جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در سراسر تلمود، سند بنیان‌گذار یهودیت خاخام در اواخر دوران باستان، می‌توان ارجاعات زیادی به عیسی یافت - و آنها چاپلوسی نیستند. پیتر شافر در این کتاب روشن، پرجزئیات و قابل دسترس، بررسی می‌کند که خاخام‌های تلمود چگونه روایت عیسی عهد جدید را می‌خواندند، می‌فهمیدند، و از آن استفاده می‌کردند تا در نهایت برتری یهودیت بر مسیحیت را اثبات کنند. داستان های تلمودی تولد عیسی را از یک باکره به سخره می گیرند، به شدت ادعای او را مبنی بر مسیح و پسر خدا بودن به چالش می کشند و معتقدند که او به حق به عنوان کفرگو و بت پرست اعدام شده است. آنها ایده مسیحی رستاخیز عیسی را زیر و رو می کنند و اصرار دارند که او مجازاتی را که سزاوارش در جهنم بود دریافت کرد - و سرنوشت مشابهی در انتظار پیروانش است. شافر ادعا می کند که این داستان ها نشان دهنده آشنایی قابل توجه با اناجیل - به ویژه متی و یوحنا - است و نشان دهنده یک بحث عمدی و پیچیده ضد مسیحی است که روایت های عهد جدید را تقلید می کند. او با دقت بین منابع بابلی و فلسطینی تمایز قائل می‌شود و استدلال می‌کند که پیام متقابل غرور و اعتماد به نفس خاخام‌ها به پیام انجیلیان تنها در فضای تاریخی منحصربه‌فرد بابلی ایرانی، در جامعه‌ای یهودی که در آزادی نسبی زندگی می‌کردند، ممکن بود. همین را نمی توان در مورد فلسطین رومی و بیزانسی گفت، جایی که مسیحیان به شدت قدرت سیاسی خود را تحکیم کردند و یهودیان از این رو رنج بردند. عیسی در تلمود، با انحراف از مطالعات گذشته، که داستان ها را به عنوان تحریفات غیرقابل اعتماد عیسی تاریخی کم اهمیت جلوه می دهد، دستور کار بسیار عمدی تری را در پس این روایت ها مطرح می کند.

آنچه در این نوشتار می آید، بررسی سرانجام حضرت عیسی (ع) در اناجیل چهارگانه و تطبیق آن با قرآن است. مقاله حاضر با واکاوی اناجیل به نقد اعتقاد بیشتر مسیحیان کنونی پیرامون عاقبت مسیح (ع) می پردازد. اگر چه سخن از صلیب و فقدان (توفی) در ماثورات اسلامی آمده است. اما در این مکتب نتیجه دیگری از آن گرفته می شود. نتیجه ای که از سویی ابهام را درباره فرجام عیسی (ع) می زداید و از دیگر سو منجر به باور داشت زنده بودن حضرت عیسی (ع) و عروج جسمانی روحانی او می گردد. به این ترتیب قرآن مجید موضع قاطعی در برابر پایان اولین دوره زندگی حضرت عیسی (ع) معرفی می کند که این رویکرد می تواند برای معتقدان به مسیح (ع) جالب باشد.

