تقويت محبت امام زمان(عج) | کتابخانه مجازی الفبا

چه کنيم نسبت به وجود امام زمان(عج) اين قدر بي تفاوت نباشيم و محبت به ايشان در قلبمان جاي بگيرد؟

با سلام به شما که مسير حقيقي را شناخته و نسبت به مولاي خود ارادت داري. با سلام به شما که با يکي از بالاترين دردها در جهان شيعه آشنا هستي و با سلامي گرم به شما که در پي درمان اين درد هستي. اميدوارم همه ما بتوانيم محبت اين يار مهربان را در دل و قلبمان ايجاد کنيم.
وقتي به محبت مادر به فرزند يا محبت هاي ديگر مي نگرم مي بينم که به صورت تحميلي نبوده و خود بخود در دل انسان جاي گرفته است. اصولا محبت امري تحميلي نيست. در مورد امام عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف نيز بايد به مرحله اي برسيم که اين محبت در دل ما جاي بگيرد و تحميلي نباشد. در اين صورت مشکل ما از ريشه حل خواهد شد.
برخي محبت ها ذاتي است و از دست انسان خارج است مانند محبت پدر و مادر به فرزند. هيچ گاه پدر يا مادر را مجبور نمي کنند تا فرزندش را دوست داشته باشد. به همين علت در قرآن کريم سفارش نشده که اي والدين شما فرزندانتان را دوست داشته باشيد اما به فرزندان سفارش فراوان شده که به والدين احترام گذارده و با آنان مهربان باشند. (23و24 سوره اسراء) اين بدان دليل است که پدر و مادر خواهي نخواهي فرزندان را دوست مي دارند زيرا فرزندان پاره تن والدين هستند.
برخي محبت ها نيز به مرور زمان و در اثر ارتباط و مأنوس شدن با افراد به وجود مي آيد مانند بسياري از دوستي هاي متداول در جامعه.
محبت اهل بيت و خصوصاً‌ امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف به ما شيعيان ذاتي است. ما شيعيان پاره تن امامانمان هستيم. آن بزرگواران فرمودند:‌ شيعتنا خلقوا من فاضل طينتا. شيعيان از باقي مانده گل ما خلق شدند. بنابراين ايراد و اشکال از ناحيه من و شماست که محبت حقيقي پدران معنوي خصوصا امام زمان خود را از دست داده ايم. امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف مي فرمايد: إنا غير مهملين لمراعاتکم و لا ناسين لذکرکم. يعني ما در مراعات شما کوتاهي نکرده و ياد شما را فراموش نمي کنيم.
وقتي فرزندي را قبل از به وجود آمدن علاقه بين او و والدينش از هم جدا کنند پدر و مادر آن فرزند را تا آخر عمر فراموش نمي کنند اما پس از مدت کوتاهي آن فرزند ياد والدين عزيز خود را از ياد خواهد برد. در مورد رابطه ما با امام زمان مشابه اين اتفاق رخ داده. آن قدر انس و ارتباط ما با حضرت کم شده که گويا ديگر محبتي در اين دل بي معرفت نمانده. جذبه و کشش از طرف آقا کم نشده، من و تو بي معرفت شده ايم. ايشان به ما نزديک است ما از ايشان دور هستيم. آية‌ الله بهجت رحمة الله عليه مي فرمودند: «او « عين الله الناظرة و أذنه الواعية» است و جلوتر از ماها مي شنود حرف ما را! بلکه خودمان که حرف مي زنيم اين صدا از لب مي آيد به طرف گوش، فاصله اي دارد،‌ او جلوتر از اين فاصله،‌ حرف ما را مي شنود از خودمان،‌ کلام خودمان را! آن وقت آيا ما مي توانيم کاري بکنيم که او نفهمد؟ مي توانيم کاري بکنيم که او نداند؟....چرا کاري نمي کنيد که هميشه خودتان را پيش آن حضرت ببينيد؟‌ او ما را مي بيند و ما او را نمي بينيم! پس چرا اين قدر دوريم؟» (بهارانه،‌ سيد مهدي شمس الدين،‌ ص59). يار نزديک تر از من به من است وين عجب تر که من از خود دورم
البته و صد البته اين ارتباط به يک باره آغاز نخواهد شد و اين شکاف بين مراد و مريدِ بي معرفت به سادگي پر نخواهد شد. اولين قدم، ايجاد يک سنخيت بين خودمان و امام زمان است. تا همانندي نسبي نباشد محبتي شکل نخواهد گرفت. وقتي فاصله روحي و فکري ما با اماممان زياد باشد چطور مي خواهيم توقع محبت دائمي داشته باشيم و محبت ايشان در دل ما جاي بگيرد. «سنخيت» نخستين و مهمترين شرط براي رسيدن به امام است . سنخيت، علت انضمام است؛ و دو شيء، تنها به اين شرط مي توانند به هم منضم شوند و پيوستگي يابند که از سنخيت نسبت به يکديگر بهره مند باشند. حال اگر کسي سنخيت با عالم ماده و ماديات داشته باشد، نمي تواند هم سنخ با برتر از فرشتگان( حضرت ولي عصر)بوده و با آنان ارتباط برقرار کند.
