نفخه الهي و ناپاكي انسان | کتابخانه مجازی الفبا

اگر خداوند روح خود را به خاک داده پس چگونه مردم خوب و بد دارند؟

روح ما كه از جانب خداست و قبل از نزول و هبوط از قدس و طهارت برخوردار بوده است، با تنزل و عبور از منازل و عوالم، به حجاب‏هايى محجوب گشته و آلودگى‏هايى كه خاصيت منازل و عوالم گوناگون بوده است، بر آن عارض مى‏گردد و مهمتر از آن، وقتى كه آن روح در بدن مادى جلوه كرد، با تجلى در بدن و تعلق به آن، در مضيق ماده و طبيعت قرار گرفته؛ با اين تعلق و قرار گرفتن در مجراى طبيعت، يك نوع رنگ و يا رنگ‏هايى به خود مى‏گيرد.
مانند نور صافى كه اگر به جسمى كه تا حدودى روشن و با رنگ است بتابد و از آن عبور كند، رنگ و تيرگى برمى‏دارد. هر اندازه توجه انسان به بدن بيشتر باشد، اين تعلق هم شديدتر و در نتيجه رنگ و يا رنگ‏هاى مزبور نيز بيشتر و شديدتر مى‏شود. علاوه بر اين، هر اندازه توجه انسان به خارج از وجود خود و به مظاهر مادى و اغيار بيشتر باشد و به آنها تعلق پيدا كند و اسير آنها بشود، هر كدام از اين تعلق‏ها، در جاى خود، رنگ ديگرى است كه روى رنگ‏ها مى‏آيد. هم‏چنين هر فكر و عقيده باطلى، هر صفت و خوى بد، هر خصلت و عادت بد، هر محبت و آرزوى بد، هر بغض و كينه و عدوات بد و مانند اينها، به جاى خود رنگ بخصوصى است كه روى رنگ‏ها مى‏آيد و هر كدام از اين رنگ‏ها به سهم خود و به اندازه خود، در تغيير چهره اصلى روح انسان كه از روح خداست، تأثير داشته و هر كدام از اينها حجابى از حجاب‏هاى ظلمانى است.
به هر روى، روح انسان و حقيقت او نيز به عنوان يك موجود مجرد، براساس يك سلسله قوانين و سنن حاكم در عالم مجردات، رنگ‏ها و خصوصيت‏ها برمى‏گيرد و با هر رنگ و هر خصوصيتى كه كسب مى‏كند، به صورت خاصى درمى‏آيد و احكام و آثار ويژه‏اى را دارا مى‏شود.
روح بى‏رنگ، با هر رنگى به شكلى درمى‏آيد و حكم خاصى پيدا مى‏كند و آثارى براى خود دارد و در مسير به خصوصى حركت مى‏نمايد. رنگ‏ها و خصوصيت‏ها به روح انسان كه در اصل، يك حقيقت است، شكل‏ها و صورت‏ها مى‏بخشد و ارواح را متمايز از يكديگر مى‏گرداند و در مسيرها مى‏اندازد. پس در واقع روح خدا و چهره اصلى روح ما در مقام و منزلت اول خود از طهارت و قدس برخوردار است و آنچه آلوده به رنگ‏ها، هيئت‏ها و شكل‏ها و آلودگى‏ها مى‏گردد، روحِ تنزل يافته و در بدن قرار گرفته و به عالم خاكى هبوط كرده مى‏باشد؛ مانند نورى كه با تابش بر اجسام گوناگون و رنگارنگ، مدام از خلوصش كاسته مى‏گردد و با عبور از آنها رنگ‏ها و تيرگى‏ها برمى‏دارد.
اما بايد دانست كه آن روح از ميان نرفته؛ ولى محجوب به حجاب و متلوّن به رنگها است.
اما اين روح هبوط كرده و محجوب گشته، مى‏تواند با كنار زدن حجاب‏ها و موانع؛ و با استمداد از وحى و عقل كه راه و مسير و چگونگى سير را به او نشان مى‏دهد، به موطن اصلى خود برگردد و به همان طهارت و قدس، بلكه بالاتر از آن بار يابد.
از آيات قرآن استفاده مى‏شود كه هبوط ارواح به زمين و عالم جسميت، موجب انشعاب راه به دو شعبه مى‏گردد: طريق سعادت و طريق شقاوت؛ و به دنبال آن نيز انسان‏ها به دو گروه تقسيم مى‏شوند: گروهى در بهشت و گروهى در جهنم. بقره / 38 - اعراف / 29. اين مطلب، منافاتى با اين حقيقت كه روح انسانى قبل از هبوط داراى قدس و طهارت بوده ندارد؛ چرا كه عالم «بدو» و قبل از نزول داراى سعادتى عام بوده، نه سعادتى كه مقابل شقاوت باشد. اما پس از آن كه روح به عالم مادى هبوط نمود و محجوب به حجب گوناگون گشت و بر اثر اعمال خود در صحنه دنيا آنها را برطرف نكرد، عالم «عَود» و برگشت، به دو عالم سعادت و شقاوت تقسيم مى‏شود. روحى كه در عالم قدس و طهارت است با شقاوت سازگارى ندارد، اما روحى كه بر اثر نزول، محجوب به حجب گشته و در رفع اين حجب كوشش نكرده است؛ با شقاوت سازگارى دارد . در واقع نزول به ارض سبب شقاوت و سعادت مى‏شود. پس ميان عالم بدو و خلقت حقيقت روح - كه همان از روح خدا بوده و داراى طهارت و قدس و ملازم و همراه ملائكه مى‏باشد - با عالم عود و بازگشت - كه در قيامت بارز و ظاهر خواهد گشت - فرق است. عالم بدو، فقط عالم سعادت است، ولى عالم عود عالم سعادت و شقاوت مى‏باشد.
جان كلام آن كه: روح خدا كه در روح آدمى تجلى يافته است، قبل از نزول و هبوط به عالم مادى از هر گونه آلودگى، حجاب و تعلق و رنگ مبرا است و از يك نوع طهارت مخصوصى برخوردار است؛ اما اين روح پس از آن كه به عالم ماده نزول كرد و در بدن مادى دميده شد، محجوب به حجابهايى مى‏گردد كه اگر آدمى آنها را برطرف نسازد، آلوده به عالم شقاوت وارد خواهد گشت؛ و اگر از آنها خلاصى يافت، به طهارت و پاكيزگى اولى خويش نايل گشته و به عالم سعادت بار خواهد يافت مثلاً در يك خانواده، دو برادر كه از جهت تمام مواد اوليه يكسان هستند، يكى امام معصوم مى‏شود، (امام حسن عسكرى(ع« و ديگر جعفر كذاب از كار در مى‏آيد؛ يكى كميل بن زياد نخعى از اصحاب خاص امام على(ع) و ديگرى حارث بن زياد نخعى، قاتل فرزندان حضرت مسلم مى‏شود؛ يكى عالم و دانشمندى مهذب و ديگرى جاهلى بى تقوا در مى‏آيد. در اين موارد شرايط يكى است، زمينه‏ها و مواد اوليه، يكى است؛ اما افراد مختلف ‏اند.

پرسمان دانشجویی