ستاريت خدا در قيامت | کتابخانه مجازی الفبا

آيا ستاريت خداوند در عالم برزخ و قيامت هم وجود دارد؟ يا اينكه در آن عوالم همه چيز بر همه كس آشكار مي گردد؟ و آيا اصلا آبرو در آن عوالم معنا دارد؟

انسان از نقايص و عيوب خود ناراحت و غمگين مي شود چرا که فطرتاً کمال طلب است و نقص و عيب در مقابل کمال است؛ لذا انسان فطرتا دوست دارد که کامل باشد و ديگران نيز او را به وصف کمال بشناسند و چون اين حس فطري ، ريشه در روح دارد در همه عوالم وجود خواهد داشت، در عالم طبيعت بسياري از نقايص و عيوب روحي و اخلاقي انسانها در پشت پرده عالم ماده پنهان است و خداوند متعال آن را از بسياري از مردم پنهان کرده است؛ حتي از برخي از روايات استفاده مي شود که بسياري از قبايح انسان مؤمن از برخي از فرشتگان نيز مستور است. امام صادق(ع) فرمودند: « هيچ مؤمني نيست مگر اينکه صورتی مثالی در عرش دارد وقتی شخص مشغول رکوع وسجود و مانند آن می شود صورت مثالي او نيز در عرش مشغول همان اعمال مي شود و در اين هنگام ملائک او را در عرش مي بينند و بر او صلوات مي فرستند و استغفار مي کنند و زماني که بنده مؤمن مشغول گناه مي شود، خدا بر صورت مثالي او پوششي مي افکند تا ملائک مطلع نشوند و اين است تأويل « يا من اظهر الجميل و ستر القبيح»(بحارالانوار، ج54 ص354)همين طور از روايات استفاده مي شود که خداوند متعال گناهان توبه کنندگان را هم در دنيا و هم در آخرت مي پوشاند. امام صادق(ع) فرمودند: « زماني که بنده توبه نصوح کند خدا او را دوست مي دارد پس عيوب او را در دنيا و آخرت مي پوشاند. راوي از امام مي پرسد: خدا چگونه مي پوشاند؟ امام مي فرمايند: خدا گناهان او را از ياد دو ملکي که گناهان او را مي نويسند، مي برد و به اعضاء او وحي مي کند که گناهان او را کتمان کنيد و وحي مي کند به اماکن زمين که کتمان کنيد آنچه را که از گناه در شما انجام مي داد، پس او خدا را ملاقات مي کند در حالي که هيچ چيزي نيست که بر گناه او شهادت دهد.»(کافي، ج2، ص430 و 431)از اين گونه روايات استفاده مي شود که خداوند متعال نسبت به مؤمنان هم در دنيا و هم در آخرت ستارالعيوب است. اما نسبت به غير مؤمنين خداوند متعال چنين تعهدي نداده است. خداوند متعال بسياري از قبايح غير مؤمنين را در دنيا مخفي مي کند ولي آن گاه که بنده خدا از ستاريت خدا مغرور شود و حرمت شکني را از حد بگذارند و به خصوص شروع به ريختن آبروي بندگان کند، در اين حالت بعيد نيست که خدا نيز پرده از کار او بردارد و او را رسوا کند و البته در آخرت به طور حتم پرده از کارش گشوده خواهد شد؛ و در واقع اين خود شخص است که با کناره گيري کامل از عبادت خدا پرده ستاريت خدا را کنار مي زند و خود را رسوا مي کند. بنابراين در عين اينکه آخرت يوم تبلي السرائر است و اسرار در آن روز فاش مي شوند ولي گناهان مؤمنان مکتوم مي ماند و خدا آن را حتي از ملائک نيز مخفی مي کند واین خود پاداشی برای مومنان است ؛ حتي از برخي روايات استفاده مي شود که خداوند متعال بعد از ورود مؤمنان به بهشت، گناهان گذشته آنها را از ياد خودشان نيز مي برد تا از شرمندگي آن آزار نبينند.همچنین لازم به ذکر است که شهود باطن افراد توسط بعضعی اولیای الهی به معنی دریده شدن پرده ستاریت نیست؛چون اولیای خدا با چشم الهی می نگرند ودیدن آنها عین دیدن خداستچشم بصيرت يافتن معلول نوعي تکامل برزخي و اشتداد يافتن روح است و چنين تکاملي ناشي از تخلّق به اخلاق الهي و به معني مظهر اسماء الهي شدن است. شخص زماني داراي چشم بصيرت مي شود که از يک جهت مظهر اسمائي چون بصير و عالم السر و الخفيات و امثال آن باشد و از جهت ديگر مظهر اسم ستارالعيوب گردد. وقتي شخص به چنين مرحله اي از تکامل رسيد ديدن او با چشم الهي خواهد بود. چنين کسي مي بيند ولي با بصيرت خدا و مي شنود با سمع خدا و عيب پوشي مي کند با ستاريت خدا. از اين مقام تعبير مي شود به قرب نوافل. پيامبر(ص) فرمود همانا خداوند متعال مي فرمايد: « بنده ی من با نوافل (مستحبات ) و از سر اخلاص به من تقرب مي جويد تا اينکه من او را دوست می دارم؛ پس زماني که او را دوست داشتم شنوايي او مي شوم که با آن مي شنود و بينايي او مي شوم که با آن مي بيند و دست او مي شوم که با آن مي گيرد؛اگر از من چيزي بخواهد به او مي دهم و اگر از من پناه خواهد او را درپناه خود می گیرم .»(ارشادالقلوب، ج1، ص91) و بالا تر ازاین مقام ،مقام قرب فرائض است که که مختصّ به معصومين(ع) است که در آن مقام انسان چشم و زبان و دست خدا مي شود يعني خدا با چشم او مي بيندوبا گوش او می شنود نه اينکه او با بينايي خدا نظاره کند وبا سمع الهی بشنود. اميراالمؤمنين(ع) فرمودند: « أنا عين الله و أنا يدالله و أنا جنب الله و أنا باب الله»(کافي، ج1، ص145) ديدن چنين کسي ديدن خداست و شنديدن او شنيدن خداست، کما اينکه رضايت او رضايت خدا و غضب او غضب خداست پیامبر (ص) فرمودند : « إِنَّ اللَّهَ يَغْضَبُ لِغَضَبِ فَاطِمَةَ وَ يَرْضَى لِرِضَاهَا.» (بحار الانوار ،ج21،ص279) البته اين نکته نيز گفتني است که صاحبان بصيرت - از گروه اول- همه چيز را نمي بينند و اگر خدا اموري را به آنها نشان مي دهد حکمتي دارد و بسياري از اوقات اين امر به نفع خود صاحب عيب است. همچنين ستاريت خدا نيز حدي دارد لذا اگر بنده به ستاريت خدا مغرور شد و فسق و فجور را از حد گذراند خدا نيز او را رسوا مي کند.

پرسمان دانشجویی