان کلاسیک یا معاصر ارائه کرده اند. و ارزیابی انتقادی خود را از چگونگی وضعیت اعتقاد دینی در پرتو این مشکلات و راه حل های پیشنهادی آنها ارائه دهد. در اصل این تک نگاری ها به خداباوری می پردازند، زیرا این نوع باور مذهبی است که خوانندگان به احتمال زیاد با آن آشنا هستند، اما دیگر اشکال دین نادیده گرفته نمی شوند. برخی از نویسندگان مؤمن دینی هستند و برخی دیگر معتقد نیستند، اما هدف اصلی آنها این نیست که به صورت جدلی، و حتی کمتر جزمی، له یا علیه دین بنویسند. در عوض، آنها سعی کردند ماهیت اعتقاد دینی را در پرتو فلسفه مدرن با تمرکز بر سؤالاتی که یک انسان معقول باید در مورد آن بپرسد، روشن کنند. صحبت از خدا چگونه به جهان های دیگر گفتمانی که انسان ها در آن درگیر هستند، مانند علم، هنر یا اخلاق، شبیه و چقدر متفاوت است؟ آیا این صحبت از خدا منسجم است؟ آیا با سایر باورهای عقلانی که در مورد انسان یا جهانی که او در آن زندگی می کند، مطابقت دارد؟ سؤالاتی از این دست است که این مجموعه به خواننده کمک می کند تا خودش به آن پاسخ دهد.

یادکرد معجزه‌های عیسی (ع) در قرآن محدود؛ ولی در اناجیل متنوع است و این تنوع ناشی از نگارش انجیل‌ها توسط کاتبان بسیار است. هردو کتاب دارای برخی معجزه‌های مشترک هستند؛ مانند زنده‌کردن مردگان، و برخی معجزات که منحصر در همان‌کتاب یعنی قرآن یا عهدجدید است. برخی موارد انحصاری در قرآن؛ مانند تأییدشدن توسط روحُ‌القدوس، تکلم در گهواره، چشمۀ روان و پرندۀ گلین و ... مواردی است که در سنت اسلامی مشهور به «ارهاص» هستند؛ اما در انجیل‌ها هرگز خبری از این موارد مهم نیست. ازاین‌رو این مقاله با ارایۀ تصویر صحیحی از معجزات عیسی (ع)، ما را به جامعیت قرآن رهنمون می‌سازد. بدیهی است اثبات جامعیت قرآن، فقط در سایۀ مطالعۀ تطبیقی در هردو کتاب بدست می‌آید.

معجزه (Miracle) در عرف عام بر حوادثی شگفت‌آور، فوق قدرت بشری، خارج از جریان عادی طبیعت و حوادث فراطبیعی اطلاق می‌شود. در مسیحیت معجزات عیسی را بینه‌هایی برای تأیید ماهیت الهی او می‌دانند و بنا به قول پولوس قدیس یکی از معجزه‌های مسیحی (رستاخیز) آن اندازه ضروری است که دین مسیحیت بدون آن ناممکن می‌شود؛ از این رو بررسی برهان معجزه برای دین پژوهان حائز اهمیت است. نوشتار پیش رو با روش کتابخانه‌ای و به شیوه‌ی توصیفی - تحلیلی به بررسی روایت‌های جدید برهان مسیحی اثبات وجود خدا از راه معجزه می‌پردازد؛ روایت قدیم از راه معجزه‌ها با اشکالات هیوم، مک کینون و فلو به چالش کشیده شده است. در برابر این اشکالات إلاهیدانان دو موضع را برگزیدند: گروهی مانند تیلیش و هالند، تلاش کردند که معجزه را از مفهوم اصلی آن خارج ساخته و با ارائه‌ی تعریفی جدید از معجزه، آن را قابل دفاع نمایند. 2. گروهی نیز مانند سویین برن با پذیرفتن تعریف سنتی معجزه با چینش استدلالاتی، در مقام پاسخگویی به اشکالات وارده بر این برهان قرار گرفته و تلاش کردند تا حمل حکم قدیمی - عدم امکان معجزه- را بر این موضوع - معجزه- ممتنع سازند. در مقام ارزیابی بین این دو موضع باید گفت که إلاهیدانانی که به بازسازی استدلال‌های برهان معجزه پرداخته‌اند، رویکردی معقولانه‌تر دارند؛ چرا که گروه اول، معجزه را به مثابه یک برهان، از برهانی بودن خود خارج می‌سازند و اگر نگوییم مرتکب مغالطه‌ی عدول از تعریف شده‌اند در نهایت، کارشان به نفی معجزه و یا به تقلیل گرایی می‌انجامد. اما موضع گروه دوم افزون برآنکه تقریر معجزه را از صورت برهانی خارج نمی‌کند، همچنان کارکرد آن را برای جامعه خداناباوران حفظ می‌کند.

