جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نقش مدیریت محله به عنوان نهادی تازه تاسیس برای ساماندهی مشارکت های اجتماعی در محلات شهر و به تبع آن برنامه ریزی محله محور مورد توجه ذی نفعان حوزه مدیریت شهری تهران است. این مطالعه به دنبال بررسی مکانیزیم های به کار برده شده برای طرح مدیریت محله است تا میزان موفقیت آن را در جلب مشارکت شهروندان برای برنامه های محلی بسنجد. این تحقیق که از نوع کاربردی و توسعه ای است، از روش تحقیق کمی و کیفی استفاده کرده بطوری که در روش کمی از دو جامعهی آماری 384 نفری (شهروندان) و (مراجعه کنندگان به سراهای محلات) استفاده شده است. الگوی ارزیابی با استفاده از مدل ترکیبی سنجش عملکرد پاتنام و مدل ارزیابی امور فرهنگی سطح خرد رضایی و با بهره گیری از مفاهیم نظریه های مرتبط با ابعاد اعتماد اجتماعی، مشارکت و تعاملات اجتماعی به دست آمده است. همچنین در بررسی تحقیق کیفی از مصاحبه عمیق با 22 نفر از مدیران محلات و تحلیل کارشناسان استفاده شده است. در نتیجه این طرح در مولفهی اعتماد توانسته نظر بخشی از جامعه به عنوان مراجعه کنندگان به سراها را جلب نماید و نگرش شهروندان و اعتمادشان به طرح مدیریت محله مثبت ارزیابی می شود اما برای مولفه های آگاهی بخشی، تعامل و افزایش سطح مشارکت و برنامه ریزی مشارکتی موفق عمل نکرده و اغلب برنامه ریزی ها به صورت متمرکز صورت می گیرد. بنابراین نتایج نشان می دهد که طرح مدیریت محله با اجرای روش های موجود برای تحقق اهداف خود دچار ضعف هایی است که باید نسبت به رفع آن ها اقدامات دیگری را در دستور کار قرار دهد.

از آنجا که زندگی شهری تفاوتی بنیادین با زندگی در اجتماعات روستایی و عشایری دارد، تجلی این تفاوت را در بسیاری از کنش های انسانی همچون تعاون، ستیز، رقابت، رفتارهای انحرافی،سازگاری و انطباق اجتماعی می توان مشاهده کرد. هر نظام اجتماعی، الگوهای ارزشی، هنجاری، کنشی و ارتباطی خاص خود را تولید می کند و انطباق اجتماعی بین کنشگران از این طریق انجام می شود و همین مساله انطباق اجتماعی مهاجران و تازه واردان به زندگی شهری را به مراتب دشوارتر و پیچیده تر کرده و گونه های مختلف انطباق اجتماعی (همنوایی، همسازی، فرهنگ پذیری ذهنی و عینی) را در زندگی شهری پدید می آورد. در این پژوهش با استفاده از روش های پیمایش، اسنادی و میدانی درصدد بررسی وضعیت انطباق اجتماعی مهاجران با زندگی شهری برآمده ایم. پرسشنامه، مصاحبه، مشاهده منظم، تحلیل اسنادی و فیش برداری از جمله ابزارهای جمع آوری اطلاعات در این بررسی بوده است. یافته های نهایی پژوهش نشان داد هر چه مهاجران وابستگی، دلبستگی و پیوندهای اجتماعی عمیق تری با محیط مبدأ داشته باشند، همنوایی، همرنگی، همسازی، فرهنگ پذیری ذهنی و عینی کمتری با تجلیات و مقتضیات زندگی شهری خواهند داشت.

با بروز تحولات جدید، شهرها به سرعت تغییرات و دگرگونیهایی را پذیرفتند. این دگرگونیها به شکل افزایش سریع جمعیت و رشد فیزیکی به صورتی نامتعادل و ناهماهنگ بوده است. در حال حاضر یکی از مسائل تمام شهرهای کشور، رشد شهرنشینی و به تبع آن ناموزون شدن بودجه مناطق شهری است. شهرداری ها متولی اصلی عمران و آبادانی در شهر هستند، ولی در اجرای این وظیفه مهم با مشکلات زیادی مواجه هستند زیرا همواره با مشکلات مالی و کسر بودجه مواجهند. از این رو تخصیص کارای بودجه توسط شهرداری ها به مناطق مختلف شهر با در نظر گرفتن نیازهای عمرانی و جمعیتی آن، از اهمیت زیادی برخوردار است به طوری که موجب افزایش رضایتمندی شهروندان می شود. از نظر جامعه شناسی، قدر مطلوب در تخصیص بودجه به مناطق شهری، اولویت بخشی به ملاحظات جمعیتی است تا کالبدی - فضایی چرا که این امر به عدالت اجتماعی نزدیکتر است. این مقاله که با هدف بررسی تاثیر توسعه کالبدی- فضایی و عوامل جمعیتی بر بودجه مناطق شهری اصفهان تدوین، یافته بر این فرض استوار است که «سهم عوامل کالبدی - فضایی در تخصیص بودجه به مناطق مختلف شهر بیش از عوامل جمعیتی است؛» از این رو با استفاده از تکنیک تاپسیس و رگرسیون به دنبال بررسی دقیق این موضوع است. جامعه آماری مناطق پانزده گانه شهر اصفهان و روش گردآوری اطلاعات، استفاده از آمارنامه شهر اصفهان و اطلاعات و آمار سازمان های مربوط است. نتایج نشان می دهد که با توسعه کالبدی- فضایی شهر، توزیع بودجه بین مناطق شهری از الگوی جمعیتی آن پیروی نمی کند بلکه این نیازهای کالبدی و عمرانی شهر است که نقش عمده ای را در توزیع بودجه شهری ایفا می کند که نتیجه طبیعی آن نامتوازن شدن سرانه عمرانی مناطق شهری و سرانجام دور شدن از عدالت اجتماعی است.

