جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در این پژوهش، فلسفه پساپدیدارشناسی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. پساپدیدارشناسی به‌عنوان یک رویکرد جدید در فلسفه فناوری می‌باشد که به‌ویژه بر نقش فناوری در تغییر دادن تجربیات و ادراک انسان‌ها تأکید دارد. نخست به ارتباط پساپدیدارشناسی با پدیدارشناسی و سپس به رابطه پساپدیدارشناسی و عملگرایی اشاره شده است. پساپدیدارشناسی فلسفه‌ای ترکیب‌شده از عملگرایی و پدیدارشناسی کلاسیک است. پساپدیدارشناسی با حفظ برخی ویژگی‌های پدیدارشناسی کلاسیک و کنار گذاشتن برخی ویژگی‌های دیگر از جمله تأکید بر ضدیت با ذات گرایی، باعث شده است این فلسفه را نوعی پدیدارشناسی عملگرا بنامند. در ادامه به روش‌های انجام پژوهش پساپدیدارشناسی پرداخته شده است. در این باره روش‌هایی معرفی و بحث شده‌اند که شامل روش‌هایی از جمله روش مصاحبه با شرکت‌کنندگان، مشاهده شرکت‌کنندگان، گزارش تجربیات اول شخص، مصاحبه با اشیا و روش پیشنهادی رابرت روزنبرگر هستند که همه این روش‌ها در نهایت به طرق مختلف به بررسی رابطه انسان و فناوری‌ها و تغییرات حاصل از این روابط می‌پردازند.

مقالۀ پیش‎رو به‎دنبال واکاوی الگوهای بنیادین مدیریت مدرن و ارائۀ الگوی تطبیقی مدیریت اسلامی بر پایۀ مبانی جهانی فلسفۀ مدیریت می‎باشد. بدین‎منظور، ابتدا الگوی جهانی تولید پارادایم مدیریتی تبیین و سپس مبانی اسلامیِ مترتب بر آن تطبیق داده شد تا الگوی تطبیقی خاص مدیریت اسلامی به دست آید. در طول مراحل تحقیق ابتدا پارادایم‎های فلسفی مدیریت مدرن از درون منابع بین‎المللی استخراج و دسته‎بندی شد. یافته‎های این دسته‎بندی نشان می‎دهد که پیش‎فرض‎های پارادایمی هستی‎شناختی[1] و معرفت‎شناختی[2] به‎طور مشترک در بیشتر مکاتب مدیریت وجود دارد و مبنای تفکیک مکاتب مختلف مدیریتی از یکدیگر می‎باشد. همچنین، این دسته‎بندی سیستماتیک می‎تواند به استخراج یک الگوی جامع جهانی برای تولید پارادایم مدیریت بینجامد. روش تحقیق در پژوهش پیش رو از نوع تطبیقی است. مطالعۀ تطبیقی درحقیقت نوعی روش بررسی است که پدیده‎ها را در کنار هم قرار می‎دهد و به‎منظور احصاء نقاط افتراق و تشابه، آنها را تحلیل می‎کند. براساس‌این، به‎طور تطبیقی مبانی هستی‎شناختی و معرفت‎شناختی اسلامی در الگوی پارادایمی قرار داده شد و الگوی پارادایمی خاص مدیریت اسلامی استخراج گردید. این الگو مبتنی بر هستی‎شناختی خلقی−ربوبی و معرفت‎شناختی الهی−تئوئیستی شکل می‎گیرد.

طی دهۀ گذشته به نحوی روزافزون دریافته‎ایم که وقتی درصدد تکرار داده‎های نشریافته در مقالات معتبر علمی هستیم، نتایج اولیه به دست نمی‎آیند. به عبارتی بسیاری از مقالات نشریافته در علوم آزمایشی، از جمله پزشکی و روان‎شناسی نامعتبر هستند. این پدیده به بحرانی در علوم تجربی منجر شده است که در 2012 به «بحران تکرارپذیری» معروف شد. در مقالۀ حاضر ابتدا بحران معرفی، و نظر دانشمندان در مورد شدت آن بیان شده است. سپس پنج علت احتمالی برای بروز آن معرفی شده‎اند. دعوی مقاله آن است که مهم‌ترین علت را باید در سیاست‌گذاری‎های ناکارآمد فشار بر چاپ مقالات جستجو کرد. در بخش بعد نیز متناسب با پنج علت راهکارهایی برای تخفیف بحران معرفی شده است. در بخش پایانی گام برداشتن به سوی «علم باز» و کاستن از نقش مقالات در ارزیابی استادان و پژوهشگران به‌عنوان دو راهکار اصلی معرفی شده است.

