گناه حضرت آدم(ع) | کتابخانه مجازی الفبا

آيا اگر آدم فريب شيطان را نمي خورد الان ما در بهشت زندگي ميکرديم؟

بهشتي که آدم و حوا پس از آفرينش در آن جاي گرفتند، نه بهشت موعود بلکه بهشتي برزخي جلوه گر شده در قالب زندگي غير دنيوي (محمد حسين طباطبايي، الميزان في تفسير القرآن، ج 14، ص 219، مؤسسه الاعلمي). و حتي به باور برخي يکي از باغ هاي پرنعمت و روح افزاي منطقه اي سرسبز از زمين بوده است زيرا، بهشت موعود قيامت، نعمتي جاوداني مي باشد که بيرون رفتن از آن شدني نيست؛ وانگهي در اين عالم سراسر نيکي و پاکي ابليس آلوده و بي ايمان، وسوسه هاي شيطاني او و نيز نافرماني خداوند را راهي نيست < (ناصر مکارم شيرازي، تفسير نمونه، ج 1، ص 186، دارالکتب الاسلاميه). از اين رو راهيابي شيطان به چنين بهشتي؛ خواه به عنوان نخست و خواه معناي دوم، دور از ذهن نمي نمايد. اين دور از ذهن نبودن در بهشت به معناي نخست، امري نمايان مي باشد و در معناي دوم نيز، از آنجا که مراد از برزخ، نه برزخ پس از مرگ، بلکه حالتي ميانه بين دنيا وعالم غير مادي بود و نيز به دليل اين که عالم مزبور، عالم تکليف براي آدم را تشکيل مي داد، بنابراين ورود ابليس در بهشت به معناي ياد شده نيز پذيرفتني است.
ماجراي بهشت آدم و حوا، در سه مورد از آيات قرآن ذکر شده است: بقره، 35 به بعد، اعراف، 19 به بعد، طه، 115 به بعد. از مجموع آيات مزبور، به ويژه آيه 30 سوره مبارک بقره که مي فرمايد: «اني جاعل في الارض خليفه؛ من در زمين جانشيني قرار مي دهم». فهميده مي شود که آدم و حوا از نخست براي زندگي و مرگ در زمين آفريده شده بودند و ساکن شدن آنها در بهشت به وسيله خداوند تنها براي آزمايش بوده است. راز آمدن آدم به زمين نيز چنين بوده که به منظور محرز شدن مقام خليفه اللهي وي، برتري او را بر ملائکه اعلام کند.
آنگاه دستور سجده کردن به او را بدان ها داده، سپس او و حوا را در بهشت ساکن سازد و از نزديک شدن به درخت ممنوع نهي کند، تا از آن بخورند و عورت هاي آنها آشکار شده و به زمين فرستاده شوند از اين رو آخرين عامل استقرار در زمين و انتخاب زندگي دنيا، همان آشکار شدن عورت هاي آنها و به عبارت ديگر ظهور غرايز حيواني و جنسي بود. حضور حضرت آدم و حوا در بهشت، در حقيقت براي كسب آمادگي حضور در زندگي در دنيا و زمين بوده است، نه اين كه دائما در آن باشند. البته بايد توجه داشت كه حضرت آدم و حوا در بهشت جاوداني نبوده اند زيرا اين بهشت در صحنه قيامت بروز و ظهور دارد.
از اينجا روشن مي شود كه اگر حضرت آدم از شجره منهيه نمي خورد يا اساسا غريزه در او پديد نمي آمد . در نتيجه اصلا ما وجود نداشتيم و نسل آدم نبود تا بگوييم در كجا زندگي مي كرد.
و يا به گونه ديگري اين مساله پديد مي آمد , لا جرمبايد آدم به زيستگاه زميني كه متناسب با خواهشهاي مادي و نفساني است و براي تداوم نسل و تامين غرايز آماده است منتقل مي شد.

پرسمان دانشجویی