تفسير أبي الجارود ومسنده | کتابخانه مجازی الفبا

علي شاه علي زاده

عربی

متن

ر:پایگاه موقت

آدرس دیگر: http://www.mediafire.com/?dpy29399o93rr4d

417 صفحه

زیاد بن منذر معروف به ابوالجارود، بنیان‌گذار فرقه جارودیه که به سبب اندیشه‌های خاص و عدم پای‌بندی به تقیه از سوی امام باقر(ع) طرد شد. کهن‌ترین مأخذ موجود، برای شرح عقاید کلامی وی، کتاب مسائل الامامه از ناشیء اکبر است که براساس آن، وی معتقد بود که پیامبر (صلی الله علیه و اله و سلم) به جانشینی امام علی (علیه‌السلام) و سپس امام حسن و امام حسین (علیه‌السلام) تصریح کرده است. به عقیدۀ ابوالجارود پس از حسنین(ع) نص قطع گردیده است، اما امامت از فرزندان فاطمه(س) خارج نشدنی است. او می‌پنداشت هر که از فرزندان فاطمه(ع) مردم را به سوی خود بخواند، امام «مفترض الطاعه» است و بر مردم است که او را امام بدانند. از این‌رو، وی از ابوبکر و عمر برائت جست و آنان را غاصبان خلافت خواند. به عقیدۀ ابوالجارود که در این قسمت، با عقیدۀ دیگر زیدیان مشترک است، تشخیص دقیق امام افضل، به سبب کثرت فرزندان فاطمه(ع) دشوار است و از این‌رو، شرط امامت، «خروج» است. وی همچنین، معتقد بود که امام به هنگام بروز حوادث، آنچه را باید انجام دهد، به وی الهام می‌شود. دور از انتظار نیست که عقاید منسوب به فرقه جارودیه، با عقاید ابوالجارود، به عنوان بنیان‌گذار آن، در منابع فرقه شناختی تفکیک پذیر نیست.

کتاب , آثار مرجع , کتابخانه عمومی

Mods Doblin core Marc xml MarcIran xml