جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این مقاله به بررسی آیات 19 تا 24 سوره­ی الرحمن و نیز آیات 53 سوره­ی فرقان، آیه­ی 12 سوره­ی فاطر، آیات 30 تا 35 سوره­ی شوری و بخشی از آیه­ی 61 سوره­ی نمل که با این آیات موضوعی و مفهومی انطباق دارند، پرداخته و آنها را به صورت تخصصی از منظر جغرافیا تبیین کرده­است. بر اساس این تحقیقات، دو دریای ذکر شده در سوره­ی الرحمن و آیات مرتبط با آنها «اقیانوس منجمد شمالی و اقیانوس اطلس شمالی» می­باشند. برزخی که این دو دریا را از هم جدا کرده است «سرما» است و "نشات گرفته­هایی در دریا که همانند کوه هستند" همان «آیسبرگ یا کوه یخ» می­باشند. در آیات 30 تا 35 سوره­ی شوری داستان گروهی نقل شده است که به واسطه­ی کفری که مرتکب شده بودند، دچار مصیبت بزرگی شدند و خداوند به واسطه­ی یک شناور عظیم و کوه مانند، قدرت خود را به آنها نشان داده و آنها را مجازات کرد. با توجه به شواهد و قرائن ارائه شده، به نظر می­رسد این حادثه، همان حادثه­ی غرق شدن کشتی معروف تایتانیک باشد.

آن چه در این نوشتار به آن پاسخ داده شد، این است که؛ آیا در آموزه­های دینی می­توان مباحث آینده­پژوهی و آینده­اندیشی را جستجو کرد؟ و اگر در گستره­ی آموزه­های دینی، ظرفیت­های آینده­پژوهی­ یافت می­شود آیات و روایات با آن چگونه مواجه شده است و پیش فرض­های آن چیست؟ تکنیک­های مورد تأکید اسلام چه مواردی است؟ با مطالعه، تحلیل و بررسی آیات، روایات و کتب مربوط این نتیجه حاصل شد که اسلام، در ترسیم وضع مطلوب در آینده، همیشه از وضع موجود بهره جسته است و در آموزه­های دینی، برای رسیدن به وضع مطلوب، توجّه به همه­ی شرایط ضروری به نظر می­رسد. پیش­فرض­هایی چون عدم قطعیت آینده، نقش اراده در تکوین آینده­ی بشر، جایگاه امید در فرهنگ اسلامی، ... ؛ به همراه تکنیک­هایی چون سیره­ی معصومین، رؤیاهای صادقه و ... به عنوان مهمترین منابع آینده­پژوهی توصیه شده­اند.