جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در هر حوزه ای از علم و فناوری مجموعه ای از مفاهیم وجود دارند که ساختار دانش آن حوزه را می سازند. این مفاهیم با الفاظی که برای دلالت بر آنها وضع می شود نام گذاری می شوند. مجموعه این الفاظ اصطلاحات حوزه علمی و فناوری را تشکیل می دهند. انتقال علم و فناوری از کشور مبدا به کشورهای دیگر زمانی به درستی صورت می گیرد که در جامعه زبانی مقصد معادل مناسبی برای این اصطلاحات اختیار شود و این کار، یعنی وضع اصطلاحات، در درجه اول وظیفه متخصصان هر حوزه است که با مفاهیم آشنایی دارند. سازمان هایی چون فرهنگستان ها، که با قواعد دستوری و توانایی های زبان آشنا هستند و به اصطلاح از زبان آگاهی برخوردارند، می توانند، با برنامه ریزی و سیاست گذاری و اتخاذ روش های کاربردی، متخصصان را در این امر یاری دهند.برای تبادل علم و فناوری خواه در میان کشورها خواه در درون جامعه متخصصان خواه در میان متخصصان و جامعه مسایلی مطرح می شود که طی این مقاله می کوشیم اهم آنها را گزارش کنیم.

از اوان تکون و شکل گیری زبان فارسی نو به این سو، همواره، در جنب این زبان و لهجه رسمی آن، لهجه های متعدد محلی یا منطقه ای فارسی وجود داشته و بومیان فارسی نو را به این لهجه ها به کار می برده اند. میان این لهجه ها، از سویی، و لهجه رسمی زبان فارسی، از سوی دیگر، و هم میان خود لهجه های محلی، به لحاظ ویژگی های آوایی و نوای گفتار همچنین برخی پایه واژه ها و عناصر صرفی، به طور محدود و مشخص، فرق های متقارن و منتظمی دیده می شود به گونه ای که با تدوین دقیق آنها می توان یکی از روی دیگری بازسازی کرد. ضمنا، از طریق همین فرق ها، می توان به هویت هر لهجه پی برد. در عین حال، این فرق ها، به خلاف فرق های گویشی، مانع برقراری ارتباط کاربران لهجه رسمی و لهجه محلی یا کاربران لهجه های محلی گوناگون، در حالتی که هر یک از آنان به لهجه خود سخن بگوید، نمی گردد.

در شماره 35 نامه فرهنگستان (دوره نهم، شماره سوم، پاییز 1386، ص (196-186 به بررسی ساختار اسم + اسم پرداختیم و اسم های مرکبی را که دارای این ساختار هستند بر حسب روابط نحوی - معنایی واژه های تشکیل دهنده آنها طبقه بندی کردیم. اینک بحث را با بررسی صفت هایی که از ترکیب اسم + اسم ساخته می شوند ادامه می دهیم.همان طور که پیش از این گفتیم، در حدود 85 درصد از واژه های مرکب دارای این ساختار اسم مرکب اند و فقط 15 درصد از آنها به مقوله صفت تعلق دارند. این صفت های مرکب را به چهار گروه می توانیم تقسیم کنیم. صفت تشبیهی، صفت فاعلی، صفت اسنادی، صفت دارندگی.

