چکیده :
یک اعتراض همیشگی به نظام های لیبرال [مربوط به] نقش ادعایی آنها در تخریب سنتهای فرهنگی اقلیتها و در نتیجه همگن سازی و فقر فرهنگ عمومی است.
منتقدین استدلال مین مایند که لیبرالیسم ـ علیرغم تعهدات اظهار شده خود ـ موجب ترویج هویت های چند گانه اخلاقی و فرهنگی نمی شود، زیرا مفهومی از شخص را که اساسی می داند تقویت نموده و از آن بهره می گیرد، یعنی توصیف اشخاص به عنوان افرادی منفک، نامرتبط و منفعت طلب.
یک نظام حقوقی مربوط به حقوق [افراد]، ساز و کار عمدهای است که این مفهوم شخص را نهادینه می نماید.
گرچه پیشگامان لیبرال سیاسی، همچون جان راولز نشان داده اند که لیبرالیسم سیاسی در واقع متکی به ادعاهای متافیزیکی از این نوع نیست، اما این انتقاد باقی می ماند که وقتی مسئله تکثر هویتهای فرهنگی و اخلاقی مطرح می شود، لیبرالیسم در عمل ـ اگر نگوئیم در تئوری ـ عمیقاً غیر لیبرال است.
من به این انتقاد پاسخ داده و استدلال می نمایم که لیبرالیسم سیاسی، اگر به درستی درک و تثبیت گردد، با مجموعه متنوعی از هویتهای فرهنگی، دینی و اخلاقی، سازگار است.
استدلال من مبتنی بر دو ادعاست.
نخست اینکه، دغدغه لیبرالیسم سیاسی، اصولاً تثبیت شرایط زمینه ای عادلانه مانند تساوی اقتصادی فرصتها، عدالت رویه ای، و حفاظت از حقوق اساسیِ بشر است.
استدلال من این است که این شرایط زمینه ای درست با مجموعه وسیعی از نهادها و سنتهای فرهنگی سازگارند زیرا این شرایط نسبت به آنچه اغلب نظریه پردازان (از جمله بیشتر لیبرال ها) دریافته اند، نهادهای اجتماعی و حقوقی واقعی بسیار کمتری را محدود و معین می نمایند.
دوم اینکه، یک ویژگی کلیدی دستیابی به شرایط زمینه ای درست، نظارت عمومی بر سرمایه و سایر نهادهای اساسی اقتصادی است.
این امر به نوبه خود امکان نظارت بر تجارت ـ و از جمله به طریق تعمیم ـ نظارت حقوقی بر رسانه ها و تبلیغات را فراهم می سازد.
دقیقاً همین رشد بدون نظارت و مهار نشده رسانه هاست که در واقع هویتها و فرهنگهای سنتی را تهدید می نماید.
در واقع لیبرالیسم سیاسی ابداً از ظهور یک فرهنگ رسانه ای همگن ساز جهانی حمایت نمی کند، بلکه بنا به استدلال من، لیبرالیسم سیاسی تنها تئوری معقول سیاسی دارای منابع مفهومیِ کافی برای مقابله با سلطه رسانه ای جهانی و مصرف گرایی پوچ انگارانه ای است که غالباً با آن همراه است.
من به عنوان یک مسئله کاربردی نشان می دهم که در یک جامعه عدالت آمیز، طرفداران نظریات معقول (یعنی باورهای فلسفی و دینی و سنت هایی که بر استفاده از مکانیسم های دولتی برای منفعت انحصاری خود اصرار نمی ورزند) توافق و تصدیق می نمایند که دولت شرایط زمینه ای ضروری برای امکان اجرای نظریات معقول را حفظ و حمایت نموده است.
برای تشریح این نکته، من به چندین نمونه از سنتهای دینی اقلیتها میپردازم که طبق استدلال من با یک جامعه لیبرال سازگار هستند.
