وفات پيامبران (ع) و امامان | کتابخانه مجازی الفبا

چرا از بين 124000 پيامبر فقط يك تن شهيد شده و همگي به مرگ طبيعي فوت شده اند؟ و امامان(غير از امام عصر(عج)) همگي به شهادت رسيدند؟

در رابطه با بخش اول پرسش « چرا از بين 124000 پيامبر فقط يک تن شهيده و همگي به مرگ طبيعي فوت شده اند ؟» بايد گفت که اين سخن درست نيست که از پيامبران يک تن فقط به شهادت رسيده اند بلکه بايد گفت جمع زيادي از پيامبران به شهادت رسيده اند، شاهدبر اين مطلب: الف)آيات، از جمله:آيه 61 سوره بقره: ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانُوا يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ يَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ «اين به خاطر آن بود كه آنها آيات الهى را انكار مى‏كردند و پيامبران را بناحق مى‏كشتند» از آيه فوق استفاده مى‏شود كه بني اسرائيل، به دو جهت گرفتار خوارى و ذلت شدند: يكى براى كفر و سرپيچى از دستورات خدا، و انحراف از توحيد به سوى شرك. ديگر اينكه مردان حق و فرستادگان خدا را مى‏كشتند، ( توجه داشته باشید که آی ه در مورد کشتن انبیا به صورت جمع می باشد) اين سنگدلى و قساوت و بى اعتنايى به قوانين الهى، بلكه تمام قوانين انسانى كه حتى امروز نيز به روشنى در ميان گروهى از يهود ادامه دارد، مايه آن ذلت و بدبختى شد. ب )رواياتي دلالت دارد که قوم بني اسرائيل بين طلوع فجر تا طلوع آفتاب 70 پيامبر را به قتل می رساندند، در يکي از اين روايات مي خوانيم « ان بني اسرائيل کانوا یقتلون ، بين طلوع الفجر الي طلوع الشمس سبعين نبياً، (بحارالاوار ، محمد باقر مجلسي، بيروت ، موسسه الوفا، ج 44 ص 364، باب 37) بني اسرائيل اين گونه بودند که بين فاصله طلوع صبح تا طلوع آفتاب هفتاد نفر از پيامبران را به قتل (شهادت) مي رساندند» کانوا یقتلون مي رساند که اين عمل سيره مستمره آنها بوده و مدتي بر اين کار مداومت داشتند. اين روايت و امثال ان نشان ( همان ج 11 ص 52) مي دهد که صدها نبي توسط بني اسرائيل به شهادت رسيدند و سر بريده شدند. در رابطه با پيامبر اکرم (ص)نيز نقل شده که توسط زن يهوديه اي مسموم گرديد( ر. ک انوار االبهيه، شيخ عباس قمي ، ص 17 و 16 کهل البهر ، ص 192 ، سوگنامه آل محمد ، ص 18 اما در مورد علت شهادت امامان مي توان گفت: ضمن يادآوري زنده بودن و حضور روحاني و غيبت فيزيکي امام عصر(ع)،در خصوص علت به شهادت رسيدن ساير ائمه خاطر نشان مي سازيم که علل و عوامل مختلفي در اين مسأله دخيل بوده است از جمله: 1. روحيه استبدادگري، خفقان، ستمگري حکام و سلاطين و زورمندان و قدرت هاي حاکم بر کشورها و مبارزه ائمه(ع) براساس فرمان الهي و نيز به مقتضاي فطرت و سرشت پاک انساني که ظلم ستيز است. 2. هوا پرستي و غرائز نفساني طغيانگر و شهوت پرست قدرتمندان و سرمايه داران و حکام و مبارزه ائمه(ع) با اين روحيه و رفتار. 