کیهان شناسی، جان شناسی جدیدترین کتاب ویلیام چیتیک، استاد دانشگاه نیویورک، شعبه استونی بروک، در واقع ترکیبی و تلفیقی است از چند مقاله که پیش تر نوشته شده بود به اضافه فصل پنجم آن که جدید است. مولف در مقالات پیشین نیز تجدید نظر کرده و هر یک از آنها را به صورت فصلی از کتاب درآورده به طوری که پیوند موضوعی در میان آنها به خوبی ملحوظ گشته است. بدین سان، اندیشه و مضمون اصلی در ویرایش تازه پرورده تر، پخته تر و سخته تر عرضه شده است. این، از یک نظر، نشان می دهد که نویسنده از آغاز با اندیشه ای بنیادی و ریشه دار و اصیل در کشمکش ذهنی بوده که طرح و جمع بندی نهایی آن به زمان طولانی تری نیاز داشته است. اندیشه از مقوله فکرهای سطحی و مقطعی و زودگذری نبوده که زمانی به ذهن می رسد و شتابزده مقالتی درباره آن نوشته می شود و، پس از کوتاه مدتی، تاریخ مصرفش منقضی می گردد.کیهان شناسی، جان شناسی در یک مقدمه و هفت فصل نگاشته شده است، با نثری استوار و خالی از تکلف و کلا روان و خواندنی. البته، به اقتضای درجه پیچیدگی مفاهیم و آرا، نثر کتاب نیز پیچیده تر می شود که این کاملا طبیعی و پذیرفتنی است. همه مطلبی را نمی توان به نثری ساده، زودیاب و به اصطلاح ’سهل الهضم‘ نوشت. این را هم نباید از یاد برد که درجه آشنایی خوانندگان با محتویات یک نوشته آن پیچیدگی را نسبی می سازد.

کلمات هوآر (1926-1854) از آخرین ایران شناسان فرانسوی در حوزه سه زبان زنده شرقی (فارسی و عربی و ترکی) است که به عنوان پنجمین استاد کرسی زبان فارسی در مدرسه زبان های زنده شرقی پاریس، آثار متنوع و گاه بی بدیلی درباره ادبیات فارسی، دستور زبان فارسی، گویش های ایرانی، و تاریخ و فرهنگ و تمدن ایرانی منتشر کرده است.ظاهرا افرادی از خانواده وی به عنوان مترجم در کنسولگری های فرانسه در شرق خدمت می کردند. در دهه 1870، علاوه بر مدرسه زبان های زنده شرقی که شارل شفر، در آن، زبان فارسی تدریس می کرد و مدرسه زبان برای جوانان که آبل پاوه دوکورتی، در آن، معلم زبان های فارسی و عربی و ترکی بود، مرکز آموزشی نوبنیاد (1868) مدرسه مطالعات عالی در پاریس کنجکاوی هوآر را بر انگیخت و، تقریبا هم زمان با ژام دارمستتر، وارد آن شد و به ایران شناسی روی آورد. وی، در این مدرسه، زیر نظر استانیسلاس گیار، استاد کرسی زبان های فارسی و عربی، به فراگیران زبان فارسی پرداخت و، در 25 نوامبر 1874، از پایان نامه دکترای خود با عنوان «انیس العشاق»، رساله در تعبیرات مجازی در توصیف زیبایی، اثر شرف الدین رامی، ترجمه از زبان فارسی با حواشی»، به راهنمایی گیار و هیات داورانی چون شارل دفرمری، ایران شناس و عربی دان، و اوگوست کاری یر، ارمنی شناس، دفاع می کند. از نظر تاریخی، این نخستین باری بود که رساله ای درباره ادبیات فارسی در عصر اسلامی در این مدرسه دفاع می شد - بدعتی که تداوم یافت. در این رساله، که در سال 1875 منتشر شد، هوآر، درباره واژه ها و اصطلاحاتی چون عنبر، شام غریبان، ماچین، چوگان، اسپند و زبان حال بحث مبسوط می کند. انیس العشاق ابتدا، به همراه عجایب المخلوقات زکریا قزوینی (حدود (682-600 در هند به طبع می رسد. سپس، در سال 1325 ش، عباس اقبال آشتیانی آن را ضمیمه مجله یادگار منتشر می کند. (طبری، ص (87, 86

