چکیده :
ترجمه ماشینی:
تحلیل انواع متون اولیه اسلامی برای درک فرآیندهای شکل گیری هویت و جامعه
آدام گایزر در افسانه های شورات، هویت های ابادی، خاستگاه ها و توسعه اولیه مفاهیم اسلامی از شهادت و ادبیات شهادت را بررسی می کند.
او فهرست یا فهرست شهدا (شهادت‌شناسی) اوایل شورات (خوارج) را در زمینه اواخر دوران باستان بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که ادبیات شورات، آن‌طور که می‌توان آن را بازسازی کرد، با شهادت‌های مسیحیان پیشین و دیگر گروه‌های مذهبی، به‌ویژه، تداوم دارد.
در عراق، و اینکه این ادبیات قدرتمند در شورات قرن هفتم [میلادی] از طریق جانشینان آنها، اباضیه، منتقل شد.
گیزر منابع اشعار و روایات را به‌عنوان گزارش‌های شبه تاریخی و کاربرد آنها در آفرینش‌های ادبی که برای رفع نیازهای خاص جمعی، به‌ویژه نیاز به ایجاد و شکل‌دهی هویت طراحی شده‌اند، بررسی می‌کند.
گیزر نشان می‌دهد که چگونه این گزارش‌ها ویژگی‌هایی را در قرن هشتم، از جمله روایت‌های شهادت مسیحیت شرقی، انباشته کردند - مانند شب زنده‌داری‌های شبانه، پذیرش رواقی مرگ، و معجزات -.
با ایجاد نقاط کانونی تقوا که می‌توان حول آن هویت جمعی شکل گرفت، چنین گزارش‌هایی برای استفاده در فعالیت‌های تبلیغی در شمال آفریقا و شبه جزیره عربستان مناسب بودند.
گیزر همچنین شکل‌دهی مجدد این روایات را برای اهداف ساکت‌تر مستند می‌کند: تأکید بر رفتار معتدل و نه خشونت‌آمیز، دیپلماسی و احترام به دیگر فرقه‌های اسلامی به‌عنوان توحیدی بودن، به جای محکوم کردن آنها به عنوان گناهکار.
گایزر، همراه با روایت‌های تازه‌سازی، تلاش‌های ابادی را برای گردآوری مجموعه‌ها در نسب‌نامه‌ها، هم فرهنگ‌های زندگی‌نامه‌ای و هم دودمان ایمان حقیقی که افراد و جوامع را به قدیسان و شهدای محلی مرتبط می‌کند، شرح می‌دهد.
او همچنین نشان می‌دهد که چگونه این تاریخ پررنگ‌تر به شکل‌گیری قواعد و مقامات حاکم بر شورا انجامید.
گایزر با استفاده از مواد خطی به ندرت بررسی شده برای روشن کردن فرآیندهایی مانند شکل‌گیری هویت و حفظ مرزهای مشترک، مسیری را دنبال می‌کند که طی آن این ادبیات شهادت طلبی و پیامدهای بالقوه خطرناک آن نهادینه، مهار و کنترل شدند.
an analysis of a variety of early islamic texts to understand processes of identity formation and community
in shurāt legends, ibādī identities, adam gaiser explores the origins and early development of islamic notions of martyrdom and of martyrdom literature.
he examines the catalogs or lists of martyrs (martyrologies) of the early shurāt (khārijites) in the context of late antiquity, showing that shurāt literature, as it can be reconstructed, shares continuity with the martyrologies of earlier christians and other religious groups, especially in iraq, and that this powerful literature was transmitted by seventh– century shurāt through their successors, the ibādiyya.
gaiser examines the sources of poems and narratives as quasi-historical accounts and their application in literary creations designed to meet particular communal needs, in particular, the need to establish and shape identity.
gaiser shows how these accounts accumulated traits—such as all-night prayer vigils, stoic acceptance of death, and miracles-—of a wider ascetic and apocalyptic literature in the eighth century, including martyrdom narratives of eastern christianity.
by establishing focal points of piety around which a communal identity could be fashioned, such accounts proved suitable for use in missionary activity in north africa and the arabian peninsula.
gaiser also documents the reshaping of these narratives for more quietist purposes: emphasizing moderated rather than violent action, diplomacy, and respect for other islamic sects as also being monotheistic, rather than condemning them as sinful.
along with refashioning narratives, gaiser details the ibādī efforts to compile collections into genealogies, both biographical dictionaries and lineages of the true faith linking individuals and communities to local saints and martyrs.
he also shows how this more nuanced history led to the formation of rules and authorities governing the shurāt.
employing rarely examined manuscript materials to shed light on such processes as identity formation and communal boundary maintenance, gaiser traces the course by which this martyrdom literature and its potentially dangerous implications came to be institutionalized, contained, and controlled.