ترجمه ماشینی: در الهیات فلسفی معاصر، چارلز تالیافرو و چاد مایستر بر موضوعات کلیدی در الهیات فلسفی معاصر در مسیحیت، اسلام و یهودیت و همچنین هندوئیسم و ​​بودیسم تمرکز می کنند. این جلد با بحث در مورد ابزارهای روش شناختی کلیدی در دسترس متکلم فلسفی، مانند ایمان و عقل، علم و دین، وحی و کتاب مقدس، و مرجعیت و سنت آغاز می شود. نویسندگان از این ابزار برای کشف موضوعاتی از جمله زبان، ناگفتنی، معجزه، شر و زندگی پس از مرگ استفاده می کنند. آنها همچنین با الاهیات فلسفی کاربردی، از جمله نگرانی های زیست محیطی، گفتگوی بین ادیان، و ماهیت و اهمیت ارزش های سیاسی دست و پنجه نرم می کنند. یک بحث پایانی پیشنهاد می کند که الهیات فلسفی می تواند به تأملات و اقدامات مهم در مورد تغییرات آب و هوایی کمک کند.

ترجمه ماشینی: «معجزه» فقط همان موضوعی است که برای مجموعه گسترده «معرفی های بسیار کوتاه» انتشارات دانشگاه آکسفورد مناسب است، زیرا به اندازه کافی خاص است که امکان درمان متمرکز را فراهم می کند، و در عین حال به اندازه کافی گسترده است که مورد توجه خوانندگان گسترده باشد. در واقع، معجزه یک جنبه کلیدی از تجربیات بسیاری از افراد مذهبی است. داستان‌های معجزه‌آسا در اسطوره‌های مذهبی و نیز رویدادهای معجزه‌آسا امروزی به افراد مذهبی اطلاع می‌دهند که خدایانشان می‌توانند و می‌توانند در زندگی‌شان مداخله کنند، حتی به روش‌هایی که با قوانین طبیعی نظم خلق شده در تضاد است. دانشگاهیان در بسیاری از رشته‌ها مدت‌هاست که معجزات را مطالعه کرده‌اند تا سعی کنند به سؤالات مختلفی از جمله: معجزه چیست؟ آیا توضیحات روانشناختی یا علمی دیگر برای باور مداوم به معجزه وجود دارد؟ داستان‌های معجزه‌آسا درباره ساختارهای درونی و الهیات ادیان چه ارتباطی دارند؟ معجزات چه نقشی در زندگی کسانی که آن را تجربه می کنند دارند؟ این کتاب بررسی خوبی از برخی از این سوالات و نحوه پرداختن به آنها ارائه می دهد. یوجین ناگاساوا، نویسنده این مقدمه بسیار کوتاه، استاد فلسفه در دانشگاه بیرمنگام است، و بنابراین جای تعجب نیست که او به تعاریف فلسفی کلاسیک از معجزات، نقد معروف هیوم از معجزات، و اینکه آیا همیشه علاقه مند است. اعتقاد به معجزه عقلانی است او بحث خود را در مورد این مسائل با مروری بر تحقیقات شناختی در مورد منشأهای احتمالی تکاملی برای گرایش انسان به اعتقاد به هر چیز ماوراء طبیعی، از جمله مداخله ظاهری الهی که معجزه را نشان می دهد، تقویت می کند. از آنجایی که تعاریف او (و بسیاری دیگر) از "معجزه" بر یک عامل ماوراء طبیعی تکیه دارد، ناگاساوا همچنین شامل بررسی مختصری از داستان های معجزه باستانی از یهودیت، مسیحیت، اسلام، هندوئیسم و ​​بودیسم است. این کتاب با فصلی غافلگیرکننده به پایان می‌رسد که نشان می‌دهد رفتار نوع‌دوستانه، حتی اگر از نظر فنی معجزه‌آسا نباشد، یک جایگزین عقلانی ستودنی برای معجزات در دنیای امروز است. بهترین بخش این کتاب کوچک بحث روشن و مختصر ناگاساوا در فصل اول از معجزه است. سبک نوشتاری جذاب او شامل بسیاری از نمونه‌های دنیای واقعی و همچنین آزمایش‌های فکری ظریفی است که به خواننده کمک می‌کند تا تفاوت‌های بین رویدادهای غیرمعمول یا شگفت‌انگیز و آنچه را که باید معجزه واقعی در نظر بگیریم را درک کند. به عنوان مثال، او داستان انفجار گاز در کلیسایی در نبراسکا در سال 1950 را بازگو می کند که مطمئناً تمام اعضای گروه کر را