در دوره میانه یا روزگار ساسانیان، برای رفع نیازهای علمی، به نگارش فرهنگ توجه شد. پدید آمدن متون متعدد در زمینه های گوناگون به زبان پارسی میانه (پهلوی) باعث شد که برای استفاده از آنها نیاز به فرهنگ این زبان احساس شود.کهن ترین فرهنگ های زبان پهلوی به نام های اوئیم ایوک و فرهنگ پهلویک را به عصر ساسانیان نسبت می دهند اما تاریخ نگارش آنها را می توان در فاصله پایان آن عصر تا قرن سوم هجری جای داد. وجه تسمیه فرهنگ اوئیم ایوک این است که نخستین سرواژه (مدخل) آن اوئیم، واژه ای اوستایی به معنی «یک»، است و در مقابل آن ایوک، واژه ای پهلوی باز به معنی «یک» آمده است. همچنان که از این نام گذاری بر می آید، این اثر یک فرهنگ اوستایی به پهلوی است. در این فرهنگ، 1000 واژه اوستایی به 2250 واژه پهلوی برگردانده شده است. در آغاز آن آمده که «این رساله برای شناختن سخنان و واژگان اوستایی است و اینکه زند (= ترجمه پهلوی) آنها چه و چگونه است». این فرهنگ دارای 27 در (= باب) است و بر پایه موضوع - شمار و اعداد و برخی قیدها (در 1)، ضمایر (در 2)، اندام تن و ویژگی آنها (در 3)، واژه های اوستایی بر پایه نخستین حرف آنها (بخشی از در 4 و درهای 5 تا  24)، تاوان گناه و جریمه ها (در 25)، اندازه گیری زمان (در 27) - سامان یافته است. گردآورنده و مولف ناشناخته آن می خواسته دشواری واژه های اوستایی را برای گزارشگران و مفسران اوستا آسان سازد. ارزش این فرهنگ در آن است که واژه های مندرج در متون اوستایی عصر ساسانی و پس از آن را که اکنون در دست نیست در بردارد. این فرهنگ را، پس از نشر متون اوستایی به همت آنکتیل دوپرن (1805-1731)، مستشرق مشهور فرانسوی، در سال 1771، نخستین بار هوشنگ جی جاماسپ جی (تولد: (1833، دانشمند پهلوی دان هندی - پارسی تبار، به نام واژه نامه کهن زند - پهلوی در سال 1867 به چاپ رساند. سپس هانس رایخلت (1939-1877)، اوستاشناس آلمانی، آن را به سال 1900 چاپ و منتشر کرد.

به راستی اگر در باغ بسیاری از مباحث بسته شده باشد، در باغ شاهنامه هنوز بسته نیست. به سراغ شاهنامه اگر می آییم، زادراهمان از هر گونه نباید چنان پر باشد که برای میوه های نوبر و غریب این باغ، که گاهی کشفشان با پیش فرض های ما همخوان نیست، جایی نماند و، با همان زاد راه، تنها گشتی بزنیم و بی ارمغان باز گردیم. نخست باید بدانیم شاهنامه چگونه اثری است - اثری با ویژگی های خاص که به لحاظ نوع شناسی آن را نمی توان به سادگی از مقوله هایی چون اسطوره، حماسه یا تاریخ شمرد: گویی همه آنهاست و هیچ یک از آنها نیست. اما مساله چندان هم غامض نیست. شاهنامه اثری است که، در قالب داستان سرایی به شیوه رمانس، در مطابقت با مفاهیم زمان خود، ویژگی های بدیعی دارد. این اثر، از سویی، از باورها و فرهنگ ایران، نه در قالب اصالت باستانی بلکه به صورتی میانجی، خبر می دهد و، از سوی دیگر، به لحاظ ادبی این صورت میانجی را به بهترین وجه منتقل می سازد. در نظر داشتن این ویژگی های ساختاری و کارکردی برای بررسی اثری ادبی از نوع شاهنامه اهمیت بسیار دارد.شاهنامه را حماسه خوانده اند. اما آثار حماسی خصیصه ای مربوط به زمان سرایش دارند که در شاهنامه مصداق ندارد.

موضوع یا بحث اصلی این نوشتار سیر واژه گزینی و نشیب و فراز آن در فرهنگستان زبان و ادب فارسی است. از شروع کار فرهنگستان در سال 1369 تا امروز که پایان نیمه اول سال 1387 است، هجده سال می گذرد و، در تمامی این مدت، فرهنگستان و اعضای پیوسته و دیگر همکاران آن دل مشغول چندین مساله اساسی زبان و ادب فارسی از جمله معادل واژه های علمی و یا عمومی بیگانه در زبان فارسی بوده اند. اکنون حق آن است که آنچه در این دوره بر فرهنگستانی ها در زمینه واژه گزینی گذشته و کارهایی که به سامان رسیده است بیش و کم یکجا و به صورتی انسجام یافته و تاریخی، اما به اختصار، گزارش شود. مطالب این نوشته به دو بخش تقسیم شده است: بخش اول جهت گیری اساسی فرهنگستان را درباره واژه گزینی و معادل یابی در زبان فارسی بیان می کند و بخش دوم سرگذشت واژه گزینی در فرهنگستان خواهد بود.