از مهم‎ترین تلاش‎های فلسفی جان سرل، رفع تعارضات جدیدی است که در حوزۀ فلسفۀ ذهن[1] مطرح شده است. از این جهت وی به‎عنوان یک فیلسوف ذهن سعی می‎کند چالش‎هایی را مرتفع کند که یافته‎های علم عصب زیست‎شناختی در برابر متافیزیکِ محضِ[2] فلسفی قرار داده است. هدف اصلی این مقاله بررسی دیدگاه سرل در این باب است و مسئلۀ نگارنده این است که نشان دهد توضیح هستی‎شناسانۀ سرل از حیث التفاتی بر مبنای رویکرد فیزیکالیسم مشکل‎آفرین است؛ هرچند وی از روش‎ها و مقدمات موجهی استفاده می‎کند. این بررسی در دو محور کلی انجام شده است: نخست آنکه دیدگاه سرل دربارۀ «حیث التفاتی» تبیین و بررسی شده و سپس نحوۀ پاسخ او به مناقشات برآمده از عصب زیست‎شناسی [طبیعت‎گرایانه] (به نوعی فیزیکالیسم مورد نظر سرل) ارزیابی و بررسی شده است. با بررسی دیدگاه سرل و با توجه به نقدهایی که بر دیدگاه وی مطرح خواهیم کرد، آشکار می‎شود که اگر هم چالشی میان مباحث عصب زیست‎شناختی و بحثِ متافیزیکی در بابِ حیث التفاتی وجود نداشته باشد −که این خود محلِ مناقشه است− به ‎نظر نمی‎رسد ارادۀ علمی فلسفی جان سرل برای حل این چالش کافی باشد

دیلتای کوشیده است «نقد عقل محض» کانت را به «نقد عقل تاریخی» در عرصۀ علوم انسانی تبدیل کند تا از قِبَل این رهیافتِ خاص، هم شأن مستقلی برای علوم انسانی تدارک و هم معنای جدیدی از ابژکتیویته را در این ساحت آشکار کند. گادامر با نقدهای خویش او را ملامت کرده و مدعی شده است دیلتای در دام ابژکتیو علمی افتاده و با سنت نوکانتی که در عصر او جریانِ غالب و شایع بوده، ناخودآگاه همراهی کرده است؛ نیز اینکه دیلتای با وجود تفکر تاریخی، در نظام فکری خویش به همۀ لوازم و نتایج این تفکر وفادار نبوده است. در این جستار برای اینکه بنیاد ابژکتیو علوم انسانی را در نظرگاه دیلتای نشان دهیم، از تناظر میان سه‎گانۀ «تاریخ» «جهانِ زیسته» و«هرمنوتیک» سخن گفته‎ایم. ادعا این است که تاریخ، بنیادِ زیست‎جهان و بالمآل بنیادِ هرمنوتیک است، که به موجب نسبت‎های انسان در این عرصه، حیات تاریخی او رقم می‎خورد، «تاریخ» همان «زیست‎جهان» است در مقام فروبستگی و «زیست‎جهان» همان «تاریخ» است در ساحت انفتاح و گشودگی؛ «هرمنوتیک» نیز به‌مثابه منطقِ این نسبت و دانشی است که این دو ساحت را از مقام «اجمال و حضور» به مقام «تفصیل و حصول» درآورده است. البته در سایۀ چنین نگاهی آنچه ضامن عینیت و شأن ابژکتیو علوم (انسانی) می‎شود نه انسان است، نه زیست‎جهان و نه تاریخ؛ بلکه کل این فرایند و جریانِ آگاهی است که از آن می‎توان به «آگاهی تاریخی» یاد کرد.

کارآفرینی در گردشگری به‎عنوان رشته‎ای نوظهور امّا با رشد فزاینده، توجه پژوهشگران رشته‎های مختلف را به‎خود اختصاص داده است. این در حالی است که پژوهش‎های این حوزه عموماً با یکنواختی روش‎شناسی و ضعف مسئله پژوهشی مواجهند و نتایج آنها، راهگشای کارآفرینان و سیاستگذاران نیست. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی و تحلیل روش‎شناسی مطالعات در این حوزه با استفاده از فراروش انجام شده است.جامعه آماری شامل تمامی مقالات منتشرشده در مجلات داخلی در حوزه کارآفرینی در گردشگری است. نمونه‎گیری به روش تمام‌شماری انجام‌شده و 44 مقاله برگزیده شده است. برای ارزیابی و تحلیل مقالات، چارچوب روش‎شناسی ساندرز و همکاران معرفی و استفاده شده است.نتایج نشان می‎دهد پژوهش‎های این حوزه، به‌طورعمده در پارادایم اثبات‎گرایی انجام‌شده و ازآنجاکه کارآفرینی در گردشگری در مرحله مفهوم‎سازی و نظریه‎پردازی است، پژوهش در این حوزه نیازمند جهت‎گیری‎های بنیادین با اهداف اکتشافی، روش‎های کیفی و ترکیبی، استراتژی‎های داده‎بنیاد و رویکردهای قیاسی و تطبیقی بیشتری است. در پایان نیز پیشنهادهایی برای پژوهش‌های آتی ارائه شده است.