جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بدون شک بزرگترین شخصیت تاریخ جهان عرب، پیامبر اکرم (ص) است. اگر نام «پیامبر» و واژه «شعر» را - به عنوان یکی از تجلیات ادب ـ در دو راس مثلثی قرار دهیم، بدون تردید رأس سوم این مثلث را نام حسان بن ثابت انصاری پرخواهد کرد. در تاریخ ادبیات عرب، نام وی با نام پیامبر گره خورده است. در ادبیات ما نیز علاوه بر حضور فرهنگ اسلامی و تجلی ستایش پیامبر، خاقانی شروانی چکامه‌های بسیاری از دیوان خود را به مدح رسول اکرم (ص) اختصاص داده و خود را «نایب حسان» ، «ثانی حسان» و «حسان عجم» خوانده است. در این مقاله بر آنیم تا به مقایسه زوایایی از شعر این دو شاعر بپردازیم

در این مقاله به بررس سیر تحول شخصیت شاعری اخوان می‌پردازیم. ابتدا برخی مفاهیم کلیدی، مثل شخصیت شاعری و شخصیت تاریخی را تعریف کرده‌ایم و سپس به بررسی اشعار اخوان پرداخته‌ایم. سیر تطور شخصیت اخوان در آثارش از شاعری فردگرا و سنت گرا آغاز شده (دوره‌ اول) و در ادامه به شاعری اجتماعی، امیداوار و مبارز می‌رسد (دوره دوم) . در دوره سوم تکوین شخصیت شاعریش، او شاعری است معترض، پرخاشگر، نالان و گریان. در مرحله چهارم، شاعری می‌بینیم گرفتار یأس اتماعی و پناه برده به خوش باشیهای تخدیری و سرانجام در مرحله پنجم با شاعری مواجه می‌شویم که پس از گذر از دوره یأس اجتماعی، گرفتار یأس فلسفی شده و به گذشته، حال و آیندة خود با تردید می‌نگرد.

در قلمرو حروف اضافه، زبان متون نثر کهن فارسی از زبان نثر ادبی معاصر، کاملا متمایز است و از یکدیگر باز شناخته می‌شوند و این امر، نتیجه تحول زبان فارسی در چند قرن زندگی خود می باشد. آنچه موجب این تمایز گردیده عبارت است از: 1- برخی تکواژهای نحوی که در زبان متون نثر کهن فارسی به عنوان حرف اضافه مورد استفاده قرار می‌گیرد، 2- استعمال یک حرف اضافه با گونه‌های مختلف آن مانند «با» که شامل گونه های «ابا»، «با » و «وا» می باشد. یا حرف اضافه «بر» که گونه‌های : «ابر» و «ور» را در بر می‌گیرد. نیز حرفهای اضافه: «ها» [ha] و «هو» [ho] که در نثر کلاسیک فارسی نیامده و باید صورت گویشی داشته باشد و ... در این مقاله این نوع دگرگونیها با آوردن مثالهایی از کتابهای نثر کهن فارسی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.