جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫افراد براي کسب منافع بيشتر با يکديگر اختلاف پيدا ميکنند و هرکس هم به حق يا به ناحق، خود را مستحق اين منفعت ميداند. براي تشخيص فرد متخلف و نوع تخلف، همواره وجود حاکم ضروري است و حاکم براي اتخاد تصميم درست، نياز به ادله اثبات دعوي دارد. اقرار يکي از ادله اثبات دعوي، بلکه از مهمترين آن است. البته اقراري حجت است که معتبر باشد. بنابراين، سؤال اين است که اقرار معتبر از غير معتبر چگونه تشخيص داده ميشود و شرايط و ارکان اقرار معتبر چيست؟ بر اين اساس، اين تحقيق در سه فصل به بررسي ارکان و شرايط حاکم بر اقرار در امور کيفري از ديدگاه فقه و حقوق موضوعه پرداخته است و دلايل اعتبار اقرار را بررسي کرده است. همچنين به ارزيابي دليل و مشروعيت تحصيل آن و حجيت اقرار و فروع و مسائل مرتبط با آن از ديدگاه فقها و حقوقدانان و قوانين موضوعه و تحليل و بررسي آن قوانين پرداخته است. از مباحث بيان شده اين نتايج به دست آمده است: 1. اقرار بايد داراي ارکان و شرايط خاصي باشد، تا داراي اعتبار باشد و اگر ارکان و شرايط آن ناقص باشد، اقرار نيست و اگر هم اقرار باشد، اقرار معتبر نخواهد بود. 2. اقرار در امور کيفري طريقيت دارد، نه موضوعيت. در واقع اگر اقرار موجب حصول علم و اطمينان به وقوع جرم وانتساب جرم به شخص مقرّ بشود، داراي اعتبار است و در غير اين صورت، اعتباري ندارد؛ بر خلاف اقرار در امور مدني که صرف اقرار (البته با وجود شرايط عام) قابل قبول است. 3. در جرايم کيفري، براي جرمي که داراي جنبه حقاللهي است، نميتوان با يک بار اقرار حکم صادر کرد؛ بلکه داراي حدّ نصاب خاصي است. امّا در جرايمي که حقالناس باشد، يا جنبه حقاللهي با حقالناس توأم باشد، در برخي از جرايم با يک بار اقرار، حکم ثابت ميشود و در مواردي نيز بايد اقرارتکرار شود. همچنين در برخي از جرايم حق الناس، شارع توصيه به گرفتن اقرار نميکند.

‫امام صادق از خاندان وحي و أهل‌بيت رسول خدا است كه همچون پدران بزرگوارش، تفسير و تبيين قرآن كريم را عهده‌دار بوده است. ايشان جايگاهي بس والا نزد مفسّران، محدّثان، فقيهان و عموم مردم داشته؛ و هزاران نفر، افتخار شاگردي در مكتب آن حضرت را داشته‌اند. آن حضرت، نقشي اساسي در تفسير و علوم قرآني داشته و روايت‌هاي بسيار در بارة قرآن به وديعه نهاده است. امام صادق همواره از «تفسير به رأي» بازداشته و از روش‌هاي صحيح در تفسير قرآن استفاده كرده است. مراد از «روش تفسير قرآن»، عبارت است از: بهره‌گيري از منبع يا منابع خاص، با كمك ابزار مورد نياز براي تفسير قرآن، با هدف روشن ساختن معني و مقصود آيات قرآن. مراد از «منبع»، عبارت است از دلايل نقلي قطعي – همچون قرآن و سنّت – و دلايل غير نقلي قطعي – همچون دليل قطعي عقلی، دلیل قطعی علوم تجربي و الهامات الهي - . نيز مراد از «ابزار»، عبارت است از دانش‌هايي كه در كنار منابع – همچون ادبيات، لغت، اصول دين، اصول فقه، فقه، تاريخ، جغرافيا و... – به عنوان ابزار در خدمت مفسّر قرار مي‌گيرد. برخي از روش‌ها كه امام صادق در تفسير قرآن از آنها استفاده كرده، عبارت است از: 1- روش تفسير قرآن به قرآن؛ كه برترين و شريف‌ترين روش بوده و عبارت است از توضيح و كشف مقاصد و مداليل آيه‌اي به وسيله‌ي آيه يا آيات ديگر. 2- روش تفسير قرآن به سنّت؛ كه برترين و شريف‌ترين روش پس از روش قرآن به قرآن بوده و عبارت است از توضيح و كشف مقاصد و مداليل آيه‌اي به وسيلة سنّت رسول خدا و أهل بيت ايشان. 