که قرار بود برای جلسه تمرین هفتگی خود در آنجا حضور داشته باشند، کشته می شد، اگر همه آنها به دلایل مختلف غیرمرتبط به تأخیر نمی افتادند. (10). او از این رویداد شگفت‌انگیز استفاده می‌کند تا نشان دهد، در حالی که معتقدان ممکن است چنین رخدادی را معجزه بدانند، احتمالاً تعاریف رضایت‌بخشی از معجزه را برآورده نمی‌کند، که ایجاب می‌کند که معجزه ادعایی ممکن است صرفاً یک تصادف احتمالی بعید نباشد. او این بخش را با صورت بندی خاص خود از تعریف رایج فلسفی معجزه به پایان می رساند: «معجزه نقض قوانین طبیعت است که توسط عامل عمدی ایجاد می شود. و اهمیت دینی دارد» (18). یکی دیگر از فصل های مهم کتاب، فصل 3 است، با عنوان "چرا بسیاری از مردم به معجزه اعتقاد دارند؟" خلاصه تحقیقات روان‌شناختی و شناختی ناگاساوا در مورد معجزات، او را به این نتیجه می‌رساند که «اعتقاد به معجزه بسیار گسترده است، زیرا انسان‌ها از نظر شناختی و رشدی نسبت به شکل‌گیری و انتقال چنین باوری تعصب دارند» (68). نمونه‌هایی از این سوگیری‌های شناختی عبارتند از «نظریه ضد شهودی حداقلی» - که معتقد است ایده‌ها یا رویدادهای کمی شگفت‌انگیز با موفقیت بیشتری نسبت به موارد معمولی منتقل می‌شوند - و «پاریدولیا»: پدیده‌ای که به وسیله آن انسان‌ها الگوهای معناداری را در جایی که واقعاً وجود ندارند، کشف می‌کنند، مانند دیدن چهره‌ها. در پوست درخت به همین ترتیب، روان‌شناسان نشان داده‌اند که انسان‌ها اغلب قصد هدفمندی را به عوامل فراطبیعی نسبت می‌دهند که مسلماً رویدادهای تصادفی هستند. ناگاساوا توضیح می‌دهد که به دلیل این تمایل است که شنیدن اینکه مردم اعلام می‌کنند «همه چیز به دلیلی اتفاق می‌افتد» امری عادی است. خوانندگانی که با این نوع نظریه‌های شناختی و روان‌شناختی برای رفتار دینی همدل هستند، این بخش از کتاب را راضی‌کننده می‌دانند. کسانی که چنین نظریه‌هایی را تقلیل‌دهنده می‌دانند، کمتر راضی خواهند بود، زیرا نویسنده هیچ بحثی درباره نقدهای رایج از رویکرد شناختی ارائه نمی‌کند. در واقع، محققان ادیان، که اکثریت آنها نوعی تحلیل فرهنگی را برای مطالعات خود به ارمغان می‌آورند، احتمالاً برخورد اجمالی ناگاساوا با تحقیقات انسان‌شناختی درباره معجزات را ناکافی می‌دانند. پروژه اصلی او این است که توضیح دهد معجزات چیست و چرا مردم در اعتقاد به آنها پافشاری می کنند حتی زمانی که این باور به وضوح غیرمنطقی است. این بدان معناست که او عمدتاً مطالعات پدیدارشناختی افراد مذهبی، روایت‌های معجزه‌آسا و کارکردهای اجتماعی این روایت‌ها را نادیده می‌گیرد یا نادیده می‌گیرد. البته، در یک «مقدمه بسیار کوتاه»، نمی توان انتظار داشت که همه جنبه های موضوع به تفصیل پوشش داده شود، اما دانشمندان علوم دینی که بر پیامدهای اجتماعی معجزه تمرکز می کنند، ممکن است از یافتن اندکی از بینش ها و اکتشافات خود ناامید شوند. در این کتاب به طور کلی، معجزه: یک مقدمه بسیار کوتاه به هدف خود می رسد تا خوانندگان عمومی را با موضوع معجزه آشنا کند. این کتاب مطمئناً مکمل مفیدی برای هر دوره کارشناسی است که به معجزات می پردازد، به ویژه به دلیل تصاویر و نمونه های پر جنب و جوشی که ناگاساوا در متن آورده است. در حالی که دیدن یک بررسی قوی تر از مفاهیم اجتماعی داستان های معجزه در زندگی تمرین کنندگان مذهبی بسیار خوب بود، این کتاب همچنان یک مدخل مفید و نوشته شده برای مطالعه آکادمیک معجزات است.

