جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

 این مجموعه شامل کتاب هایی است که به سفارش انتشارات «کرزن» تحت نام «Sufi» (صوفی) برای معرفی عرفان ایرانی و تصوف اسلامی تالیف و منتشر شده است. هر یک از این کتاب ها را افرادی از متخصصان به نگارش در آورده اند. دکتر مجدالدین کیوانی به ترجمه این سلسله آثار، به فارسی همت گماشته و انتشارات نشر مرکز چاپ و نشر آنها را بر عهده گرفته است.

1. لاری منسوب به شهر لار و اطراف لارستان در جنوب ایران است.

با آن که وظایف و فعالیت های فرهنگستان زبان وادب فارسی به یافتن معادل برای لغات و اصطلاحات خارجی محدود و منحصر نمی شود عموم مردم و بسیاری از اهل علم  تنها تصویر و تصوری که از فرهنگستان در ذهن خویش دارند معادل یابی برای الفاظ بیگانه یا، به اصطلاح رایج در فرهنگستان، واژه گزینی است. این سرمقاله را به ترسیم دورنمایی از کم و کیف واژه گزینی در فرهنگستان اختصاص داده ایم تا دانسته شود که فرهنگستان در راه واژه گزینی تا کجا پیش آمده و قصد دارد تا کجا پیش رود.

بر بید عندلیب زند «باغ شهریار»

داستان اصحاب کهف قصه جذاب معروفی است که به دلیل اثبات حقانیت بعث و رستاخیز مردگان، در طول تاریخ و به خصوص در قرون میانه، مورد توجه جوامع مسیحی و مسلمان بوده است.

یکی از نفایس کتابخانه وزیری یزد نسخه ای است خطی مورخ 693 هجری به شماره 3907 که در پایان از آن با عنوان المختارات من الرسایل من انشا الصدور و الافاضل یاد شده و دو رساله منثور فراق نامه و داستان پیل و چکاوک هم در آغاز و انجام آن آمده و تا کنون نسخه دیگری از آن شناسایی نشده است.

اوستا شناسان از دیرباز بر این باور بوده اند که ثنویت حاکم بر اوستا صرفا جنبه دینی و عقیدتی ندارد بلکه بازتاب آن را در زبان اوستایی نیز می توان یافت. به عبارت دیگر، در پاره ای از موارد واژه ای که برای موجودات نیک اهورایی به کار می رود با معادل آن برای موجودات زیانکار اهریمنی کاملا متفاوت است. تاکنون درباره منشا پیدایی این دوگانگی واژگانی فرضیه های گوناگونی ارائه شده است، اما هیچ یک جامعیت لازم را ندارد. نگارنده، در این مقاله، خواهد کوشید تا، با بررسی دوباره واژه هایی که اصطلاحا اهورایی یا اهریمنی خوانده می شوند، منشا این دوگانگی را بیابد.

آقای احمد سمیعی، در مقاله ممتعی در نقد تصحیحات قیاسی در دیوان قوامی رازی، که در شماره گذشته نامه فرهنگستان به چاپ رسید، ایرادات مصحح را بر وزن بسیاری از ابیات مردود دانسته و بحق متذکر شده اند که عبارت نص از حیث وزن اشکالی ندارد و تشکیک مصحح وارد نیست. تقریبا تمامی این موارد شامل ابیاتی می شود که یک مصراع آنها بر وزن «مفعول مفاعیل فعولن» و مصراع دیگر بر وزن « مفعول مفاعلن فعولن» است و آقای سمیعی، به حکم «قاعده قلب»، وزن همه آنها را صحیح دانسته اند. امروزه اختلاط این دو وزن در یک قطعه شعر به گوش فارسی زبانان ناخوش می آید و مصحح نیز، درست به همین علت، آن ابیات را مخدوش دانسته و سعی کرده است تا با تغییر عبارت آنها را «تصحیح» کند. از اینجا می توان نتیجه گرفت که لابد زمانی کاربرد قاعده ای به نام «قلب» در شعر فارسی جایز بوده است و امروزه ظاهرا دیگر جایز نیست. اما این قاعده دقیقا چیست و کاربرد آن در کجا جایز است و در کجا جایز نیست و چرا بعضی آن را موزون و بعضی ناموزون می یابند؟ غرض از یادداشت حاضر بررسی همین مساله است ...

مجمل التواریخ و القصص، نسخه عکسی مورخ 751، نسخه برگردانان: ایرج افشار و محمود امید سالار، تهران 1379، 189 برگ + 14 + 17 صفحه

پسوند ast، که به گمان جناب نجیب مایل هروی («پسوند نام آواساز»، نامه فرهنگستان، سال اول، شماره3، ص 68-73) «پسوند فارسی خراسانی» است، در گویش کازرونی، یعنی در بخش جنوبی ایران زمین، نیز کاربرد گسترده دارد؛ از جمله شواهد آن است: