صلاة دو گونه معنا مي شود 1- معناي لغوي 2- معناي اصطلاحي و شرعي. معناي لغوي آن به معناي عام عبادت و نحوه هاي گوناگون پرستش خداست. اگر نماز را به اين معنا اتخاذ كنيم نه تنها انسانها، بلكه به اعتبار ولايت تكويني تمامي موجودات عالم را در بر مي گيرد. قرآن مجيد فرمود اِن مِن شَيئٍ الاّ يُسَبِّحُ بِحَمدِهِ وَ لكِن لا تَفقَهوُنَ تسبيحَهُم (هيچ ذي وجودي نيست مگر اينكه تسبيح گوي حضرت حق است) يعني به اين معنا كفار هم نماز داشته اند. در جاي ديگرقرآن مي فرمايد: ما كانَ صَلاتُهُم عِندَ البَيتِ الاّ مُكاءًً وَ تَصدِيَةً (نماز كفار چيزي نبود جز سوت زدن و كف زدن در كنار خانه خدا). اما نماز به معناي اصطلاحي و تشريعي آن عبارت است از هيئت خاصي از رفتار در قالب عبادت كه با اذكاري خاص همراهي دارد. به اين معنا نماز عبادتي است كه هيچ شريعتي از آن جدا نبوده است و قرآن مجيد در جاي جاي خود به آن اشاره كرده است كه شامل نمازهاي حضرات ابراهيم ، موسي ، عيسي ، ذكريا ، شعيب و مريم (علي نبيّنا و آله و عليهم السّلام) و غير از آن بوده است. رسول خدا ( ص ) قبل از بعثت نيز نماز مي گذارده اند و پس از گذشت مدتي در شب معراج نمازهاي پنجگانه واجب گرديد. شما مي توانيد به سايت اين مركز مراجعه نماييد و با احكام مختلف اديان هاي گوناگون آشنا گرديد:
http://adyan.porsemani.ir