جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مهارت خودافشایی یکی از مهمترین مهارت‌های گفتاری به شمار می‌رود که در ارتباط مؤثّر، نقش بسزایی دارد. خودافشایی هم به معنی معرّفی خود و شناساندن اهداف، احساسات، دیدگاه‌ها و اعمال خویش به دیگران و هم به معنی اعتراف به برخی جنبه‌های فردی به‌کار گرفته شده است. این پژوهش بر آن است تا این نوع از مهارت گفتاری را در قرآن کریم واکاوی نماید. در قرآن، به دو جنبة خودافشایی ممدوح و ممنوع اشاره شده است. در علم روان‌شناسی نیز این مقوله مورد اهتمام بوده است. این پژوهش به تحقیقات روان‌شناسان در این باره نیز عنایت دارد. براساس بررسی‌های انجام گرفته در این پژوهش، مهارت خودافشایی در قرآن کریم دارای انواعی است: 1) خودافشایی خداوند نسبت به بندگان خود؛ 2) خودافشایی بندگان نسبت به خداوند متعال؛ 3) خودافشایی پیامبران الهی در برابر مردم؛ 4) خودافشایی مردم در برابر پیامبران الهی؛ 5) خودافشایی مردم در برابر مردم.

یکی از حوزه‌هایی که جعل حدیث به آن سرایت کرده، مدح و ذمّ نژاد‌‌‌‌ها و اقوام است. از این موضوع ـ به رغم اهمّیتش ـ تنها به صورت پراکنده در لابه‌لای آثاری چند سخن رفته و پژوهش مستقلّی که با جمع‌آوری روایات، جوانب مختلف آن را واکاود، سامان نیافته است. در این پژوهش، غالب اینگونه روایات گرد آمده و در دو دسته بررسی گردیده‌اند؛ دستة اوّل این احادیث اساساً، منشأ اسلامی نداشته و از منابع غیر اسلامی به آثار اسلامی راه یافته و طبق محتوای آنها، مبدأ همة نژادها فرزندان نوح (ع) هستند و خطای برخی فرزندان این پیامبر اولوالعزم در تَشعُّبات نژادی، مدخلیّت داشته است. دستة دوم حاصل برخوردها و اصطکاک‌هایی است که در درون جامعة اسلامی، میان اقوام و نژادها پیش آمده و علیه یکدیگر حدیث وضع کرده‌اند.

عنایت به موقعیت‌های بیان در بنای انگارة سخن، مهم‌ترین رکن بلاغت در گفتار و نوشتار به شمار می‌رود؛ بلاغت ساختار قرآن کریم که بی‌گمان از روشن­ترین لایه­های اعجاز آن در میدان تحدّی است، با توجّه به رسالت اصلی آن ­ـ بیدارگری و هدایت­بخشی ­ـ از این شگرد انکارناپذیر جدا نیست. نوشتة پیش روی، به بررسی گوشه­ای از شواهد بی­شمار قرآنی در راستای توجّه به موقعیّت­ها و فضاهای سخن به دنبال جست­وجوی پاسخ به این پرسش اساسی است که: راز تکرار مضامین قرآنی در عین گونه‌گونی زوایای ساختاری در چیست؟ در این راستا بخش­هایی از آیات قرآن که قبض و بسط رزق در آنها مطرح شده مورد بررسی قرار گرفته­اند. بخشی از یافته­های این جستجو، عبارت است از: 1) نکته­های بلاغی که در جایگاه ویژة هر یک از ساختارهای متفاوت و مشتمل بر مضامین مشترک در آیات مورد بحث وجود دارد؛ 2) نظریة دیرآهنگ نظم قرآن و پیوندهای بلاغی در ساختار آیات، حقیقتی است جدّی که پیگیری آن در قرآن کریم می­تواند درهای تازه­ای از ساحت‌های بلاغی و زیبایی­شناختی این کتاب الهی را پیش روی کاوشگران بگشاید.

رویداد «توحید مصاحف» در عهد عثمان از مسلّمات تاریخی است که به­رغم پذیرش آن از سوی محقّقان اسلامی، از خرده­گیری­ها و عیب­جویی­های مستشرقان مصون نمانده ­است. این گروه با استناد به دلایلی همچون حذف بخش­هایی از قرآن توسّط عثمان، فرمایشی بودن مصحف فراهم­آمده، تردید در اصل وقوع رویداد و مخالفت حضرت ­علی (ع) با این اقدام، به طرح شبهه پرداخته­اند. این نوشتار که به شیوة توصیفی‌ـ تحلیلی و با رویکرد انتقادی سامان یافته، ضمن گزارش این شبهات، به نقد و بررسی آرای خاورشناسان در این حوزه می‌پردازد. یافته­های پژوهش نشان می­دهد که ادّعاهای یادشده بی‌اساس و برگرفته از منابع غیر معتبر و کم‌اهمّیت و همچنین برخاسته از دیدگاه شکّاکانه آنان نسبت به اصالت احادیث اسلامی می­باشد، ازاین‌رو، با دلایل و شواهد معتبر عقلی و نقلی مخالف است.

