جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فرمانروایان قراقویونلوها در شیوه حکمرانی خود تحت‌تأثیر حکومت‌هایی چون ال‌جلایر و تیموریان بودند. طبقه سادات در این حکومت‌ها، هم به‌لحاظ سیاست‌های مذهبی که اتخاذ نموده بودند و هم به دلیل افزایش تمایلات شیعی و گسترش تصوف در عصر آن‌ها بیش‌از‌پیش مورداحترام و تکریم بودند. قراقویونلوها نیز سعی می‌کردند با اتخاذ سیاست‌هایی نظیر: نزدیک‌شدن به خاندان‌های برجسته سادات و برقراری پیوند خویشاوندی با آنان، جذب و به‌کارگیری سادات در سمت‌های اداری و قضایی و دینی، اعطای هدایا و سیورغالات به سادات و حمایت از سادات عالم و دانشمند، ارادت و احترام خود را نسبت به این زراری پیامبر؟ص؟ نشان داده و از جایگاه سادات در جهت پیشبرد اهداف سیاسی خویش بهره ببرند. در این پژوهش که با روش توصیفی - تحلیلی صورت گرفته است سعی گردیده ضمن بررسی زمینه‌های تعامل و تقابل قراقویونلوها با سادات، جایگاه سادات در دوره حکمرانی قراقویونلوها را بررسی کرده و برخی از شخصیت‌های علمی و ادبی و سیاسی آن‌ها معرفی گردد.

عاشورا از روزگار نخست تا کنون، موضوع پرکششی برای پژوهشگران مختلف بوده است. مقاله پیش‌رو با رویکرد کیفی و تحلیل گفتمانی، زمانه 1340 تا 1390 جامعه ایرانی را کاویده، و گفتمان‌های عاشوراپژوهی این دوره تاریخی را بررسی و تحلیل کرده است. مسئله اصلی این پژوهش، کشف گفتمان‌های مهم در عاشوراپژوهی در مقطع تاریخی یادشده است. روش تحقیق در این مقاله، کیفی است و در آن از روش، تحلیل گفتمان لاکلا و موفه استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد، سه گفتمان برتر این دوره‌ پنجاه‌ساله که یا در طول هم، یا هم‌زمان با هم جریان داشته‌اند، عبارت‌اند از: گفتمان انقلابی، اصلاحی و احساسی ـ عاطفی. بررسی ادبیات عاشوراپژوهی، نشانگر تأثیر اوضاع اجتماعی ـ سیاسی و چالش سنت و تجدد بر این رویکردها و گفتمان‌هاست. همچنین برآیند پژوهش، نشان از یک گفتمان فعال، ولی پنهان دارد. یعنی گفتمان اخلاقی که از دید مورخین و پژوهشگران مغفول مانده؛ ولی این پژوهش به آن پرداخته است.

مطالعه نامه‌ها به‌عنوان مستندات تاریخی در شناخت عملکرد بازیگران سیاسی دوره خلافت علی (ع)، نقش ارزنده‌ای در غنای پژوهش‌های تاریخ اسلام دارد. در این بین تحلیل رفتار سیاسی عبدالله بن قیس، مشهور به ابوموسی اشعری از منظر نامه‌ها و تطبیق آن با گزارش‌های تاریخی از رفتار وی در عصر خلافت علی(ع)، هدف این پژوهش است. این پژوهش با روش تحلیلی و توصیفی از طریق احصای جملات و واژه‌های معنادار مندرج در نامه‌ها و مقایسه بین آن‌ها و نیز مشاهدات تاریخی در منابع از نوع رفتار ابوموسی، به دنبال پاسخ به این سئوال است که تا چه میزان ادعاهای موجود در نامه‌های ابوموسی اشعری با رفتار سیاسی او مطابقت دارد؟ استخراج نکات محوری مانند رفتار دشمنانه، خائنانه، ناسپاسانه، عدم اطاعت‌پذیری، نفاق، فریب‌خوردگی و بی‌خبری ابوموسی در نامه‌های دیگران، خصوصا علی (ع) و ادعای ابوموسی اشعری مبنی بر دوری از فتنه، عمل به رضای خدا، نفع رساندن به مردم و نیز پشیمانی گناه از سوی دیگر، با مجموعه اقدامات وی، ارزیابی گردید که نتایج آن، حکایت از عدم انطباق میان ادعاها و رفتار سیاسی او در این برهه از تاریخ اسلام دارد.

