ضرورت توسل به معصومين(ع) | کتابخانه مجازی الفبا

در روزنامه اي مي خواندم كه آيت الله بهجت فرموده بودند اگر حاجتي داريد واقعاً از خدا بخواهيد و خداوند حاجت را مي دهد. يعني بدون توسّل. آيا همچين چيزي امكان دارد؟

اينكه آيت الله بهجت فرموده بودند: « كه اگر حاجتي داريد واقعاً از خدا بخواهيد و خداوند حاجت را مي دهد.»
اين كلام با اعتقاد شيعه نسبت به توسل به اهل بيت عليهم السلام منافاتي ندارد، شخصي كه از خدا حاجت مي خواهد ، واقعا از خدا مي خواهد و او را منشا همه خيرات در عالم مي داند, ولي معتقد است که اين خيرات بايد از طريق اسباب و وسايل فيض به او برسد.
شخص مومن، بين اينكه :« تنها موثر در عالم را خدا بداند » و « در، درخواست حاجت از خدا، ائمه را واسطه قرار دهد» منافاتي نمي بيند. اكنون مناسب است ، كلامي راكه ازمرحوم علامه اميني راجع به جايگاه توسل به ما رسيده بشنويم :
«توسـل بيش از اين نيست كه شخصي با واسطه قراردادن ذوات مقدسه به خدا نزديك شود و آنان را وسيـله برآورده شدن حاجات خود قـراردهد؛ زيرا آنان نزد خدا آبرومندند، نه اين كه ذات مقدس آنان را به طور مستقـل در برآورده شدن حاجت هايـش دخيـل بداند، بلكه آنان را مجـاري فيض، حلقه‌هاي وصل و واسطه هاي بين مولي و بندگان مي‌داند ... با اين عقيده كه تنها مؤثر حقيقي در عالم وجود خداوند سبحان است و تمام كساني كه متوسل به ذوات مقدسه مي‌شوند همين نيّت را دارند... الغدير ج 3، ص 403.»
در حديث معتبر زير چنين آمده : «كل دعاء محجوب حتّى يُصلّى على محمد و آل محمد»؛ ميزان الحكمه، ج 4، ص 1662، ح 10794؛ كنزالعمال، ح 2153؛ المعجم الاوسط، ج 1، ص 220. «هر دعايى محجوب است تا اينكه بر محمد و آل محمد درود فرستاده شود».
بنابراين توسّل به اولياى الهى در هنگام دعا، سبب دريافت فيض و برآورده شدن حاجت و وسيله قرب به خداوند است.
«توسّل» در لغت، به معناى مدد جستن از «وسيله‏اى» براى نيل به مقصود است. انسان براى رسيدن به مراد خويش، بايد به اسباب و واسطه‏هاى فيض، متوسل شود.
بر اساس قانون اسباب و مسببات ايجاد مزرعه‏اى آباد، جز از طريق شخم زدن زمين و كاشتن نهال و دادن آب و كود به مقدار مشخص و زمان معيّن و ... امكان‏پذير نيست. بر اين اساس، توسّل - به معناى استفاده از اسباب - لازمه زندگى انسان در جهانى است كه قانون اسباب و مسببات بر آن حاكم است.
مقصود از توسّل در اصطلاح كلامى مسلمانان، «تمسّك جستن به اولياى الهى در درگاه خداوند، به منظور برآمدن نيازها» است .
و از نظر اعتقادي شيعه معتقد است اين وساطت از ناحيه معصومين ع انجام مي شود و ما بدون واسطه قرار دادن ايشان به هيچ کمال و يا حاجتي نمي رسيم. حتي همان لحظه اي که يا الله مي گوييم و با خدا مستقيم سخن مي کنيم , ايشان واسطه هستند و خداي متعال به واسطه وجود مبارک ايشان و ولايت ايشان به بندگان توجه مي کند و دعايشان را مستجاب مي نمايد.
خداي متعال منشا فيض است و ايشان واسطه فيض ميان خداوند و ساير بندگان او, پس ضمن اعتقاد به اينکه لا موثر في الوجود الا الله, تنها خداي متعال است که نيازهاي ما را برطرف مي کند و حاجت هاي ما را عطا مي کند, معتقد هستيم که اين اتفاق با وساطت معصومين ع مي افتد و تا ايشان راضي نباشند و شفاعت نکنند, اتفاقي نخواهد افتاد.
در اواخر زيارت جامعه کبيره مي خوانيم: يا وَلِىَّ اللَّهِ اِنَّ بَيْنى وَبيْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ذُنُوباً لا يَاْتى عَلَيْها اِلاّ رِضاكُمْ. اي ولي خدا بين من و خدا گناهاني است که بخشيده نمي شود مگر اينکه شما راضي باشيد. حتي در قبولي توبه ايشان دخيل هستند.

پرسمان دانشجویی