قرآن کریم در عین حال که راهنمایی برای سعادت انسان است، کتابی به غایت ادبی نیز هست که زمینه­ها و اسرار ادب و بلاغتش دلایلی روشن بر اعجاز آن است. گفتگو یا دیالوگ یکی از عناصر ادبی است که قرآن به صورت خیره­کننده­ای آن را بکار گرفته است. گفتگو در یک متن ادبی و بویژه داستانی، نقش حیات‌آفرینی را بر عهده دارد. کاربست این عنصر در قرآن باعث می­شود تا خواننده با توجّه کامل و به صورت زنده، به صحنه­هایی دسترسی بیاید که در آنها افراد بر سر موضوع­هایی حیاتی که سعادت و شقاوت آنها را رقم می­زند به بحث و گفتگو می­پردازند. قرآن نه تنها دیالوگ را به داستان­های تاریخی وارد کرده، بلکه آن را از مرزهای تاریخ نیز عبور داده و به صحنه­های عالم پس از مرگ نیز راه داده است. این کتاب آسمانی گاه، ما را به پای گفتگوهایی می­نشاند که بین دوزخیان و بهشتیان و یا بین فرشتگان و دوزخیان و یا ابلیس و دوزخیان جریان می­یابد. جریان گفتگو با کارکردهای مختلف خود در همة مباحث و آموزه­های اساسی قرآن جاری است. این پژوهش که به بررسی گونه­ها و درون­مایه­های عنصر ادبی دیالوگ در قرآن کریم اختصاص دارد در پی آن است تا معلوم کند که در آیات وحی، تا چه اندازه و چگونه از این عنصر برای انتقال درون ­مایه­های مورد نظر استفاده شده است. بررسی آیات قرآن نشان می‌دهد که یک پنجم از محتویات قرآن در قالب دیالوگ عرضه شده و در طی آن، مهم­ترین مسائل اعتقادی، اخلاقی و تربیتی با انواع گوناگون دیالوگ، به ذهن و جان مخاطب انتقال می­یابد.

روایات و اخبار سبب نزول به مثابة جهت‌دهندة کار مفسّر در تعیین مراد خداوند از کلام اوست؛ زیرا در برخی موارد، معنای آیه از ساخت زبانی و ترکیبی و بافتی آن استخراج نمی‌شود، بلکه از معارف خارج از متن دینی طلب می‌شود. روشن است که میزان تکیّه بر سبب نزول در تفسیر از آیه‌‌ای به آیة دیگر و از مفسّری به مفسّری دیگر، متفاوت است؛ ازجمله این‌که برخلاف تفاسیر گذشته، در دوران معاصر نقش این روایات کم‌رنگ‌تر شده است. این مقاله به بررسی «جایگاه روایات سبب نزول، کارکردها و معیارهای نقد آنها» در تفسیر فی ظلال القرآن که یکی از مهم‌ترین تفاسیر معاصر به حساب می‌آید، پرداخته است. پس از مطالعة کامل تفسیر، ابتدا، اطّلاعات جامع و کلّی دربارة جایگاه روایات سبب نزول و میزان بهره‌مندی و کیفیّت نقل آنها ارائه و سپس، به بیان کارکردهای آن روایات در تفسیر پرداخته شده است. بیان ملاک‌های نقد و تحلیل روایات سبب نزول از منظر سیّد قطب به همراه تحلیل انتقادی آن ملاک‌ها، آخرین بخش مقالة حاضر را تشکیل می‌دهد.

یکی از مفاهیم ارزشی و اخلاقی قرآن کریم خشیت از خدای متعال است. معمولاً، مفسّران و مترجمان، خشیت را به خوف تفسیر کرده و این دو واژه را مترادف پنداشته‌اند. پژوهندگاهی نیز بین آن دو واژه تفاوت‌هایی ذکر کرده­اند. در مقالة حاضر، پس از بحث در انکار ترادف این دو واژه، تفاوت‌هایی که بعضی از دانشمندان و مفسّران چون ابوهلال عسکری، محقّق طوسی و علّامة طباطبایی برای خوف و خشیت قائل شده­اند نیز در معرض نقد قرار گرفته است. همچنین، در ادامه، با معیار و مرجع قرار دادن قرآن کریم به عنوان یک منبع اصیل در معناشناسی کلمات و با دقّت در کاربردهای قرآنی این دو واژه، اثبات شده که: «خشیت» آن ترس ارادی است که از روی علم و معرفت همراه با تعظیم، در نفس آدمی ایجاد می‌شود و او را به فروتنی وا می­دارد؛ امّا «خوف» آن انفعال نفسانی و واکنش غریزی و طبیعی نفس انسانی یا حیوانی است که بر اثر انتظار فرارسیدن امری ناخوشایند یا از دست دادن امری خوشایند پدید می‌آید. یکی از اساسی­ترین کلیدهای استنباط تفاوت «خوف» و «خشیت» در کاربردهای قرآنی آن است که خوف ـ که امری طبیعی و غریزی است ـ در برابر غیر خدا به پیامبران نسبت داده شده، امّا هیچ‌گاه خشیت از غیر خدا به آنان نسبت داده نشده است.

زیارت شریف عاشورا علاوه بر نسخة رایج که اوّلین منبع آن نسخه­ های خطی متأخّر «مصباح المتهجّد» شیخ طوسی است دو گونه دیگر نیز دارد که در «کامل الزّیارات» ابن‌قولویه قمی و نسخه­ های متقدّمِ «مصباح المتهجّد» شیخ طوسی نقل شده ­اند. در هیچ یک از نسخه ­های غیر رایج این زیارت عبارت: «ابدأ به اوّلاً ثم الثانی و الثالث و الرابع» به اینگونه نیست. در این مقاله، گونه ­های مختلف این عبارت با یکدیگر مقایسه و نسخه رایج با توجّه به معیارهای ذیل نقد می­شود: 1- قدمت، 2- اعتبار منبع، 3- اعتبار سند، 4- سازگاری عبارت مورد نظر با بقیّه متن، 5- سازگاری با سیره امامان(ع). حاوی مباحث: روش ائمّه (ع) در مقابله با سیاست امویان، رازداری، مدارا و تقیّه در سیرة ائمّه (ع)، سازگاری بین تبرّی، تقیّه و رازداری در زیارت­های مأثور.