آية‌ الله بهجت رحمة الله عليه درمورد راه ايجاد ارتباط با اهل بيت عليهم السلام مي فرمودند:‌» راه ايجاد ارتباط با اهل بيت عليهم السلام و مخصوصاً‌ حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف عبارت است از:
1- معرفت خداوند متعال
2- اطاعت محض از پروردگار
اين دو موجب حب به خداوند و محبت نسبت به همه آن ها که خدا آنان را دوست مي دارد- مثل انبياء‌و اوصياء- ‌مي شود. مخصوصاً‌ موجب علاقه و ارتباط با محمد و آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم مي شود که نزديک ترين آن ها به ما حضرت صاحب الامر است.» (بهارانه،‌ سيد مهدي شمس الدين،‌ ص58)
حقيقت اين است که آن قدر از اماممان دور شده ايم که اعتقاد درستي هم برايمان نمانده. آية‌ الله بهجت رحمة الله عليه مي فرمودند:« چنان چه در اطاقي در بسته باشيم و بدانيم که قدرت بزرگي مثل آمريکا پشت در ايستاده و سخنان ما عليه و له خود را مي شنود و ضبط مي کند و به موقع عليه ما به اجرا مي گذارد،‌ چقدر حال ما فرق مي کند و مواظب سخنان خود مي شويم! با اين که آن ها را نمي بينيم ولي علم داريم و مي دانيم که پشت در هستند. پس چرا حال ما نسبت به امام زمان چنين نيست در انجام آن چه بر له و عليه اوست!؟ و هيچ با اهل تسنن که چنين اعتقادي ندارند فرق نداريم!؟» (بهارانه،‌ سيد مهدي شمس الدين،‌ ص54)
بنابراين بسياري از مشکلات ما از بي معرفتي است. آيا شده يک روز از خواب که برمي خيزيم اولين کاري که مي کنيم اين باشد که به مولايمان سلام کنيم. مگر ما او را ارباب خود نمي دانيم ما چه بنده اي هستيم که اين قدر بي ادب مي باشيم و حتي از يک سلام کردن به مولاي مهربانمان دريغ مي کنيم. اين مطلب علتي ندارد به جز «‌ کمي معرفت». آية‌ الله بهجت رحمة الله عليه مي فرمودند:« طبيبي در نزديکي وفاتش به همه انوار معصومين سلام کرد و تعظيم نمود ولي هيچ کدام از حضار کسي را نمي ديدند! آن بزرگواران که در وقتش به ان ها احتياج داريم نبايد کاري کنيم که دم آخر بگويند:‌ ما اين شخص را نمي شناسيم!» (بهارانه،‌ سيد مهدي شمس الدين،‌ ص65)
پس در آغاز راه بايد قلب نازنين ايشان را با اعمال نادرست خود به درد نياوريم. ،‌ اگر ما در انجام واجبات و ترک محرمات که عصاره بندگي است کوتاهي نکنيم قطعا امامي که ياد ما را فراموش نخواهد کرد نيز به ما نظر لطف خواهد کرد
پدر آيت الله سيستاني در مشهد مقدس براي تشرف به محضر امام زمان عليه السلام ختم زيارت عاشورا را چهل جمعه،‌ هرهفته در مسجدي از مساجد شهر آغاز کرده بود. ايشان مي فرمود:‌» در يکي از جمعه هاي آخر ناگهان شعاع نوري را مشاهده کردم که از خانه اي نزديک به آن مسجدي که من در آن مشغول به زيارت عاشورا بودم مي تابيد. از جاي برخاستم و به دنبال آن نور به در آن خانه رفتم. خانه کوچک و فقيرانه اي بود که از درون آن نور عجيبي مي تابيد. در زدم وقتي در را باز کردند مشاهده کردم که حضرت ولي عصر امام زمان عليه السلام در يکي از اتاق هاي آن خانه تشريف دارند و در آن اتاق جنازه اي را مشاهده کردم که پارچه اي سفيد روي آن کشيده بودند. وقتي وارد شدم و اشک ريزان سلام کردم،‌ حضرت به من فرمودند:‌ « چرا اين گونه به دنبال من مي گردي و اين رنج ها را متحمل مي شوي؟ مثل اين باشيد تا من به دنبال شما بيايم. بعد فرمود:‌ اين بانويي است که در دوره بي حجابي ( دوره رضا خان پهلوي)‌ هفت سال از خانه بيرون نيامد تا مبادا نامحرم او را ببيند.» (پرچم بر افراشته،‌ اتحاديه انجمن اسلامي دانش آموزان،‌ ص53)
با توجه به مطالب بالا آن چه مهم است و بايد اتفاق بيافتد ايجاد محبت است. يک محبوب، اگر ببيند که محبّ او در پي بر آوردن خواسته اوست حتما به محبوب خود نگاه خواهد کرد و نگاه محبوب محبت او را به ارمغان خواهد آورد. آن حضرت (عج) مى‏فرمايد:« پس بايد هر يك از شما (شيعيان)، كارهايى را كه موجب جلبِ محبّت مى‏گردد، انجام دهيد و بايد از كارهاى ناپسندى كه خشم و غضب ما را در پى دارد، اجتناب كنيد. پس (آگاه باشيد كه) مرگ آدمى ناگهان مى‏رسد كه در آن، ديگر توبه سودى نمى‏رساند و ندامت، نمى‏تواند او را از عذاب برهاند».
امام زمان که محبوب حقيقي ما شيعيان است از ما چيزي نمي خواهد مگر اطاعت از پروردگار متعال که محبوب امام زمان است. اصولا ميان محبوب بودن خداوند و امام زمان تفاوتي نيست زيرا خواست امام زمان نيز چيزي جز خواست خداوند نمي باشد.
براي رسيدن به معرفت و محبت امام زمان موارد زير نيز مدد کار ما خواهد بود. البته اين موارد نيز جداي از موارد بالا نمي باشد. بيشتر موارد بالا به حوزه شناخت برمي گشت اما آن چه در ذيل مي آيد بيشتر مربوط به حوزه عمل است.
1- طهارت نفس:
اولين طريق عالي براي ارتباط با حضرت مهدي (عج) انجام دادن واجبات و ترک معاصي و گناهان است. يكى از عوامل دورى انسان از امام زمان(عج) و قطع ارتباط روحى و معنوى و ناخشنودى آن حضرت، ارتكاب محرّمات الهى و گناهان است.
آن حضرت در توقيع شريف به شيخ مفيد(ره) مى‏فرمايد: «شما مكلّف هستيد كه اوامر و دستورات ما را به دوستانمان برسانيد، با اينكه ما بر اساس فرمان خداوند بزرگ و صلاح واقعى خود و شيعيانمان - تا زمانى كه حكومت بر دنيا در اختيار ستمگران است - در نقطه‏اى دور و پنهان از ديده‏ها به سر مى‏بريم ؛ ولى از تمام حوادث و ماجراهايى كه بر شما مى‏گذرد، كاملاً مطّلع هستيم و هيچ‏چيز از اخبار شما بر ما پوشيده نيست. از خطاها و گناهانى كه بندگان صالح خداوند، از آنها دورى مى‏كنند ؛ اما شما آنها را مرتكب مى‏شويد نيز با خبريم. از عهدشكنى‏ها و پشت سر گذاشتن عهد و پيمان‏ها با اطلاعيم... پس از خداوند بترسيد و تقوا پيشه كنيد و ما خاندان رسالت را مدد رسانيد... سعى كنيد اعمالتان به گونه‏اى باشد كه شما را به ما نزديك سازد و از گناهانى كه موجبات نارضايتى ما را فراهم مى‏نمايد، بترسيد و دورى كنيد...»
