حقيقت توسل‏- و روش توسل‏ | کتابخانه مجازی الفبا

در پاسخ به این پرسش توجه به چند نکته مفید است :
1-لازم نیست انسان در توسل حاجاتش را بر زبان آورد بلکه همین مقدار که با نیت برآوردن شدن حاجت به معصومین –ع- متوسل شویم کافی است زیرا آنها مظهر علم خداوند هستند و مانند خداوند از راز درون انسان و نیت های پنهان آگاه هستند .
2- هدف از توسل تنها رسیدن به خواسته ها و حاجت ها نیست بلکه با توسل به ولی خدا و معصومین که واسطه فیض الهی و مظهر کمالات و صفات خداوند می باشند انسان ارتقای وجودی می یابد و از فیوضات و انوار آنها بهره مند می گردد و با آنها سنخیت و مشابهت پیدا می کند .
«توسل»، در لغت، به معناى تمسك جستن به وسيله‏اى براى نيل به مقصود است. در اصطلاح نيز حقيقت توسل به اولياى الهى، تمسك به اسباب و وسايل قرب به خداوند است.
در اين راستا، علاوه بر اعمال صالح و نيك مثل انفاق به مستمندان خدمت به خلق خدا، برآوردن نيازهاى هم‏نوعان و عباداتى همچون نماز و روزه - كه مورد رضايت خداوند و به منظور تقرب به درگاه الهى تشريع شده است - مى‏توان به انسان‏هاى پاك و معصوم و وارسته‏اى كه مرضى خداوند و از مقربان درگاه الهى‏اند، (همچون انبياى الهى و به ويژه پيامبر خاتم و ائمه معصومين(ع) توسل جست.
هدف زندگي انسان نزديك شدن به خداوند است و براي اين منظور بهترين وسيله اي كه وجود دارد، انسان هاي كامل و معصوم هستند.
حقيقت توسل با حقيقت تشيع بسيار نزديك است. شيعه، يعني پيروي از اهل بيت(ع) براي نزديك شده به خداوند و توسل هم چيزي جز واسطه قرار دادن معصوم و پيروي از آنها براي تقرب به خداوند نيست. در حقيقت توسل به اولياى الهى، به معناى واسطه (و سبب) قرار دادن آن انسان‏هاى پاك و مقرب درگاه الهى و طلب دعاى خير آنان در حق متوسّلان است.
گفتنى است علت اينكه خداوند به پيامبران و اولياى الهى، چنين نقشى را داده تا مردم به آنان به عنوان واسطه و سبب بنگرند، اين است كه اوّلاً خداوند، با اين كار، اولياى خود را در كانون توجه و اقبال مردم قرار دهد تا در عمل، مردم با مراجعه به آنان و الگوگيرى از آنان، به طريق هدايت و سعادت دست يابند. ثانياً از آنجا كه اولياى الهى، انسان‏هايى مثل خود ما هستند، خيلى زود و راحت مى‏توانيم با آنان رابطه عاطفى و نزديك برقرار مى‏كنيم و همين ارتباط سريع، ما را به اين اسوه‏ها نزديك مى‏كند و ما را در معرض هدايت آنان قرارمى‏دهد.
روش توسل به معصومين عليهم السلام و ديگر اولياى الهى نيز اين است كه هنگام دعا و درخواست از خداوند، خدا را به حق آنان و پاكى آنان بخوانيم. در حقيقت به خداوند عرض كنيم كه هر چند ما به سبب گناه و عصيان و نافرمانى، استحقاق نداريم كه حاجت و خواسته ما برآورده شود؛ لكن به واسطه علقه و ارتباط معنوى و محبّت و پيروى از اولياى تو، تو را به حق اين آبرومندان درگاهت مى‏خوانيم كه حاجت ما را برآورده سازى.
با توجه به بيان فوق، توسّل نوعى خواندن خدا و دعا كردن است كه در آن خدا را به اوليايش مى‏خوانيم. بله گاهى براى اين كه آن رابطه و علقه معنوى با اولياى الهى را - كه در اثر پيروى و پيمودن راه و روش و مكتب آنان حاصل مى‏شود - بيشتر كنيم، اعمال صالحى (همچون حج يا انفاق به مستمندان) را به نيابت از آنان انجام مى‏دهيم و ثوابش را به روح آنان هديه مى‏كنيم يا در مناسبت‏هاى شادى آنان (مثل ميلاد). يا غم و حُزن آنان (مثل ايام شهادت)، با اظهار شادى يا حزن به آنان اظهار علاقه و همراهى مى‏كنيم.
تمامي زيارات، به خصوص زيارت جامعه كبيره و مانند آن، روش هايي براي توسل به معصومان هستند، در اين زمينه خواندن دعاي توسل با توجه و حضور قلب توصيه مي شود. استمرار در اين دعا مي تواند آثار معنوي فراواني داشته باشد. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمايندگي مقام معظم رهبري در دانشگاه ها، كد: 2/100113108)

پرسمان دانشجویی