3. دفاع ائمه از محرومين و بسيج آنها براي احقاق حق خود. 4. دعوت ائمه به پاکسازي جامعه و رعايت عدالت و عفت و پاکدامني نقطه مقابل آنچه که هدف و منش و مشي حکام و سلاطين بود. 5. محبوبيت ائمه به واسطه روحيه لطيف، رفتار الهي و انساني داشتن در حالي که حکام به واسطه بي رحمي، ظلم و شقاوت منفور در بين مردم بودند و اين تقابل آنها را به انتقام گيري دعوت مي گردد خصوصا اين که با محبوبيت امام، قدرت طلبي آنها به خطر مي افتاد. توضيح بيشتر: حضرت علي(ع) در ميان صحابه پيامبر(ص) داراي امتيازات و مقاماتي بود که هيچ کس آنها را نداشت و براي همين نتوانستند وجود او را تحمل کنند. پس از آن که آن حضرت به عنوان خلیفه انتخاب شد، بر ضد او قيام کردند و نتيجه اين قيام ها به وجود آمدن جنگ جمل و صفين وجنگ نهروان بود. به طور طبيعي، در دل برخي از دشمنان علي(ع) کينه و عداوت خاصي پديد آمد و همين کينه و عداوت موجبات قتل حضرت علي(ع) را فراهم ساخت و آن حضرت به شهادت رسيد. پس از علي(ع) امام حسن(ع) به جاي آن حضرت نشست و آن حضرت با معاويه به نبرد پرداخت و همان کينه ها و عداوت هايي که علي(ع) را تحمل نکردند و آن حضرت را کشتند. پس از روي کار آمدن يزيد، امام حسين(ع) را تحت فشار قرار دادند و از او خواستند که حکومت يزيد را به رسميت بشناسد و آن حضرت هم حکومت يزيد را به رسميت نشناخت و نه تنها آن را به رسميت نشناخت بلکه آن را غيرقانوني و غير مشروع معرفي کردند. حکومت يزيد هم تصميم گرفت اين مانع را از سر راه حکومت جديد بردارد وبه همين منظورحضرت را کشتند. بنابراين به شهادت رسيدن حضرت علي(ع)، حضرت امام حسن(ع) و حضرت امام حسين(ع) در پي علل و حوادثي بود که براي همه روشن بود و جاي سؤالی را باقی نمی گذارد. آنچه مي توان پرسيد اين است که امامان ديگر چرا به شهادت رسيده اند؟ درباره جواب اين سؤال بايد به چند مطلب توجه کرد. 1. به طور کلي اگر در کشوري پادشاه و خليفه اي باشد و در کنار آن يک شخصيت ممتازي هم باشد و مردم آن شخصيت ممتاز را به عنوان يک شخصيت بزرگ و محبوب بپذيرند و دل و جانشان همواره متوجه او باشد، اين پادشاه و اين خليفه نمي تواند او را بپذيرد و اين پادشاه شخصيت عاقل وعادل و مؤمن هم که نيست چون اگر چنين بود به صحنه نمي آمد و با وجود آن شخصيت ممتاز و محبوب، پادشاه نمي شد. اين پادشاه همواره در فکر از بين بردن آن شخصيت خواهد بود. به خصوص اگر آن شخصيت، اين پادشاه را باطل و ظالم بداند و معرفي کند. داستان امامان ما در رابطه با خلفاي جهان اسلام چنين بود. خلفا با توسل به ظلم و ستم بر سر کار آمدند و بر مردم مسلط شدند. امامان ما در ميان مردم محبوبيت فوق العاده داشتند و همين امامان آن خلفا را باطل و ظالم معرفي مي کردند و اين خلفا نمي توانستند با امامان کنار بيايند و براي همين آنها را به هر نحوي که مي توانستند از بين مي بردند. بنابراين عامل اصلي درگيري خلفاي زمانه با امامان اين بود که آنان نمي توانستند اينان را تحمل کنند. شما به عنوان مثال حضرت امام هادي(ع) را در نظر بگيريد، حضرت امام هادي در مدينه بود، پيشنماز حرمين نامه اي به متوکل عباسي نوشت و در آن نامه يادآور شد که اگر تو را به مکه و مدينه حاجتي هست علي بن محمد را از اين ديار بيرون ببر که اکثر مردم را مطيع و منقاد خود ساخته است. افراد ديگري