بايد دانست كه امام هر زمان، مظهر رحمت و رأفت الهى و واسطه فيض بين خالق و مخلوق است. تمام نعمت‏ها به بركت وجود امام و حجّت هر زمان به مردم مى‏رسد و تمام بلاها نيز به بركت وجود او رفع مى‏شود و با اندكى اشتباه و خطايى، اين الطاف و بركات از انسان دريغ نمى‏گردد. او مظهر رحمت الهى است و هيچ سود و منفعتى را از ديگران توقّع ندارد و جز در راه منافع آنان قدم بر نمى‏دارد. در عنايت و لطف او، هيچ بخل و كاستى راه ندارد.به همين جهت امام زمان دست گناه كاران را مى‏گيرد و آنان را از غرقاب گناه نجات مى دهد وبا هدايت‏هاى باطنى و خدايى خود،آنها را به خدا نزديك مى‏كند
2- توسل به ائمه اطهار:‌ يکي از شاه کليد هاي ارتباطي ما براي رسيدن به قرب الهي ارتباط با ائمه اطهار است. اگر ما در کنار خود سازي که انجام مي دهيم از اين بزرگواران نيز مدد بجوييم آن گاه در کار ما نه تنها تسريع خواهد شد بلکه عنايت ويژه امام عصر نيز ما را فرا خواهد گرفت. در ميان معصومين توسل به حضرت ابا عبد الله الحسين بيشتر سفارش شده و خود ائمه فرموده اند:‌ ما کشتي نجات هستيم اما [امام] حسين (عليه السلام)‌ از ما سريع تر است. توسل به امام حسين و خود امام زمان در طول اين را ه ياري گر ماست.
3- مطالعه احوالات خوبان و مرتبطين با حضرت: شناخت احوالات اين عزيزان و بزرگواران به ما انگيزه اي مضاعف مي دهد. گاهي اوقات مطالعه و دانستن حالات عاشقان امام زمان به انسان نيرويي مي دهد که مي تواند ادامه راه را راحت تر بپيمايد.
4- همساني با امام
منتظران واقعى، وضعيت فكرى، روحى و عملى خود را به گونه‏اى سامان مى‏بخشند كه همساني زيادي با امام زمان(عج) داشته باشد. به طور كلى هر انسانى داراى سه مرتبه وجودى (افكار، صفات و اعمال) است و هيچ انسانى از اين قاعده مستثنا نيست. اگر كسى بخواهد به انسان ديگرى نزديك شود، چاره‏اى ندارد جز اينكه بكوشد نوع اعتقاد، باورها، صفات و رفتار خود را به ايشان نزديك سازد تا از اين طريق شيعه و پيرو واقعى او باشند.
5- كسب فضايل اخلاقي
يكى ديگر از راه هاي ارتباط معنوي با امام، آراستن درون با فضايل انسانى و اخلاقى است ؛ يعنى، همان طور كه قرآن مى‏فرمايد: «اگر مى‏خواهيد محبوب خدا باشيد، تقوا پيشگى كنيد» ؛ اين قانون در مورد حضرت مهدى(عج) نيز هست.
از امام صادق«ع» نقل شده است: «براى صاحب الامر، غيبتى طولانى است ؛ در اين دوران هر كس بايد تقوا پيشه سازد و به دين خود چنگ زند ) الغيبة النعمانى، ص 250، باب 14، ح5)
6- ذكر هميشگي امام
كسي كه خواهان ارتباط قلبي با امام عصر است از ياد و نام محبوب خود غافل نمى‏شود و پيوسته در فكر و انديشه او است. شخص مؤمن، در هيچ حالى از حالات و هيچ وقتى از اوقات و هيچ مكانى از مكان‏ها، از ياد امامش و انتظار قدوم مبارك او، خالى و فارغ نيست.
