جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نگارنده در کتاب حاضر، هدف خدا از خلقت را از جوانب مختلف به صورت تحلیلی مورد بررسی قرارداده است. بحث درستی یا نادرستی هدف خدا در خلقت در چهار بخش مطالعه شده است. بخش نخست، به طور مختصر در تاریخچه و ریشه‌یابی هدف از خلقت در بین فیلسوفان است. بخش دوم، در غرض ذات خدا به عنوان فاعل و خالق است. در این بخش، نظراتی که در مورد هدف خدا از خلقت مطرح شده و یا قابل طرح است، نقل و تحقیق شده است. در بخش سوم ثابت می‌شود که خدا در فعل خود هدف‌دار است؛ وگرنه لغو و عبث در افعال الهی پیش می‌آید. بخش پایانی نیز در غایت خلقت انسان است. نگارنده در این بخش به غایتی که برای انسان در خلقت فرض می‌شود، به اجمال اشاره کرده است.

سؤال از هدف آفرینش یکی از مهم‌ترین سؤالات بشری است که در طی تاریخ همواره مطرح بوده و تلاش‌های فراوانی برای پاسخ به آن به‌عمل‌آمده است. گستره تأثیر و اهمیت این سؤال به حدی است که همه ابعاد حیات بشری را در برگرفته و تا انسان پاسخ قانع‌کننده برای آن پیدا نکند، زندگی او معنا پیدا نکرده و با احساس پوچی و بی‌معنایی، همواره در اضطراب و نگرانی خواهد بود. علاوه بر پاسخ‌های بشری، ادیان آسمانی نیز پاسخ‌هایی به این سؤال ارائه کرده‌اند که به سبب نشاءت گیری از مبدأ آسمانی و موثق و معصومانه بودن، از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند. تمامی ادیان آسمانی خصوصاً اسلام، خلقت عالم به‌ویژه انسان به‌عنوان سید مخلوقات را هدفمند می‌دانند. قران اهداف متعددی را به‌عنوان هدف خلقت انسان معرفی کرده است که تنها در خصوص معرفی «عبودیت» از کلمه حصر استفاده کرده و آن را به‌عنوان «عهد الهی» و «صراط مستقیم» نامیده است. مقام عبودیت، شریف‌ترین و والاترین مقام انسانی است که برتر از نبوت و رسالت است؛ چراکه «رسالت»، مأموریت الهی برای انسان‌های برگزیده است، درحالی‌که «عبودیت»، امر اختیاری است که انسان‌ها با انتخاب خود و با تلاش‌ مستمر و روشمند، مراحل و درجات آن را طی می‌کنند. رسیدن به مقام عبودیت مطلق، در حقیقت رسیدن به تمامی خیرات دنیا و آخرت است که در پی آن، انسان به مقام ربوبیت نائل شده و مظهر تجلی الهی می‌گردد.

ترجمه ماشینی : نقدی بحث برانگیز از یک فیلسوف نمادین. ژیل دلوز یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان فرانسوی قرن گذشته بود. هدف این کتاب این است که پروژه بنیادی او را به روشن‌ترین وجه ممکن، با درگیر شدن با ایده اصلی که تقریباً همه آثار او را نشان می‌دهد، معنا کند: معادله هستی و خلاقیت این کتاب راه‌های مختلفی را بررسی می‌کند که به‌منظور تأیید یک قدرت خلاق نامحدود، دلوز هر چیزی را که ممکن است بیان آن را محدود یا واسطه‌ای کند، از جمله ارگانیسم‌ها، اشیاء، بازنمایی‌ها، هویت‌ها و روابطی که این قدرت در طول مسیر ایجاد می‌کند، منحل می‌کند. به جای نظریه‌پرداز پیچیدگی مادی یا تفاوت‌های رابطه‌ای، «خارج از این جهان» استدلال می‌کند که دلوز بهتر است به عنوان یک فیلسوف معنوی و فرادنیایی خوانده شود. فلسفه او جای کمی برای فرآیندهای دگرگونی اجتماعی یا تاریخی باقی می‌گذارد، و باز هم کمتر برای روابط سیاسی منازعه یا همبستگی. میشل فوکو به طور معروف پیشنهاد کرد که قرن بیستم به عنوان «دلوزیان» شناخته می شود. این نقد جدید دلسوزانه اما سازش ناپذیر نشان می دهد که قرن دلوزی ما ممکن است به زودی به پایان برسد.

ترجمه ماشینی : بادن پاول (1796-1860) ریاضیدانی بود که کرسی هندسه ساویلیان را در آکسفورد داشت و همچنین کشیش کلیسای انگلستان بود. او قبل از اینکه داروین نظریه تکامل را منتشر کند، مدافع ادعاهای اکتشافات علمی جدید در مواجهه با ارتدکس مسیحی بود و در تفکر و نوشتار خود تمایز آشکاری بین پدیده‌های اخلاقی و فیزیکی، به عنوان مستقل از یکدیگر و رشته های تحصیلی کاملا متفاوت داروین خود در «طرح تاریخی» در ابتدای ویرایش سوم کتاب «درباره منشأ گونه‌ها» نوشته است که کشیش بادن پاول در مقاله‌هایش درباره «فلسفه خلقت» به شیوه‌ای استادانه پرداخته است. Unity of Worlds، 1855. هیچ چیز نمی تواند به اندازه روشی که او نشان می دهد که معرفی گونه های جدید "یک پدیده عادی و نه اتفاقی" است قابل توجه باشد.

ترجمه ماشینی : بحث اصلی الهیات طبیعی در میان مسلمانان و یهودیان قرون وسطی مربوط به ابدی بودن یا نبودن جهان بود. نظرات در مورد این موضوع به شدت تقسیم شد زیرا نتیجه مستقیماً بر رابطه خدا با جهان بود: ابدیت به خدایی بدون اراده دلالت دارد، در حالی که جهانی با آغاز به تصویر متضادی از خدایی دارای اراده منجر می شود. در این مطالعه جامع براهین قرون وسطایی اسلامی و یهودی برای ابدیت، خلقت و وجود خدا، هربرت دیویدسون طبقه‌بندی منظمی از براهین ارائه می‌کند، آنها را تحلیل و توضیح می‌دهد و منابع آنها را در فلسفه یونان جستجو می‌کند. در طول مطالعه، دیویدسون تلاش می‌کند تا هر استدلالی را با ویژگی‌های فلسفی در نظر بگیرد، و تنها استدلال‌هایی را که کاملاً مبتنی بر ایمان مذهبی هستند یا کمتر از سطح حداقلی از معقول بودن هستند، نادیده می‌گیرد.