اجابت دعاي گناه کاران | کتابخانه مجازی الفبا

آيا با وجود انجام گناه مي توان به اجابت دعا اميد داشت؟

اجازه دهيد در خصوص سؤال شما به شرح زير بپردازيم:
انسان ها چند دسته اند:
1- کساني که اهل گناه اند, ممكن است همه ي دعاها و يا برخي از آن ها به اجابت برسد! زيرا در روايات آمده است كه گاهي خداوند چون دوست ندارد صداي بنده اي را بشنود همين كه او چيزي درخواست كرد خواسته اش را برآورده مي كند تا دوباره او را صدا نزند و در خانه اش نرود و بر عكس گاهي اجابت دعا و خواست بنده اي را به تأخير مي اندازد چون او را دوست دارد و مايل است او مكرر به در خانه اش بيايد و او را صدا بزند.
2- کساني که اهل گناه نيستند و سعي مي کنند تا جايي که ممکن است حدود الهي را رعايت کنند. در مورد اين دسته اگر مصلحت الهي در استجابت دعاي وي باشد، دعايش به اجابت مي رسد و اگر دعاي چنين كسي مستجاب نشد، قطعاً مصلحت خداوند اين است كه استجابت دعاي او به تأخير افتاده و يا اصلاً مستجاب نشود، كه در آن هم مصلحتي است و خداوند مي خواهد پاداش بهتري در عوض عدم استجابت اين دعا در آخرت به بنده عنايت كند. (البته رعايت شرايط عمومي دعا ضروري است.)
امام صادق عليه السلام مي فرمايد: مؤمن [در آخرت] آرزو مي كند كه [اي كاش] هيچ دعايي از او در دنيا مستجاب نشده بود به خاطر آنچه كه از پاداش [در آخرت] مي بيند. (ميزان الحكمة، 5728)
3- در نهايت انسان هايي هستند كه قصد معصيت و گردن كشي در مقابل خداوند را ندارند و ناخواسته گرفتار هواي نفس و شيطان شده و گناهي از سر ناآگاهي از آنان سر زده است. دعاي اين دسته از افراد نيز در معرض اجابت است زيرا قلبا راضي به گناه نيستند و ناخواسته به گناه آلوده مي شوند. اين گروه از عنوان بندگي خداي خارج نيستند و مورد اين خطاب که «و اذا سالك عبادي عني فاني قريب اجيب دعوة الداع اذا دعان فليستجيبوا لي و ليؤمنوا بي لعلهم يرشدون» (بقره، 186) هنگامي كه بندگان من از تو درباره من سؤال كنند [بگو] من نزديك هستم [و] دعاي درخواست كننده را- به هنگامي كه مرا مي خواند- اجابت مي كنم...
4- افراد مستجاب الدعوه: اگر انبياء و اولياء الهي مستجاب الدعوه بودند به خاطر اين بوده است كه رابطه خوب و عميقي با خداي متعال داشتند، مطيع او بودند، و هرگز با او مخالفت نمي ورزيدند. البته اين حالت؛ يعني مقام استجابت دعا، اختصاص به ايشان نيز ندارد؛ يعني براي تمامي مؤمنان در صورتي كه بتوانند رابطه صميمي و مستحكمي با خداي تعالي برقرار نمايند، ممكن است.
البته ممكن است كسي بگويد: خوب ما كه مستجاب الدعوه نيستيم و از چنين وجاهت و آبرومندي نزد خداي تعالي برخوردار نيستيم، هنوز خود سازي نكرده ايم و از آلودگي ها خودمان را كاملا پاك نساخته ايم ما بايد چه كنيم؟ آيا نبايد دعا كنيم و مستقيم درب خانه خدا برويم؟
در اين زمينه گفتني است: خوشبختانه براي اين افراد كه اكثريت مومنان را تشكيل مي دهند نيز راه باز است، به طور كلي در ارتباطي كه انسان با خداي خود دارد، هيج درب بسته، راه نرفتني و هدف نارسيدني وجود ندارد. در آستان ربوبي، همه چيز شدني و رسيدني است؛ منتهي بايد توجه داشت، اگر كسي خودش آبرومندي كافي ندارد و از وجاهت لازم برخوردار نيست، راه ارتباط براي او اين است كه به آبرومند و صاحب وجاهتي رجوع كند و او را ميان خود و خدا وسيله و واسطه قرار دهد.
در همين زمينه قرآن كريم مى‏فرمايد: «وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ»؛ «به سوى خداوند واسطه بجوييد. (مائده، آيه 35) بحث شفاعت و توسل دقيقا براي اين رابطه لحاظ شده است و فلسفه آن جبران نقائصي است كه انسان ها، به خصوص مؤمنين، براي ارتباط با ذات هستي دارند.
به دعاي توسل توجه كنيد، در پايان هر فراز از آن آمده يا وجيهاً عند الله اشفع لنا عند الله، يعني اي آبرومند نزد خدا كه در اثر اين آبرومندي اگر به او رجوع كني و از او چيز بخواهي دست رد به سينه تو نمي زند، ما را كه از چنين آبرويي برخوردار نيستيم و نتوانسته ايم خداي تعالي را، آنچنان كه بايد از خود راضي نماييم، درياب و ميان ما و خداي متعال به جهت قربي كه داري واسطه شو و از او بخواه كه نيازها و حاجت هاي ما را برآورد.
سالم و سعادتمند باشيد.

پرسمان دانشجویی