چکیده ماشینی : زمان برای تمام کارهایی که انسان ها انجام می دهند، محور است. زمان روزها را ساختار می دهد، اهدافی را فراهم می کند، رویاها را شکل می دهد - و زندگی را محدود می کند. زمان ملموس، واقعی و پیشرو به نظر می‌رسد، اما در نهایت، زمان توهمی نشان می‌دهد. اگرچه زمان سخت است، اما زمان می تواند برای افراد دارای معلولیت کشنده باشد. مشارکت کامل در جامعه بشری به معنای تسلیم شدن در برابر معیار ساعت است. فقدان تند اندیشی، زندگی به موقع و روایت زندگینامه، افراد دارای معلولیت را آسیب پذیر می کند. جهان بینی مبتنی بر خواسته هایی که ساعت بر زندگی افراد مبتلا به زوال عقل یا ناتوانی های عصبی و ذهنی عمیق ایجاد می کند، بی معنی به نظر می رسد. و با این حال، عیسی به جهان می آید تا زمان را تغییر دهد. عیسی ما را فرا می خواند تا سرعت خود را کم کنیم، زمان بگذاریم و بیاموزیم که عجیب بودن زندگی در زمان خدا را تشخیص دهیم. او ما را به ملایمت، صبور و مهربان دعوت می کند. قدم زدن آهسته و به موقع با کسانی که جامعه می خواهد آنها را پشت سر بگذارد. در کتاب «دوستان زمان شدن»، جان سوئینتون الهیات زمان را می‌سازد که ما را به سمت چشم‌اندازی می‌کشاند که در آن زمان هدیه و فراخوانی است. زمان نه یک کالاست و نه زمان برای تسلط. زمان هدیه ای از جانب خداوند به انسان است، اما همچنین هدیه ای است که توسط انسان ها به خداوند بازگردانده شده است. سوینتون با پرسش‌های مهمی دست و پنجه نرم می‌کند که از تأمل الهیات در مورد زمان و ناتوانی ناشی می‌شوند: آموزه بازاندیشی برای کسانی که هرگز نمی‌توانند عیسی را با عقل خود درک کنند. تجسم مجدد شاگردی و پیشه برای کسانی که فراموش کرده اند عیسی کیست. بازنگری در رستگاری برای کسانی که به دلیل آسیب عصبی، می توانند در یک زمان یک نفر باشند و سپس در یک لحظه شخص دیگری باشند. در پایان، Swinton خواننده را دعوت می کند تا زمانی را با تجربیات افراد دارای ناتوانی عصبی عمیق بگذراند، افرادی که می توانند درک ما از زمان را تغییر دهند، ما را قادر می سازند تا ریتم های پربار زمان خدا را درک کنیم، و به ما کمک کنند تا یاد بگیریم به روش هایی زندگی کنیم. در محدوده زمان ساعت غیر قابل تصور هستند.

ترجمه ماشینی: هارولد بلوم در طول زندگی حرفه ای خود درباره دین و کتاب مقدس نوشته است، اما اکنون، با عیسی و یهوه، کتابی را نوشته است که ممکن است انفجاری ترین و مهم ترین کتاب او باشد. شواهد بسیار کمی از عیسی تاریخی وجود دارد - او که بود، چه گفت. همانطور که بلوم می نویسد، "هیچ جمله ای در مورد عیسی در کل عهد جدید وجود ندارد که توسط کسی که تا به حال پادشاه ناخواسته یهودیان را ملاقات کرده باشد." و بنابراین بلوم از مهارت های بی نظیر خود به عنوان یک منتقد ادبی برای بررسی شخصیت عیسی استفاده کرده است و به ناهماهنگی ها، تناقضات و نقص های منطقی در سراسر اناجیل اشاره می کند. او همچنین شخصیت یهوه را مورد بررسی قرار می‌دهد که به نظر او اشتراکات بیشتری با عیسی مرقس دارد تا با خدای پدر سنت‌های مسیحی و بعداً یهودیان خاخام. بلوم همچنین استدلال می‌کند که کتاب مقدس عبری یهودیان و عهد عتیق مسیحی کتاب‌های بسیار متفاوتی با اهداف بسیار متفاوت، سیاسی و همچنین مذهبی هستند. عیسی و یهوه خواندنی هیجان انگیز و ذهن باز است. این نقد ادبی متحول کننده پارادایم است که یهودیان و مسیحیان را به چالش می کشد و روشن می کند و مطمئناً یکی از بحث شده ترین، بحث برانگیزترین و مشهورترین کتاب های سال خواهد بود. در زمانی که مذهب در صحنه سیاسی ما قرار گرفته است، نتیجه گیری تکان دهنده بلوم مبنی بر اینکه هیچ سنت یهودی-مسیحی وجود ندارد - اینکه دو تاریخ، خدایان، و حتی انجیل، با هم سازگار نیستند- ممکن است خوانندگان را وادار کند که در مورد همه چیز تجدید نظر کنند. آنچه را که ما معتقد بودیم یک میراث مشترک است، مسلم بدانیم.