در سال 1634، اثری با عنوان Gulistan ou l’empire des roses (گلستان یا گل های سرخ)، تالیف سعدی، شهریار شاعران ترک [کذا] و ایرانی، در یک جلد 166 صفحه ای به قطع رقعی، در پاریس به بازار آمد. این نخستین آزمایش ترجمه ای، که تنها ترجمه و شرح چند پاره از اثر را در برداشت و کمتر از نیمی از متن اصلی را شامل می شد، به قلم آندره دوریه بود که با ترجمه ای از قرآن نیز شناخته شده بود. چندی پس از آن، در سال 1651، گئورگ گنتس، رایزن ژان ژرژ دوم امیر ساکس، متن و ترجمه لاتینی گلستان را در آمستردام، به نام لاتینی شده Gentius، به چاپ رساند. سه سال پس از او، آدام الشلگر، که به سمت دیلماج در هیات دیپلماتیک اعزامی فردریک سوم دوک شلسویگ – هولشتاین - گوتورپ به روسیه و ایران عضویت داشت و آشنایی خود با زبان فارسی را در مهد تکلم به آن کامل کرده بود، ترجمه ای از همین اثر سعدی را در سال 1654 منتشر ساخت و، به همین مناسبت، اولئاریوس لقب گرفت؛ وی، چنان که خود گفته، از پیرمردی ایرانی به نام حق وردی «خداداد» کمک گرفته بود. این حق وردی همراه جمعی بود که شاه ایران متقابلا و به رسم سپاسگزاری به نزد دوک فرستاده بود. اما بوستان، اثر دیگر سعدی، تنها با ترجمه ای به زبان هلندی شناخته شد که در سال 1688 در آمستردام به چاپ رسید و مترجم آن معلوم نیست. ترجمه لاتینی تامس هاید همچنان چاپ نشده ماند. این است چند و چون منابعی که لافونتن، سنسه، ولتر، پدر روحانی بلانشه، هردر، و گوته از آن بهره جستند.

مهدی اخوان ثالث در شعر مدرن فارسی چهره عجیبی است. از سویی این شعر با نام او پیوندی ناگسستنی یافته است و این شعار نیست بلکه واقعیت است که، گذشته از علاقه بسیاری از خوانندگان شعر مدرن فارسی به اشعار او، دلایل کاملا مشخص دیگری هم دارد. برخی از این دلایل به شرح زیرند:- اخوان از جمله نخستین و بهترین شناسانندگان و مدافعان نیما و تحولی است که او در شعر فارسی پدید آورده بود. در این باب، کافی است تنها از کار بزرگ اخوان در نشان دادن مکانیسم عروض نیمایی و ارتباط این عروض با عروض شعر کلاسیک فارسی یاد کنیم. مقاله نبوغ آمیز او درباره عروض نیمایی، «نوعی وزن در شعر امروز فارسی»، که برای نخستین بار در سال 1334 به چاپ رسید (دوستخواه، ص 154)، از کلیدهای مهم در باز کردن در بسته شعر نیمایی و وزن آن بوده است.» (دستغیب، ص 250). آنان که نوشته های نظری نیما را درباره رفورمش می شناسند و با ابهام نومیدکننده این نوشته ها آشنا هستند خوب می دانند که اخوان با مقاله نام برده، که بهترین معرف ساختار اوزان نیمایی بود، چه خدمت بزرگی به شاعران نیمایی و شعر مدرن فارسی کرد. اشعار اخوان در اوزان پاکیزه و بی نقص نیمایی مکمل عملی کار نظری او در ابهام زدایی از عروض نیما شد.- اخوان از شاعرانی است که در ایجاد پیوند میان شعر مدرن فارسی و زندگی مردم ایران بیشترین سهم را داشته اند.