کرامات همانند معجزات از علل خفیه غیبی و فراطبیعی برخوردارند که بشر نمی‌تواند به کشف تامه آن علل نایل گردد. این پدیده‌های ناشناخته از مهم‌ترین دستاویزهای قشری‌گرایان برای انکار تصوف بوده است. عرفا عامه مخاطبان خود را به پذیرش متعبدانه کرامات فرامی‌خوانده‌اند، اما مبانی خود را نیز در اثبات کرامات بیان داشته‌اند. در بسیاری از آثارِ ایشان به عناوین و موضوعاتی چون «اثبات کرامات» یا «تعلیل کرامات» برمی‌خوریم. بیشترین دغدغه عرفا در بحث کرامات اولیا، در حوزه اثبات این پدیده بوده است. در این پژوهش مبانی عرفا در اثبات کرامات در سه گروه عقل و نقل و اجماع رده‌بندی و بیان شده است. به‌رغم وجود چنین دلایلی، باز هم کرامات دستمایه برخی شبهه‌پراکنی‌ها بوده است. از این جهت، سعی شده است به مهم‌ترین شبهات نیز پرداخته شود. اگر کرامات به­عنوان پدیده‌ای ذاتاً غریب و ناشناخته مورد پذیرش قرار گیرد، چه از منظر عقلی و فلسفی، چه نقلی و شرعی و چه تواتر و اجماع عقلا، دستاورد بزرگی است برای رسیدن به نوعی واقع‌گرایی خاص که در آن، هم واقعیت بیرونی و هم فراواقعیاتی چون کرامات و معجزات به رسمیت شناخته می‌شوند.

نبوغ استثنایی و شخصیت منحصر به فرد و جامعیت علمی ابن سینا در قرن پنجم، مبین ذوابعاد بودن وی است. به دلیل برجستگی او در حوزه های فلسفه و حکمت و طبابت (پزشکی)، برخی از وجوه دیگر شخصیتش، از جمله عرفان و شهود، مغفول مانده است. بررسی آثار وی در اشارات و تنبیهات، معراج نامه و رسائل، در باب نفس و عشق و...، معرف گرایش عمیق عرفانی اوست و علاوه بر تسلط علمی، نشان دهنده درگیری عملی وی با این حوزه پررمز و راز است. در این مقاله، تلاش شده است این بعد در سایه مانده ابن سینا واکاوی شده، در حد بضاعت، معرفی گردد. نوشته پیش رو با یک پرسش بنیادی در باب گرایش ابن سینا به عرفان شروع می شود و با بررسی دو دیدگاه مخالف و موافق و تقویت نظریه موافق با استشهاد به نوشته های شیخ و ارباب نظر، ادامه می یابد و در نهایت، با توجه به آثار به جامانده از ابن سینا، به ویژه متون متعلق به پایان عمر، درگیری عملی ایشان با عرفان به اثبات می رسد.

این که آدمی نیروهای فراحسی دارد، از گذشته های دور در نزد نحله ها و ادیان گوناگون امری پذیرفته، اما راه رسیدن به این نیروها و دستیابی به آن عوالم نیز متعدد و متفرق بوده است. به طور کلی، صوفیه و به طور خاص لاهیجی، شارح گلشن راز، راهی کوتاه اما دشوار برای رسیدن به عالم فراحس پیشنهاد کرده اند که آن تصفیه باطن از غیرحق است؛ چون زمینه آماده شد، حقایق برای فرد کشف می شود. از میان متاخرین، گوستاو یونگ ـ که روان شناسی مسیحی است ـ نیز با مطالعه ضمیر خودآگاه و ناخودآگاه در انسان، کوشیده با زبان خود امکان رسیدن به این عرصه را برای روح و روان آدمی تشریح کند؛ پس از آن که سالک (فرد) به این جهان رسید، در آنجا مقام می کند و در ظاهر و باطن رفتارش (ظاهری ـ معنوی) تحولاتی رخ می دهد که صوفیه از آن با عنوان «کرامت» یاد می کنند. کرامت نزد عرفا به فنای فی اله ختم می شود، به گونه ای که فرد در ظاهر و باطن خدایی می شود.موضوع این پژوهش راه رسیدن به این مرحله از نگاه عرفا و روان شناسان است.