جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

استاد حسن زاده آملی، ادیب، دانشمند و عارف معاصر دارای تالیفات فراوانی در زمینه های علمی، ادبی، کلامی و فلسفی و عرفانی می باشد. یکی از آثار وی دیوان اشعار است که به سبک شاعران گذشته همچون حافظ، مولوی، شیخ محمود شبستری سروده شده است. قسمت عمده کتاب وی به عرفان عابدانه و عاشقانه و کشف و شهود اختصاص دارد و مبانی آن بر قرآن، حدیث و دستورات شریعت استوار است و انسان از دیدگاه این فقیه عارف، به عنوان قلب آفرینش مورد توجه می باشد. عرفان مطرح شده در اشعار و آثار استاد حسن زاده، عرفان محض نیست بلکه آمیخته با مباحث کلامی و فلسفی نیز می باشد که فهم سخن وی را برای برخی دشوار کرده است.

از آنجا که حسینی هروی پرسش گر سوالات مشهور مطرح در گلشن راز، خود عارفی واقف به مسایل و مبانی عرفانی بوده بررسی غرض یا اهداف او از ارسال این سوالات از سویی و مقایسه میان معتقدات وی با دیدگاههای شبستری از سوی دیگر می تواند راهنمای ما به نکاتی مهم در شناخت همانندیها و تفاوتهای دو نظام عرفانی «محبت محور» و «معرفت مدار» به شرح ذیل باشد:الف – همانندیها: از جمله 1- اعتراف به عجز عقل در وصول به حقیقت برتر 2- تاکید بر شهود و اشراق به عنوان راه اساسی شناخت 3- همانندی عالم صغیر و کبیر 4- طرح انسان به عنوان خلیفه الهی 5- تاکید بر وحدت و فنا و بقا 6- پرهیز از حلول و اتحاد و...ب – تفاوتها: 1- طرح قلب در مقابل عقل در قبال طرح عشق در مقابل عقل 2- تاکید بیشتر بر معارف نظری یا عرفان عملی 3- دیدگاه وجودی در برابر دیدگاه شهودی 4- نظرگاه همه اویی در برابر همه اویی و...

برای بیشتر بزرگان تصوف، زندگی دو گانه ای قایل شده اند. گاهی فردی گناهکار بر اثر حادثه ای دگرگون می شود و به عارفی بزرگ بدل می گردد. گاهی نیز عارفی بزرگ دچار فتنه می شود اما این فتنه و بلا برای بهبود کار او لازم و ضروری است، علت و بنیاد این تحولات عموما به صورت افسانه است. به گونه ای که درک و قبول چنین اخباری دشوار است. با توجه به اهمیتی که عارفان برای جهان شناسی قایل اند و شناخت شناسی خود را نیز بر همین جهان شناسی استوار می کنند، برای فهم ریشه و بنیاد مسایل عرفانی و درک و توجیه تحول افسانه ای عارفان، تلقی و تاثر آنان را از روایت ها و عناصر مختلف آفرینش بررسی کرده ایم. در این بررسی روشن می شود برخی اخبار و روایات متون عرفانی و سلوک عارفان، بازتاب الگوهای اسطوره ای است که متناسب با نقش و کاربرد خود در جامعه و محیط صوفیان، شکل های متنوع پذیرفته است.

دولت آبادی یکی از نام آوران عرصه ادبیات داستانی است و بی شک رمان «روزگار سپری شده مردم سالخورده» یکی از شاهکارهای اوست. در این رمان نیز مانند غالب آثار دولت آبادی، خیال پردازی شاعرانه نویسنده، جولانی چشمگیر دارد که از میان عناصر خیالی، تشبیه برجسته تر است. تجربه گرایی و نگاه تازه ای که پشتوانه این تشبیهات است، موجب نوآوری هایی در این عرصه شده است. از این رو در عرصه بلاغت می توان، جایگاه مهمی برای نویسنده قایل شد. با وجود کاستی ها و ضعف هایی چون اطناب، تعقید، افراط در تشبیه گرایی و... این رمان را می توان کوششی مطلوب در جهت گسترش دامنه خیال در ادب فارسی دانست.