در بخش پایانی مقاله، مختصراً دیدگاه خود را با اثر ویل کیملیکا (will kymlicka ) در مورد حقوق گروه های اقلیت مقایسه نموده و پیشنهاد می نمایم که لیبرالیسم سیاسی منابع کافی برای پرداختن به دغدغه هایی که وی مطرح می نماید، در اختیار دارد.
a perennial objection to liberal political regimes is their purported role in the loss of minority cultural traditions and the resulting homogenization and impoverishment of public cult a perennial objection to liberal political regimes is their purported role in the loss of minority cultural traditions and the resulting homogenization and impoverishment of public culture.
critics argue that liberalism does not, contrary to its stated commitments, foster a plurality of cultural and moral identities because it reinforces and systematically benefits the conception of the person it assumes as fundamental, that is, a characterization of persons as isolated, atomistic, and self-interested individuals.
a legal regime of rights is the chief mechanism by which this conception of the person is institutionalized.
although leading political liberals, including john rawls, have shown that political liberalism does not in fact rely upon metaphysical claims of this sort, the criticism remains that when it comes to a plurality of cultural and moral identities, liberalism is in practice, if not in theory, profoundly illiberal.
i respond to this criticism and argue that properly understood and established, political liberalism is fully compatible with a diverse range of cultural, religious, and moral identities.
my argument depends on two claims.
first, political liberalism is primarily concerned with the establishment of just background conditions, which includes such things as economic equality of opportunity, procedural fairness, and the protection of basic human rights.
i argue that these just background conditions are compatible with a wide range of cultural institutions and traditions because they are far less determinate of actual legal and social institutions than most theorists (including most liberals) realize.
second, a key feature of achieving just background conditions is the public regulation of capital and other fundamental economic institutions.
this in turn permits the regulation of a perennial objection to liberal political regimes is their purported role in the loss of minority cultural traditions and the resulting homogenization and impoverishment of public culture.
critics argue that liberalism does not, contrary to its stated commitments, foster a plurality of cultural and moral identities because it reinforces and systematically benefits the conception of the person it assumes as fundamental, that is, a characterization of persons as isolated, atomistic, and self-interested individuals.
a legal regime of rights is the chief mechanism by which this conception of the person is institutionalized.
although leading political liberals, including john rawls, have shown that political liberalism does not in fact rely upon metaphysical claims of this sort, the criticism remains that when it comes to a plurality of cultural and moral identities, liberalism is in practice, if not in theory, profoundly illiberal.
i respond to this criticism and argue that properly understood and established, political liberalism is fully compatible with a diverse range of cultural, religious, and moral identities.
my argument depends on two claims.
first, political liberalism is primarily concerned with the establishment of just background conditions, which includes such things as economic equality of opportunity, procedural fairness, and the protection of basic human rights.
i argue that these just background conditions are compatible with a wide range of cultural institutions and traditions because they are far less determinate of actual legal and social institutions than most theorists (including most liberals) realize.
second, a key feature of achieving just background conditions is the public regulation of capital and other fundamental economic institutions.
this in turn permits the regulation of commerce, including by extension, legal authority over media and advertising.
it is precisely this unregulated, uncontrolled growth of global media that in fact threatens traditional cultures and identities.
indeed, far from supporting the emergence of a homogenizing global media culture, political liberalism is, i argue, the only plausible political theory with adequate conceptual resources to counter the hegemony of global media and the nihilistic consumerism that so often accompanies it.
as a practical matter, i show that in a just society, adherents of reasonable doctrines (i.e., philosophical and religious beliefs and traditions that do not insist upon using the mechanism of the state for their exclusive advantage) will agree and affirm that the state has protected and preserved the background conditions necessary for the possibility of practicing reasonable doctrines.
to illustrate this, i consider several examples of minority religious traditions which i argue are compatible with a political liberal society.
in the concluding portion of the paper, i briefly compare my position with will kymlicka’s work on minority groups rights and suggest that political liberalism has adequate resources to address the concerns he raises.