روايت شده است: وقتى امام موسى بن جعفر«ع» از امام غايب و نعمت باطنى خدا ياد كرد، فردى پرسيد: آيا از امامان كسى غايب مى‏شود؟ فرمود: «بلى، شخص او از ديدگاه‏هاى مردم غايب مى‏شود ولى ياد او از دل‏هاى مؤمنان نهان نمى‏شود و او دوازدهمين نفر از ما است» بحارالانوار، ج 51، ص150
7- عشق سرشار ، اظهار اشتياق و چشم به راه بودن‏
يكي ديگر از راه هاي ارتباط روحي با امام زمان (عج)، مهرورزى و محبّت سرشار به آن حضرت است. البته اين محبت و مهرورزى دو طرفه است ؛ زيرا امام معصوم نيز شيعيان و ياران خود را دوست دارد و شفيق و دلسوز آنها است. الامام‏ الانيسُ الرفيق و الوالدِ الشفيقُ و الاخُ الشفيق ؛«امام همدم و رفيق، پدر مهربان و برادر دلسوز است». (كافى، ج 1، ص 191، ح 1)
پيامبر اكرم«ص» درباره لزوم دوستى حضرت مهدى(ع) مى‏فرمايد:
«هر كس دوست دارد خدا را ملاقات كند ؛ در حالى كه ايمانش كامل و اسلامش نيكو باشد، پس بايد دوستدار حضرت حجّت، صاحب الزمان منتظر باشد.» ( بحارالانوار، ج 36، ص296، ح 125)
شور طلب و علاقه ديدار يار و اظهار شيدايى و اشتياق به محبوب، از ويژگى‏هاى بارز منتظران است ؛ چنان كه در دعاى ندبه آمده است: ليتَ شِعرى اَينَ استَقرّت بِكَ النّوى بَل اَىُّ ارض تُقِلُّك اَو ثَرى ابرضوى ام غيرها ام ذى طوى ( اقبال الاعمال، ص 298 («اى كاش مى‏دانستم در چه جايى منزل گرفته‏اى و چه سرزمين و مكان تو را در بر گرفته است! آيا در كوه رضوى هستى و يا در جاى ديگر و يا در ذى‏طوى هستى...»
امام على«ع» وقتى از امام مهدى(عج) و صفات آن حضرت مى‏گويد ؛ ناگاه از درون سينه آهى مى‏كشد و شوق ديدار آن بزرگوار را ابراز مى‏دارد.
8- حزن و اندوه و ندبه‏
محزون بودن در فراق امام مهدى(عج)، ندبه و اظهار شوق به لقاى او ,باعث نزديكي انسان به امام خود مي شود.
امام حسن عسكرى«ع» فرمود ؛ «شيعيان ما در يك اندوه دائم به سر مى‏برند تا فرزندم - كه پيامبر«ص» نويد ظهورش را داده است - ظاهر شود». ( يوم الخلاص، ج 1، ص 392، ح 445)
9- خواندن دعا وزيارت
در رابطه با امام زمان(عج)، دعاها و زيارت‏هاى فراوانى نقل شده كه در كتب ادعيه موجود است و در كتابى به نام صحيفه مهديه نيز گردآمده است. به بعضى از اين دعاها و زيارت‏ها اشاره مى‏شود.
الف. دعاى ندبه ؛ مهم‏ترين دعاها در عصر غيبت، دعاى ندبه است كه سفارش فراوانى به خواندن آن شده است.
صدرالاسلام همدانى در كتاب تكاليف الأنام مى‏گويد: از خواص دعاى ندبه اين است كه اگر در جايى با حضور قلب و اخلاص تمام و توجه به مضامين عالى آن خوانده شود، عنايت و توجه امام زمان(عج) را به آن مكان جلب مى‏كند، بلكه آن حضرت در آنجا حضور مى‏يابد، چنان كه در بعضى جاها اتفاق افتاده است. ( تكاليف الأنام فى غيبة الامام، ص197)
ب. دعاى فرج «الهى عظم البلاء» ؛ مرحوم كفعمى در كتاب البلد الامين دعايى را بر حضرت‏امام زمان(عج) نقل‏مى‏كند كه آن‏حضرت اين دعا را به مردى زندانى ياد داد و بعد از خواندن، او از زندان آزاد شد.«الهى عظم البلاءُ و بَرِحَ الخفاءُ وَانكَشَفَ الغطاءُ وانقطع الرّجاء... .» اين دعا در مفاتيح الجنان آمده است.
کتاب هاي زير را حتما تهيه کرده و مورد مطالعه قرار دهيد.
1- مهدويت (پس از ظهور), رحيم كارگر, نشر معارف
2- مهدويت (پيش از ظهور)، رحيم کارگر، نشر معارف
3- بهارانه،‌ امام غائب در کلام حضرت آية الله بهجت(ره)،‌ سيد مهدي شمس الدين،‌ قم، انتشارات شفق
4- نگين آفرينش،‌ مؤلفان،‌ قم،‌ مرکز تخصصي مهدويت
5- موعود شناسي (پاسخ به بيش از 500 پرسش و پاسخ در ارتباط با مهدويت)،‌ علي اصغر رضواني،‌ قم،‌ انتشارات مسجد مقدس جمکران
ما را هم دعا کنيد.

پرسمان دانشجویی