قرن سوم و چهارم هجری دوران گسترش تکاپوی شیعیان در سرزمین‌های تحت سلطه خلافت عباسی بود و سرزمین‌های شرقی این خلافت، یعنی ایران فرهنگی نیز در این دوران شاهد تحولات بسیاری، مانند تشکیل دولت‌های علویان طبرستان و آل بویه، قیام و جنبش‌ها و همچنین دعوت اسماعیلی و نشر افکار امامیه در راستای تعمیم و گسترش جریان تشیع بوده است. از قرن چهارم به بعد، تکاپوی شیعیان و نقش‌آفرینی‌های آن‌ها در فضای اجتماعی سیاسی ایران تا حدی متوقف شد. دلیل این توقف به‌عنوان مسئله تحقیق، ضرورت مطالعه موانع پیش‌روی این فرایند و عدم استمرار اقبال این جریان‌ها را مورد کنکاش قرار می‌دهد. بررسی موانع سر راه فرایند گسترش تشیع در این تحقیق، بر اساس چهارچوب نظریه پخش هاگر استرند انجام می‌گیرد، تا ضمن دستیابی به اطلاعات کیفی و کمی دراین‌خصوص، به دسته‌بندی تأثیرگذارترین آن‌ها در این گسترش تاریخی پرداخته شود.

این مقاله به بررسی رابطه عبدالملک بن مروان، به‌عنوان یکی از مقتدرترین خلفاء اموی، و امام سجاد(ع)، به‌عنوان رهبر جامعه شیعیان می‌پردازد و تلاش می‌کند این دوره بیست‌ساله را بر اساس گزارش‌های گوناگون مورد تحلیل رفتاری قرار دهد. این موضوع افزون بر آشکار کردن جایگاه سیاسی امام سجاد(ع)، از منظری فراتر می‌تواند راهی برای فهم فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی شیعیان در نیمه دوم سده نخست هجری باشد. پرسش بررسی شده این است که عبدالملک در طول دوران بیست‌ساله حکومت خود چه سیاست و سبک رفتاری با امام سجاد (ع) داشته است؟ آیا می‌توان رابطه‌ای تمام سفید، همان‌گونه که منابع اهل‌سنت می‌گویند، یا رابطه‌ای تمام سیاه، همان‌گونه که منابع شیعه می‌گویند، تصور کرد؟ به نظر می‌رسد می‌توان دو الگوی رفتاری متفاوتی برای ارتباط میان آن دو تصور کرد. عبدالملک تا اواخر خلافت خود، رفتاری مناسب و تعامل گونه با امام سجاد؟ع؟ داشت؛ ولی از اوایل دهه نود، سبک رفتاری خود با امام را تغییر داد و فشارها و سخت‌گیری‌های جدی‌ برای حضرت ایجاد کرد. از‌این‌رو این پژوهش عمدتا با بررسی منابع تاریخی، به این نتیجه دست یافت که سیر رفتار عبدالملک نسبت‌ به امام سجاد(ع)، با رفتاری تعاملی شروع و با رفتاری تقابلی به اتمام رسید. دستاوردی که بر پایه شرایط سیاسی - اجتماعی امام سجاد (ع) می‌تواند در فهم بسیار از تحولات رهبری شیعه در این دوره، نقش مؤثری داشته باشد.

مدرسه‌ کلامی حله، از کانون‌های علمی شیعی به‌شمار‌ می‌رود که در خلال قرن‌های ششم تا هشتم، علمای بسیاری در آن بالیدند. سید‌ بن ‌طاووس (م 665) و ابن ‌فهد ‌حلی (م 841)، دو تن از متکلمان در مدرسه حله هستند. حیات آن‌ها در دو برهه‌ زمانی متفاوت بود؛ به‌گونه‌ای که سید‌ بن ‌طاووس در پایان عصر خلافت عباسی و آغاز حکومت ایلخانان مغول می‌زیست که در اندیشه سیاسی شیعه، جائر خوانده‌ می‌شدند؛ اما ابن ‌فهد ‌حلی حدود دو قرن بعد، در دوره‌ای که این حکومت‌های جائر متلاشی شده، حکومت‌های ملوک الطوایفی سر‌برآورده و شمار شیعیان نسبت به قبل فزونی ‌یافته ‌بود، متولد ‌شد. این اختلاف زمانی سبب ‌شد که این دو اندیشمند شیعی در عین حال که هر دو پیرو جریان فقهی - کلامی در مکتب حله بودند، اندیشه‌های سیاسی متمایزی داشته باشند و نوع خط مشی آنان در برخورد با حاکم جائر متفاوت باشد. در پژوهش حاضر که به روش توصیفی - تحلیلی انجام‌ شده‌ است، با به‌کارگیری منابع کتابخانه‌ای و نقد گزارش‌های موجود در آنها، به بررسی تطبیقی اندیشه‌ سیاسی سید بن‌ طاووس و ابن ‌فهد ‌حلی پرداخته‌ایم.