شفاعت كنندگان‏ قيامت | کتابخانه مجازی الفبا

آيا در روز قيامت شفاعت كننده اي غير از 14 معصوم وجود دارد؟ لطفا تا جاي كه مي توانيد توضيح دهيد.

با توجه به مفهوم گسترده شفاعت، تمام اسباب و علّت‏هاى مادى و معنوى، شفيعان درگاه الهى‏اند؛ چون واسطه فيض خداوند به مخلوقات هستند. امّا در خصوص شفاعت مغفرت (شفاعتى كه نتيجه آن آمرزش گناهان است)، شفيعان درگاه الهى عبارت‏اند از: 1. توبه‏ قرآن كريم مى‏فرمايد: «وَ هُوَ الَّذِى يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ» ؛ شورى (42)، آيه 25. «و او است آن كه توبه را از بندگان خود مى‏پذيرد و از گناهان مى‏گذرد». در آيات متعددى از قرآن كريم، نقش توبه و استغفار در آمرزش و بخشش گناهان، بيان شده است. مائده (5)، آيه 39؛ فرقان (25)، آيه 71؛ تحريم (66)، آيه 8؛ توبه (9)، آيه 104؛ نساء (4)، آيه 110؛ انفال (8)، آيه 33؛ مائده (5)، آيه 74. بنابراين توبه از اسباب و علل رسيدن فيض مغفرت و بخشش الهى به بنده گنه‏كار و از شفيعان درگاه الهى است. از آنجا كه اثر توبه علاوه بر آخرت، در همين دنيا ظاهر شده و قبل از مرگ، سبب آمرزش گناهان مى‏شود، در روايات از آن به عنوان بهترين شفيع نام برده شده است. امام على(ع) فرمود: «لا شفيع انجح من التوبه»؛ «هيچ شفيعى بهتر و كارآمدتر از توبه نيست» بحار الانوار، ج 8، ص 58، ح 75.؛ چون در همين دنيا اثر مى‏كند و مكافات كار انسان، به قبر و قيامت كشيده نمى‏شود. 2. ايمان و عمل صالح‏ قرآن كريم مى‏فرمايد: «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ عَظِيمٌ» ؛ مائده (5)، آيه 9. «خداوند كسانى را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند، به آمرزش و پاداشى بزرگ وعده داده است». در آيات متعددى ايمان و عمل صالح، به عنوان سبب مغفرت و آمرزش دانسته شده است. حج (22)، آيه 50؛ سبأ (34)، آيه 4؛ فاطر (35)، آيه 7؛ فتح (48)، آيه 29؛ هود (11)، آيه 11؛ يس (36)، آيه 11. در روايات نيز از مصاديق عمل صالح - چون، روزه، اداى امانت، صداقت و راست‏گويى - به عنوان شفيعان درگاه الهى ياد شده است. ميزان الحكمه، ج 4، ص 1475، احاديث 9508 و 9511 و 9513؛ مسند احمد بن حنبل، ج 2، ص 256. 3. قرآن كريم‏ كسانى كه در دنيا قرآن را دستور زندگى خود قرار داده و به آن عمل كرده‏اند، در روز رستاخيز از شفاعت آن بهره‏مند خواهند شد. سنن ترمذى، ج 4، ص 414، ح 2914؛ مسند ابن حنبل، ج 8، ص 273؛ سنن ابن ماجه، ج 1، ص 78. امام على(ع) مى‏فرمايد: «در روز قيامت، قرآن براى هر كس شفاعت كند، پذيرفته‏مى‏شود». نهج البلاغه، خطبه 176. 4. اولياى الهى‏ بر اساس رواياتى از شيعه و اهل سنت، ملائكه، انبيا، اوصياى پيامبران و امامان معصوم، عالمان و دانشمندان دينى، شهيدان و مؤمنان، در روز قيامت، شفيعان درگاه الهى‏اند. در اين قسمت به ذكر چند نمونه از روايات بسنده مى‏كنيم: - رسول اكرم(ص): «سه گروه نزد خداوند شفاعت مى‏كنند و شفاعت آنها پذيرفته مى‏شود: پيامبران، عالمان و شهيدان» ميزان الحكمه، ج 4، ص 1474؛ ج 6، ص 2794، ح 9502. و نيز: «در روز قيامت، من شفاعت مى‏كنم و شفاعتم پذيرفته مى‏شود و على شفاعت مى‏كند و شفاعتش پذيرفته مى‏شود و اهل بيتم شفاعت مى‏كنند و شفاعت شان پذيرفته مى‏شود». همان، ج 4، ص 1475، ح 9505. - امام صادق(ع): «به خدا سوگند! ما در حق شيعيان گنه‏كارمان شفاعت مى‏كنيم». بحار الانوار، ج 8، ص 37، ح 15. - امام صادق(ع): «در روز قيامت ... به عابد گفته مى‏شود: به بهشت برو و به عالم گفته مى‏شود: بايست و به سبب آنكه مردم را تربيت کردی و ادب نيكو آموختى، براى آنان شفاعت كن». همان، ص 56.

پرسمان دانشجویی