به دلیل توجه عمده به ادبیات پیش از قرن هشتم و کم توجهی ناشی از آن به دوره های بعد، به ویژه عصر قاجار و زندیه، آثار این دوران مورد بررسی علمی قرار نگرفته و به درستی شناخته نشده است. بی شک در قرون دوازدهم و سیزدهم نیز آثاری ارزشمند می توان یافت که از آن جمله است: «اصول الفصول فی حصول الوصول» در موضوع عرفان و تصوف که ویژگیهای یک کتاب مرجع را دارد.این کتاب حجیم، آخرین اثر رضا قلی خان هدایت است و از آن جا که او در اوج پختگی و کمال به نوشتن آن پرداخته، اهمیتی دو چندان می یابد. «اصول الفصول» یک دایره المعارف جامع است که در طی آن تمامی موضوعات مربوط به عرفان مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته است. این اثر ارزشمند تاکنون به چاپ نرسیده و حتی یک مقاله در معرفی آن نوشته نشده است.از «اصول الفصول» دو نسخه خطی باقی مانده که یکی در کتابخانه مجلس با 820 صفحه و دیگری در کتابخانه بوعلی سینای همدان با 520 صفحه موجود است. این مقاله برای اولین بار به معرفی کامل اصول الفصول می پردازد و ویژگیهای ممتاز آن در حد توان نگارنده به پیشگاه اهل فرهنگ و ادب ارایه می دهد.

در تاریخ زبان فارسی نقاط ناشناخته ای وجود دارند که ادراک و شناخت آنها جز با بررسی متون فارسی در دوره های مختلف تاریخی امکان پذیر نیست. به همین جهت در پژوهش حاضر، به بررسی ویژگی های زبانی متن دانشنامه علایی ابن سینا به عنوان یکی از متون مهم نثر فارسی قرن پنجم پرداخته شده است تا علاوه بر آشنایی با آن، سبک و طریقه نوشتار زبان فارسی در آن زمان نیز بررسی می شود. برای دستیابی به این هدف، پس از بررسی مطالعات انجام شده بر متون زبان فارسی کلاسیک و معرفی آثار فارسی ابن سینا، انواع نثرهای فارسی – به ویژه نثر دوره سامانیان، و شیوه های واژه گزینی ابن سینا در حوزه علوم نظری معرفی شده اند و سپس داده های گرد آمده از کتاب دانشنامه علایی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند.

بنابر آیه ای از قرآن کریم (الاحزاب، 72) خداوند بر آسمانها و زمین و کوهها امانتی عرضه کرد اما آنها از پذیرفتن آن امتناع کردند و انسان که ظلوم و جهول بود، بار امانت را پذیرفت. تفسیرهای گوناگونی بر این آیه شریفه و اینکه آن امانت چه بود، بیان شده است. اکثر مفسران کلام الهی، آن امانت را استعداد یا صفت و یا عقیده ای می دانند که خداوند در قلب انسان به ودیعت نهاده است. اما ابن عربی بر اساس مبانی عرفانی خویش، امانت و امانت دهنده و حامل امانت را یکی می داند. در این مقاله کوشش شده است تفاسیر متعدد عرفای ایرانی و ابن عربی از آیه امانت که در آثار وی پراکنده است، بر اساس وحدت وجود و تجلی خداوند در عالم تحلیل گردد.

بحث تقابل عقل و عشق یا «فلسفه و عرفان» بحث فراگیر و دراز دامنی است. کمتر اثری عرفانی می توان پیدا کرد که از پرداختن به این موضوع غفلت ورزد. در میان صاحبان آثار عرفانی، مولانا از جمله بزرگ ترین شاعران و عارفانی است که در موارد زیادی به این موضوع پرداخته و راه شناخت مبتنی بر دل (کشف و شهود باطنی) را بر شناخت عقلی برتر دانسته است. در سایر متون عرفانی نیز جلوه های مختلف این تقابل به چشم می خورد؛ لیکن تفاوت عمده نگرش مولوی به این مساله با دیگران صرف نظر از ژرف نگری ها و باریک بینی های وی در بیان آفات عقل گرایی و تمسک به عقل به منزله راهی غیر قابل اعتماد در معرفت، انگشت نهادن بر فلسفه به عنوان یک علم و فن است که ویژگی های خود را دارد و از ابزارهای خاص فلسفی و عقلانی در شناخت بهره می برد. مولانا در مثنوی، گاه با اشاره دقیق به همین اصطلاحات فنی فلسفی که فیلسوفان در عرضه اندیشه های فلسفی خود از آنها سود می جویند به ستیز با فیلسوفان برخاسته و با بی اعتبار دانستن ابزار فلسفیان، در ستیزی که در نهایت به تقویت بینش عرفانی او می انجامد وارد شده است. در این مقاله سعی شده است اندیشه های خردستیزانه مولوی را با تکیه بر نقد برخی از این اصطلاحات، در مثنوی بررسی کنیم.