ترجمه ماشینی: آیا شخصیت مسیح دلیل فلسفی را با چالش نهایی فلسفی خود ارائه می دهد؟ فکر به عنوان اندیشه در مورد تصویر مسیح در اناجیل چه می تواند بگوید؟ گیلسون استدلال می کند که هرمنوتیک فراموش شده کمال کلید بازاندیشی در مقولات اساسی عقل و ایمان را فراهم می کند. از منظری کاملاً فلسفی، گیلسون، شخصیت مسیح را در اناجیل به‌عنوان یک جوهره منحصربه‌فرد بررسی می‌کند که دیگر نه قابل ردیابی است و نه قابل تقلیل به هیچ‌گونه تأثیرات کمک‌کننده. آنقدر منحصر به فرد که فراتر رود و در عین حال همه جنس های مقایسه ای را در بر گیرد. آنقدر منحصر به فرد است که نه خود گواهي خود را بلکه ناگزيري خود را در خود دارد. پرسش فلسفی مسیح ایده های اساسی بیان شده در مسیحیت را بررسی می کند: ایده انسان-خدا، معنای ایمان، ماهیت فیض، مرگ، رستاخیز، گناه و بخشش. هرمنوتیک کمال قابل کشف پیشامضایی در تراژدی‌های یونانی، نمونه‌ای در داستایوفسکی، که از نظر روش‌شناسی در آنسلم، آکویناس، پاسکال و کیرکگور یافت می‌شود، در ماهیت معرفت‌شناختی و متافیزیکی آن مورد بحث قرار می‌گیرد. ایمان جایگزین صرفاً فلسفی، همانطور که در کارل یاسپرس و اریک وگلین نشان داده شده است، مورد بحث، تحلیل و نشان داده شده است که هم از نظر فلسفی و هم از نظر الهیات ناقص است.

ترجمه ماشینی: ویلف هیلدبرانت به دقت معنای «روح» را در عهد عتیق بررسی می کند. او نقش روح خدا را در خلقت، در استقرار و حفظ قوم خدا، در نبوت، و در رهبری اسرائیل بررسی می کند. او نقش اصلی را که روح در اجرای خلاقانه دستورات خدا ایفا می کند، آشکار می کند. از طریق روح، خدا نظم را از هرج و مرج بیرون می آورد، نادیدنی ها را به واقعیت وارد می کند، بین امر مقدس و ناپسند جدایی ایجاد می کند، افراد خاصی را قادر می سازد تا نیازهای خاص را برآورده کنند، و قوانین طبیعی را جایگزین می کند. این اثر روح خدا را هم در عهد عتیق و هم در عهد جدید روشن می کند.

بر مبنای «آموزه فدیه»، مسیح (ع) با تحمل رنج های بسیار و مرگی سخت، سبب شد که خداوند گناهان بشر را ببخشاید و از عذاب نوع انسان چشم پوشی کند. در باب این آموزه نظریات گوناگونی ارائه شده است که مهمترین آنها عبارتند از: «نظریه غرامت»، «نظریه نمونه اخلاقی» و «نظریه جبران». این مقاله می کوشد ضمن معرفی این نظریه ها، به چالش های بر سر راه هر یک از آنها و نیز پاسخ های به این چالش ها بپردازد. در این راستا، پاسخ های توماس آکویناس، فیلیپ کویین و ریچارد سوین برن را بررسی می کند. نتیجه بررسی ها نشان می دهد که اصل آموزه فدیه منطقا قابل دفاع نیست و هر یک از راهکارها برای برون رفت از چالشها، خود موجب بروز چالش ها و تعارضات جدیدی می شود. در عین حال، می توان گفت دیدگاه سویین برن از بقیه دیدگاه های موجود کم چالش تر است؛ هرچند این دیدگاه نیز پرسش های مهمی را بی پاسخ می گذارد.