هم نامه هايي به اين مضمون به متوکل نوشتند و عبدالله بن محمد که والي مدينه بود، نسبت به آن حضرت آزار و اذيت فراواني روا داشت و همين والي نامه هايي به متوکل نوشته بود و خطر حضرت امام هادي را به اطلاع متوکل رسانده بود (منتهي الامال، ج 2، ص 672، چاپ هجرت). اين مي رساند که دل مردم با امام بوده و متوکل نمي توانسته اين وضعيت را تحمل کند متوکل که انسان ديندار و عادل نبوده است. 2. امامان در برابر اين خلفا مي ايستادند و مبارزه مي کردند و با آنان کنار نمي آمدند. گرچه قدرت اقتصادي، سياسي و نظامي در دست خلفاء بود ولي از نظر فرهنگي، امامان از آنها بسيار بسيار قوي تر بودند و رهبري فرهنگي مردم با امامان بود. امامان ما به خاطر اين مبارزات بود که همواره تحت فشار بودند و دشمن به هر طريقي که امکان داشت امامان را از صحنه خارج مي کرد و آنها را دور از چشم مردم، مخفيانه مسموم مي کردند. براي آشنايي با مبارزات امامان معصوم به اين کتاب ها مراجعه کنيد: - امامان شيعه جنبش هاي مکتبي، محمد تقي مدرسي، ترجمه حميد رضا آژير، انتشارات آستان قدس رضوي - جهاد الشيعه في العصر العباسي الاول، الدکتوره سميره مختار الليثي، شيخ عباس قمي درباره امام سجاد(ع) مي گويد: «از اخبار معتبره که بر وجه عموم وارد شده، ظاهر مي شود که آن حضرت را به زهر شهيد کرده اند و ابن بابويه و جمعي را اعتقاد آن است که وليد بن عبدالملک آن حضرت را زهر داده و بعضي هشام بن عبدالملک گفته اند»(منتهي الامال، ج 2، ص 92، چاپ هجرت).درباره امام باقر(ع) مي گويد: «و گفته شده که آن حضرت را ابراهيم بن عبدالملک بن مروان به زهر شهيد کرده»(همان، ص 226). درباره امام صادق(ع) مي گويد: «وفات کرد حضرت صادق در ماه شوال سنه 148 به سبب انگور زهرآلوده که منصور به آن حضرت خورانيد»}(همان، ص 289). درباره امام رضا(ع) مي گويد: «امام رضا فرمود: زود باشد که کشته شوم به زهر با ظلم و ستم و مدفون شوم در پهلوي هارون الرشيد»(همان، ص 533). درباره امام جواد(ع) مي گويد: «اشهر آن است که زوجه اش ام الفضل دختر مأمون به تحريک عمويش معتصم آن حضرت را مسموم کرد»(همان، ص 613). درباره امام هادي مي گويد: «معتمد عباسي برادر معتز آن حضرت را مسموم کرد»(ص 683). درباره امام حسن عسکري(ع) مي گويد: «ابن بابويه و ديگران گفته اند که معتمد آن حضرت را به زهر شهيد نمود» (ص 733). از آنچه گذشت اين مطالب به دست آمد: اولاً جمع زيادي از انبياء نيز به شهادت رسيده اند ، ثانياً چون امامان محدود بودند و عامل شهادت آنان اين بوده است: 1. امامان معصوم انسان هاي کامل و محبوب دل مردم بودند و خلفا نمي توانستند وجود آنان را تحمل کنند چون دل مردم با آنان بود. حتي اگر امامان هيچ کاري نمي کردند و فقط در خانه مي نشستند باز هم خلفاي باطل اموي و عباسي نمی توانستند آنها را تحمل کنند. انسان پست و رذل نمي تواند انسان کامل را تحمل کند لذا آنان را حذف فيزيکي نمودند. 2. امامان ما به علاوه اين که انسان هاي کامل و محبوب دل مردم بودند، با خلفا مبارزه مي کردند و همين عامل باعث شهادت آنان شده است.

پرسمان دانشجویی