وظايف انسان | کتابخانه مجازی الفبا

چطور بايد بدونيم اون رسالتي که خدا برامون معين کرده چيه؟ ميگن هر کس يه رسالتي داره ايا فقط تکاليف را انجام دادن و گناه نکردن کافيه؟

در پاسخ به اين پرسش، بايد به چند نكته توجه كرد:1- هدف، يعنى «براى هر كار و فرمان و هر راهى، نقطه‏اى است كه به آن ختم مى‏شود». ژرف نگرى در اين نكته، ما را از خطاهاى بسيارى ايمنى مى‏بخشد. در طول تاريخ بشر، خطاكنندگان به معناىِ صحيح «هدف»، نينديشيده و يا آن را درنيافته‏اند. از اين رو، به غلط آنچه را كه لازمه زندگى و يا از اجزاى حيات دنيايى بشر بوده و در مواردى ايده‏آل براى بخشى از زندگى به حساب آمده است هدف براى كل حيات تلقى كرده و براين اساس دچار زيان در زندگى يا شكست‏هاى روحى شده‏اند.2- نكته بعد اينكه مجموعه خلقت و عالم هستي يك رسالت كلي و مأموريت اوليه دارد كه آن همان فراهم نمودن زمينه هاي رشد و تعالي انسان كامل است يعني عالم هستي مأمور است در خدمت تكامل انسان قرار گيرد تا اين موجود الهي بتواند استعدادهاي نهفته در وجود خويش را به فعليت برساند. البته در كنار اين هدف اصلي، ديگر موجودات هم از ثمرات و فوايد تكامل انسان بي بهره نيستند ودر حاشيه اين ميدان رشد، ايشان هم به تسبيح و تقديس خداوند متعال مشغولند.3- نكته سوم اينكه يك وظيفه ثابت در دين اسلام براي همه افراد تشريع شده است كه همان انجام اعمال و افعال عبادي است كه در شريعت اسلامي آمده است( به تعبير شما همان انجام واجبات و ترك حرامهاست) همگان در اين وظيفه ديني شريكند و بايد به طور جدي به اين اعمال مبادرت ورزند.4 - نكته چهارم: غير از واجبات شرعي كه در رساله هاي عمليه به آن تصريح شده است مثل نماز، روزه و ... دسته اي ديگر از وظايف وجود دارند كه نسبت به افراد مختلف متفاوت است مثلا همه افراد ملزم به احترم به والدين هستند اما ممكن است مادر كسي دچار مريضي شود، در اين شرايط فرزندش وظيفه مراقبت از مادر و پيگيري مداواي وي را دارد كه اين يك رسالت شخصي است و متناسب با شرايط زندگي هر فردي متفاوت است. بايد دانست ممكن است در يك خانواده دو برادر، دو وظيفه جداگانه شرعي( به نسبت استعدادها و روحيات و شرايط جسمي و اجتماعي هر كدام) پيدا كنند.معلوم شد كه ان چه كه در رساله هاي عمليه به عنوان واجبات و تكاليف شرعي امده است تمام واجبات نيست و هر كس بايد مراقب وظايف اجتماعي و خانوادگي و ديگر وظايف خويش باشد.
خلاصه اين كه ان چه كه در عنوان سوال از ان به تكاليف تعبير كرده ايد معناي عامي دارد كه شامل دسته اي از وظايف ديگر ( كه براي هر كس به نسبت شرايط اجتماعي و روحي و استعدادها و امكانات متفاوت است) نيز مي شود. 5ـ نکته ی دیگر اینکه این تکالیف شرعی صرفاً نقش ابزاری دارند و غرض از آنها رسیدن انسان به هدف نهایی انسانیّت می باشد ، که عبارت است از عبودیّت محض در مقابل خداوند متعال که از آن با عناوینی چون مقام لقاء الله ، مقام خلیفة اللهی و مقام مظهریّت برای اسماء الله نیز یاد می شود.6ـ از نظر فلسفی و شواهد دینی و مشاهدات عینی ، در اینکه استعدادات انسانها از بدو تولّد با هم تفاوت دارند ، شکّی نیست ؛ امّا هر کسی کما بیش اکثر استعدادها را دارد ، لکن شدّت برخی از آنها در افراد مختلف متفاوت است ؛ برای مثال ، ممکن است یکی در استعداد فلسفی قوی تر باشد ، دیگری در استعداد پزشکی و آن دیگری در استعداد اختراع و چهارمی در استعداد هنری و ... . اینها مهمّ و تعیین کننده نیستند ؛ اینها صرفاً راههای سلوک می باشند. اینکه عرفا گفته اند: « الطّرق الی الله بعدد نفوس الخلائق ـــ راههایی که به سوی خدا می روند به تعداد وجود مخلوقات می باشند» ، یکی از معانی اش همین است که وجود هر شخصی با شخص دیگر متفاوت می باشد و هر شخصی نیز راهی است به سوی خدا و بر همین اساس رسالت وجود مخصوص به خود را دارد. و از همینجاست که فرمودند: « من عرف نفسه فقد عرف ربّه ــ هر که خود را شناخت یقیناً پروردگار خود را هم شناخت.» دقّت شود که نفرمودند: هر کس انسان را بشناسد ، خدا را می شناسد ؛ فرمودند: هر کس خود را بشناسد. یعنی هر کس خود و استعدادها و ضعفهای وجودی خود را شناخت ، آن راه اختصاصی به سوی خدا را که در وجودش گذاشته اند می یابد و از آن راه به مقصد می رسد. لذا انسان برای طیّ مسیر عبودیّت باید دنبال قوی ترین استعدادهای خود رفته آنها را در مسیر الهی رشد دهد و از آن مسیر ، بندگی خدا را بجوید. هر که این استعدادها را شناخت و نه به خواهش نفس ، بلکه فقط و فقط برای رضای خدا و طبق دستورات شرع مقدّس ، اقدام به شکوفا کردن آنها نمود ، شک نیست که به مقام عبودیّت حقیقی خواهد رسید. برای خدا مهمّ نیست که بنده اش دانشمند است یا کارگر ؛ آنچه خدا به آن بها می دهد درست انجام دادن مسئولیّت و یقین در اعتقاد واخلاص در عمل است. لذا رسالت خاصّ هر کسی را استعدادهای وجودی او مشخّص می کنند و هر کس مؤظّف است طبق قوانین شرع آن استعدادها را به فعلیّت برساند ؛ و تمام احکام فقهی و اخلاقی زمانی انسان را رشد خواهند داد که شخص آنها را در صحنه ی جان خود پیاده نموده درفکر و عمل خود جاری سازد و با آنها استعدادهای درونی خود را در مسیر الهی شکوفا نمای

پرسمان دانشجویی