حضور اجتماعي بانوان | کتابخانه مجازی الفبا

آيا واقعا حضور زنان در جامعه دانشگاهي و محيط كار با موازين دين هيچ منافاتي ندارن، من گاهي اوقات از ادامه تحصيل و يا كار از اين بابت كه نكند ارزش گناه كردن را نداشته باشد دچار ترديد ميشم چون خواه يا نا خواه انسان با نامحرم سرو كار دارد و من كه نميتوانم سرم رو به ديوار بگيرم و ارتباط برقرار كنم، در حالي كه به هر دو خيلي علاقه دارم اما اين دوگانگي از انگيزه من كم كرده.

با سلام، عمل به كلام الهي به اين است كه زنان مسلمان، طوري در جامعه ظاهر شوند كه سلامت جامعه دچار مخاطره نشود وحركات آنها سبب تحريك وتهييج شهوات نگردد.
بنابراين حضور زن در جامعه براي برآوردن نيازهاي ضروري با رعايت شرائط در برخوردها، مي تواند راه حل درستي باشد كه هم به امور خود برسد وهم رعايت حدود الهي را كرده باشد. لذا حضور زن در جامعه منع نشده، بلكه آنچه در شرع مقدس ممنوع شده است، تبرّج و خودنمايي و تحريك و تهييج به وسيله آشكار ساختن زينت در محافل اجتماعي است؛ چنان كه مي‏فرمايد: وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِيَّةِ الْأُولي ‏»؛ احزاب‏(33)، آيه 33
در عين حال كه خروج زن از منزل و حضور او در صحنه اجتماع با رعايت موازين و حدود شرعي جايز شمرده شده است، اما در مواقع غيرضروري براي زنان بهتر آن است كه از اختلاط با مردان اجتناب كنند. و اين امر منافاتي با حضور علمي، فرهنگي، اجتماعي و سياسي زنان (با حفظ شئونات و موازين اسلامي) ندارد.
دوست عزيز؛
نيازي نيست در هنگام مواجهه با نامحرم، سر خود را به سمت ديوار كنيد! بلكه بهتر است براي پيشگيري و پرهيز از گناه، مقدمات گناه را نيز ترك كنيد؛ يعني نگاه مستقيم و خيره به نامحرم نداشته باشيد؛ «قل للمؤمنات يغضضن من ابصارهن». لذا در هنگامي كه براي خروج از منزل احساس ضرورت مي‌كنيد، با حفظ «عفت» مي‌توانيد در اجتماع شركت كنيد.
اجازه دهيد به همين مناسبت به بحثي درباره‌ي «عفت» بپردازيم:
عفّت كه خصوصيّت بارز يك زن مؤمنه است، به معنى پرده‏پوشى، پرواپيشگى، پاكدامنى، پارسايى و بلندطبعى مى‏باشد.
عفّت جلوه‏هاى گوناگونى دارد و ما مى‏توانيم ظهور آن را در سه بخش انديشه، گفتار و رفتار ملاحظه كنيم.
1ـ عفّت در انديشه؛ يعنى دورداشت فكر از عرصه‏هاى آلوده و ناهنجار.
2ـ عفّت در گفتار: در اينجا سه موضوع مطرح است:
الف) آهنگ و آواى سخن؛ رعايت ادب و عفت در كوتاهى يا بلند بودن آوا و آهنگ صدا، مورد تأكيد اخلاق اسلامى است.
ب) كيفيت القاء؛ سخن نازآلود و عشوه‏آميز با نامحرمان، بى‏ترديد از نمادهاى بى‏عفّتى در گفتار است تا جائى كه خداوند به زنان پيامبر(ص) مى‏فرمايد: با ناز سخن مگوئيد تا آن كس كه در دلش بيمارى است طمع نورزد.
ج) درون مايه‏ى سخن؛ محتواى سخن ممكن است خوشايند و دلربا، يا ناخوشايند و دلگير باشد. فرهنگ افتخار آفرين اسلام، براى حراست از عفّت در كلام و گفتار، با سخنانى كه از حريم عفت دور است به مبارزه برخاسته است. مثلاً پيامبر مكرّم اسلام(ص) در روايتى مى‏فرمايد: «هر كس بازنى كه همسرش نباشد (نامحرم باشد) شوخى كند، خداوند براى هر واژه‏اى كه در دنيا بر زبان رانده است، هزار سال او را زندان خواهد كرد».
3ـ عفت در رفتار؛ شامل عفّت در پوشش و عفت جنسى است كه مسأله حجاب در دين اسلام، همان عفّت در پوشش است. زن مسلمان پوششى را برمى‏گزيند كه با هويت دينى، هنجارهاى اخلاقى و شخصيت والاى انسانى و ارزش‏هاى اجتماعى اسلام سازگار باشد.
ره‏آورد عفّت، آرامش روحى، سلامت جسمانى، سلامت اخلاقى، سلامت نسل، پايدارى جمال و زيبائى، پايدارى خانواده، امنيت اجتماعى و پاك‏نامى است. اگر زن مؤمنه و مسلمان متصف به اوصاف ذكر شده گرديد و اخلاق و رفتار خود را بر طبق اخلاق اسلامى تطبيق نمود، و بعد در مواقع ضرورى، در بين مردم (اعم از زن و مرد) حضور پيدا كرد، نه تنها عيبى ندارد، بلكه نشان دهنده‏ى تقوا و پرهيزكارى در بُعد روابط اجتماعى مى‏باشد و نيز همه موظفند اين مسائل را در ارتباطات اجتماعى مراعات نمايند.
سالم و سعادتمند باشيد.

پرسمان دانشجویی