جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«مؤخرات عقلی ایمان، زندگی روزمره است و در این معنا عقل عملی، مبنای آن زندگی روزمره. بنابراین بازتولید عقلانی زندگی روزمره، مبنای راهکار خرافه ستیزی است». برای مقدمه بحثمان، لازم است ابتدا کمی به مقوله شناسی خرافه بپردازیم. خرافه چیست؟ آن را چگونه تعریف می کنید؟ • اصولا یک بحث بنیادی این است که دین مقوله ای همیشه شهودی است؛ یعنی اصل بنیانش شهود است. ایمان هم امری شهودی است و اصلا عقلی نیست. ممکن است به لحاظ برهانی ما به چیزهایی برسیم؛ اما برهان مهم نیست. آنچه هست شهودی است؛ یعنی ایمان قلبی و پس از آن شهودی است و در غیر این صورت، ایمان شکل نمی گیرد. به همین دلیل، دین با همین عنصر ایمان، مشترک میان نخبگان و عوام است و غیر از ایمان چیزی دیگر عامل اشتراک نیست. پس آنچه در دین، همه را به هم وصل می کند، همان ایمان است….

انسان دو دید دارد. یک‌وقت «موجود» را می‌بیند و یک‌وقت «وجودِ موجود» یا «ماهیتِ موجود» را می‌خواهد ببیند. شناسائیِ علمی، doxique است و این اصطلاح را هوسرل استعمال کرده. کیش‌داری وضعی است که ما در علم داریم، زیرا نرفته‌ایم از ذات اشیاء بحث کنیم. یک اموری را اذعان داریم و عرف‌ عام را گرفته‌ایم. حال اگر در این «امور» و «مسلّمات» و «اصول موضوعه» بحث و چون چرا کردیم، این وضعِ کیش‌داری متزلزل می‌شود. این مطلب کیش‌داری تنها مربوط به دین نیست [بلکه] مثلاً یک مارکسیست، یک ملحد و مشرک، این‌ها هم کیش‌دارند و از این کیش‌داری نمی‌شود دست برداشت؛ منتها فلسفه یک بازخریدی می‌کند. «هوسرل» تعبیر دیگری از کیش‌داری دارد. می‌گوید انسان در حالت کیش‌داری وضعش وضعِ طبیعی و فطری است یعنی attitude naturelle دارد و این را attitude naïve هم گفته‌ است. برای این کیش‌داری، «جلی‌ِّ نظر» هم گفته‌اند در مقابل «دقیق‌ِ نظر». مسلّماً به «جلیِّ‌ نظر» یعنی بر وضعِ طبیعیِ غیرِ فلسفی، همه «اصالت وجودی» و «رئالیست» هستیم و ایدئالیسم -اگر صحیح باشد- به دقیقِ‌ نظر -یعنی گذشت از جلیِّ‌ نظر- است. انسان با کیش‌داری و جلیِّ‌ نظر، وجود عالم را می‌گیرد. از یادداشت‌های درس پدیدارشناسی و فلسفه‌های اگزیستانس