امروزه در دنیای مدرن، بخشی مهمی از برنامه ها و آموزش های کودکان و نوجوانان در زمان های آزاد و اوقات فراغت آن هاست؛ چگونگی گذران این اوقات آزاد و فراغتی نوجوانان می تواند در رشد آنها اثربخش باشد و بازدهی آن، قطعا به آینده کودک و جامعه برخواهد گشت. نوشتار حاضر با هدف بررسی میزان، نوع و نحوه گذران اوقات فراغت کودکان و نوجوانان ساکن محلات حاشیه نشین و عادی تدوین شده است. این پژوهش به صورت مقطعی و پیمایشی اجرا شد. جامعه آماری این تحقیق کلیه کودکان و نوجوانان بین 7 تا 18 سال ساکن شهر خرم آباد می باشد. تعداد کودکان و نوجوانان مورد بررسی در زمان جمع آوری داده ها 200 نفر هستند که به طور تصادفی از بین کودکان و نوجوانان ساکن در مناطق حاشیه نشین و عادی خرم آباد با حجم طبقات برابر انتخاب شدند. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از ابزار پرسشنامه جمع آوری گردید. پرسشنامه تحقیق پس از تدوین، با استفاده از فرضیه ها و متغیرهای پژوهش و آزمون مقدماتی پرسشنامه و با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ اعتبار ابزار مورد بررسی قرار گرفت و با استفاده از نرم افزار spss و فعالیت های آماری مربوط، داده های تحقیق مورد توصیف، تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده از این مطالعه (r= 0.539)، هرچه پایگاه اجتماعی- اقتصادی خانواده ها بالاتر و بهتر باشد، به همان میزان فعالیت های فراغتی کودکان و نوجوانان افزایش پیدا می کند و گذران اوقات فراغت آنها پربارتر می گردد و همچنین بین میزان، نحوه و نوع فعالیت فراغتی کودکان دو منطقه تفاوت معناداری وجود دارد. بنا بر نتایج تحقیق انجام شده کودکان و نوجوانان حاشیه نشین در زمان فراغت به دلیل تنگی معیشت و یا فقر فرهنگی خانواده، مجبور به کار کردن هستند و گاهی هم دچار انحرافات اجتماعی و مشکلات جسمی می شوند. از آسیب های دیگر در رابطه با اوقات فراغت، استفاده از رسانه های غربی، اینترنت و وسایل ارتباط جمعی دیگر، زنگ خطر بزرگی در بین نوجوانان و کودکان است که نیازمند مداخلات مناسب است.

احساس امنیت اجتماعی از مولفه های مهم انسجام اجتماعی و پیشرفت هر جامعه است. از این روی با توجه به نقش برجسته احساس امنیت اجتماعی در برنامه ریزی های کشوری و مدنظر قرر دادن این مهم که دستیابی و پایدارسازی این احساس در شهروندان هر جامعه معلول زمینه ها و عوامل متفاوتی است، شایسته است که ابعاد و زوایای ناهنجاری های اجتماعی شناسایی و سیاست ها و راهکارهای کنترل و مهار آنها، تدوین گردد. از این رو با توجه به اهمیت مطالعه مبحث امنیت اجتماعی و احساس آن در بستر اجتماعی جامعه مورد مطالعه و نقش بسزای پارادایم های تحلیلی مختص هر جامعه در تحلیل و طراحی استراتژی های توسعه امنیت پایدار آن جامعه، در پژوهش حاضر تلاش گردیده تا با بررسی اسنادی و پیمایشی مولفه های احساس امنیت اجتماعی در شهر شیراز، راهکارهایی برای ارتقای احساس امنیت در شهروندان شهر شیراز ارائه گردد. لازم به ذکر است که پژوهش حاضر در شش ماهه دوم سال 1392 و در چارچوب نظریه پارسونز انجام گردیده؛ پارسونز در نظریه سیستمی خود، هنجارهای اجتماعی را به عنوان یک سیستم در نظر گرفته و کارکرد نظام اجتماعی را ایجاد و حفظ یکپارچگی کل نظام تلقی نموده است. وی برای هر سیستم چهار ضرورت کارکردی مستقل از یکدیگر را که باید به میزان کافی پاسخ گیرند تا تعادل و تداوم هستی جامعه حفظ شود معرفی نموده است. همچنین با توجه به گستردگی جامعه آماری مورد مطالعه، حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 700 نفر تعیین گردیده است. یافته ها حاکی از آن است که متغیرهای مستقل سرمایه فرهنگی با (r= 0.548)، سرمایه اجتماعی با (r= 0.540) و بی سازمانی اجتماعی با (r= 0.471) دارای قوی ترین میزان همبستگی و متغیر حمایت اجتماعی با (r= 0.096) دارای کمترین میزان وابستگی با متغیر وابسته احساس امنیت اجتماعی در شهروندان شیرازی هستند. با این رویکرد و با نگاهی کلان پژوهشگران، مدل تجربی مدیریت راهبردی ارتقای احساس امنیت اجتماعی در شهروندان شهر شیراز را طراحی نموده اند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.