3- روش تفسير عقلي؛ عبارت است از استفاده از عقل برهاني و قراين عقلي، براي كشف أحكام شرعي و حقايق آيات قرآن. 4- روش تفسير اشاري؛ عبارت است از انتخاب نكته، يا نكات مخفي در بطون آيات كه در ظاهر ألفاظ آيه بدان تصريح نشده؛ ولي با گذر از ظواهر ألفاظ و أخذ به باطن، به دست مي‌آيد. تفسير معصوم بر اساس الهامات الهي، از حجيّت برخوردار است؛ ولي الهامات غيرمعصوم، حجّت نيست. البته تفسير اشاري كه از سوي غيرمعصوم، آن هم با رعايت ضوابط خاصّ صورت مي‌پذيرد، قابل پذيرش است. 5- روش تفسير علمي؛ عبارت است از بهره‌گيري و استخدام علوم اطمينان‌آور تجربي – به عنوان منبعي خاصّ در كنار ساير منابع – براي فهم بهتر اشارات علمي آيات قرآن. امام صادق گاهي همزمان از دو يا چند روش از روش‌هاي ياد شده براي تفسير يك آيه استفاده كرده است كه امروزه از آن به عنوان «روش تفسير جامع» ياد مي‌شود. در اين رساله، به نمونه‌هايي از روش‌هاي ياد شده در روايات تفسيري امام صادق اشاره شده است. كليد واژگان: 1- امام صادق، 2- تفسير، 3- روش‌هاي تفسيري، 4- روش‌هاي تفسيري امام صادق.

‫تشکيل خانواده يک نياز حياتي انسان است که تأمين اهداف و مقاصد پنهان و آشکار آن نيازمند بهره‌مندي از يک راهنمايي دقيق و جامع مي‌باشد. پژوهش حاضر کوشيده است تا ابعاد گوناگون اين مسأله را در پرتو آيات قرآن و روايات معصومين( مورد بررسي قرار دهد. ازدواج، اهداف متعددي را تأمين مي‌کند؛ خودکفايي و استقلال، آسايش و آرامش، تأمين نيازهاي جنسي، بقاي نسل، تکامل، سلامت و امنيت اجتماعي، عشق و محبت، و تعاون در اطاعت و عبادت، از جمله اهدافي هستند که آيات و روايات به آن اشاره دارد. آموزه‌هاي اسلامي تأکيد بسياري بر تحقق ازدواج ميان زن و مرد داشته و تجرد را مورد نکوهش قرار داده است. افراد مجرد اثر کمتري در فعاليت‌هاي مثبت اجتماعي دارند، و تجرد همچنين موجب افزايش انحرافات رفتاري و جنسي در جامعه مي‌شود. از سوي ديگر، انتخاب همسر بايد بر اساس معيارهاي خاصي صورت بگيرد؛ سنخيت در ايمان، سنخيت در احصان و پاکدامني، و همچنين کفو بودن زن و مرد، جزء معيارهاي اسلام براي انتخاب همسر است. با آن‌که اسلام دستورات ساده‌اي براي ازدواج وضع نموده، اما مشکلات اقتصادي، تشريفات و رسوم غلط ازدواج را براي جوانان بسيار سخت مي‌کند، و اين امر مي‌تواند موجب افزايش انحراف‌ها و اضطراب اجتماعي و تعطيلي امر ازدواج گردد. در آئين اسلام، تأمين نيازمندي‌هاي زن به عهده مرد نهاده شده و مهريه نيز به‌عنوان هديه‌اي از سوي مرد و پشتوانه‌اي براي زن واجب گرديده است. همچنين آئين اسلام براي استحکام بنيان خانواده، وظايفي را براي هر يک از زوجين، و نيز وظايف متقابلي را براي والدين و فرزندان مقرر نموده است. تربيت اخلاقي، تعليم، تأديب، آموزش قرآن و احکام دين، و تزويج اولاد از وظايف والدين است. از فرزندان نيز خواسته شده تا با گفتار و کردار نيک با والدين خود روبرو شوند، دستورات ايشان را اطاعت نمايند و نهايت تواضع و فروتني را نسبت به آنان رعايت کنند.