جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

درباره‌ی کتاب خردبودایی: … در مرزهای خاوری ایران زمینِ عصر هخامنشی نیز، درست موازی با آنچه که در غرب می‌بینیم، خردی فلسفی زاییده شد که دو خوشه‌ی اصلی آن به مکتب بودایی و جاینی تعلق دارد. شباهتهای مضمون، قلاب و دستور در اندیشه‌ی هندی، خرد ایرانی، و فلسفه‌ی یونانی به قدری زیاد است، که به نظرم تردیدی در هم‌تبار بودنِ این خوشه‌های گسترده از منشها وجود ندارد. در کتاب‌های «تاریخ کوروش هخامنشی»، «داریوش دادگر»، و «اسطوره‌ی معجزه‌ی یونانی» شرایط جامعه‌شناختی و تاریخی حاکم بر عصر هخامنشی را شرح داده‌ام، و این موقعیتی بوده که توسعه و تکثیر خرد ایرانی و شاخه دواندن‌اش در زمینه‌ی فرهنگ‌های همسایه را ممکن ساخته است. خوانش مقایسه‌ای اندیشه‌ی هندی و فلسفه‌ی یونانی از آن رو برای ما اهمیت دارد که می‌توان بر مبنای شباهتها و تفاوتهای موجود میان این جریانهای اصلی پیکربندی معنا، به جزئیات از یاد رفته و فراموش شده‌ی جاری در واسطه‌ی میان‌شان – یعنی حوزه‌ی میانیِ خرد ایرانی- پی برد. در این میان، آنچه که آشکار می‌گردد، خودِ خرد ایرانی است که بر خلاف تصور مرسوم تنها یک روایت و یک نسخه‌ی غالب ندارد. با تحلیل و شناسایی کل گستره‌ی تامل فلسفی در بافتی تاریخی است که می‌توان به خوشه‌های بارآور و رنگارنگی دست یافت، که از گذشته‌های بسیار دور بر شاخه‌ی تمدن ایرانی روییده است. خوشه‌هایی که خرد زرتشتی، خرد مهرآیین، خرد بودایی و چارچوبهای متاخرترِ مزدکی و مانوی را در بر می‌گیرند و در نهایت در زمینه‌ی زبان پارسی دری به خرد عارفانه و حکمت قرون میانه منتهی می‌شوند…

گاهان کهنترین شعرِ موجود در زبانهای ایرانی، و آغازگاه آیین و فرهنگی است که به تدریج در هزاره‌ی سوم پیش از میلاد در ایران شرقی زاده شد و به تدریج گسترش یافت و در نهایت تاسیس کشور ایران به دست هخامنشیان را ممکن ساخت. زندِ گاهان، شرح و تفسیری است فلسفی از این متن. نویسنده چهار شاخص را برای تفکیک متون فلسفی از سایر متون پیشنهاد می‌کند، و گام به گام نشان می‌دهد که گاهان –گذشته از اهمیتی که به عنوان یک شعرِ ادبی یا متن دینی دارد- یک متن فلسفی هم هست

ترجمه ماشینی: ریشه های اسلام در سال های اخیر موضوع بحث های فزاینده ای بوده است. دیدگاه سنتی، که اسلام را به عنوان یک دین متمایز خودآگاهانه و مرتبط با زندگی و آیات پیامبر اسلام در غرب عربستان معرفی می کند، از دهه 1970 توسط مورخانی که درگیر مطالعه انتقادی منابع مسلمانان بودند، به چالش کشیده شد. فرد دانر، مورخ برجسته در محمد و مؤمنان، دیدگاهی روشن و بدیع از چگونگی تکامل اسلام برای اولین بار ارائه می دهد. او استدلال می‌کند که خاستگاه اسلام در چیزی است که ما می‌توانیم آن را «جنبش مؤمنان» بنامیم که توسط پیامبر اسلام آغاز شد - جنبشی اصلاح دینی که بر توحید سخت و رفتار صالح مطابق با قانون نازل شده خداوند تأکید دارد. بنابراین جنبش مؤمنان در سال‌های اولیه خود شامل مسیحیان و یهودیان صالح نیز می‌شد، زیرا مسیحیان و یهودیان مانند مؤمنان قرآنی یکتاپرست بودند و پذیرفتند که در اطاعت از شریعت نازل شده خود به درستی زندگی کنند. این اعتقاد که مسلمانان یک جامعه دینی مجزا و کاملاً متمایز از مسیحیان و یهودیان را تشکیل می دهند، یک قرن بعد ظهور کرد، زمانی که رهبران جنبش مؤمنان تصمیم گرفتند که فقط کسانی که قرآن را وحی نهایی خدای یگانه و محمد می دانند. به عنوان پیامبر خاتم، واجد شرایط مؤمنان. این امر آنها را به طور قاطع از موحدانی که به اناجیل یا تورات پایبند بودند جدا می کرد.