غضب خدا | کتابخانه مجازی الفبا

با توجه به اينکه خداوند مهربان است و رحمت او بر خشم او سبقت مي گيرد و با توجه به اينکه سختي و شکنجه ها بر بعضي انسان ها از سوي انسان هاي ديگر ما را بسيار ناراحت مي کند پس چطور مي توان خدا را مهربان دانست در صورتي که عذاب او از بدترين عذاب هاي اين دنيا بسيار بسيار شديدتر است و براي کوچکترين گناه که حتي از قلب ما مي گذرد و فتنه اي براي جامعه هم ندارد، مستحق عذاب و آتش جهنم هستيم؟

اين كه خداوند ارحم الراحمين و حتي از مادر مهربان‏تر است امرى قطعى و مسلم است. بلكه مهربانى‏هاى پدر مادر و ... همه جلوه‏هايى ازرحمت و عنايت الهى است. چه اوست كه اين همه عشق و محبت را در ضمير والدين به صورت غريزى نهاده است تاآنان با ميل و علاقه تمام تلاش خود را در جهت رشد فرزندان خود به كار گيرند. ليكن بايد متوجه اين نكته بود كه:
1. بين محبت‏هاى الهى و غير الهى تفاوتى عمده وجود دارد و آن اين است كه: محبت والدين و ديگر انسان‏ها غالبا احساسىبيش نيست و در برخى از موارد برخلاف حكم عقل حق و عدالت عمل مى‏كند. در حالى كه لطف و رحمت الهى هرگزجدا از عدل حكمت و سنت‏هاى حكيمانه پروردگار در نظام خلقت نيست. بنابراين در اجراى عدالت نبايد احساسات و عواطف را به قضاوت كشاند چه آن خود موجب ظلمى بزرگ‏تر مى‏شود و فرياد مجرمين را در بسيارى از موارد بايدتنها با شمشير عدالت پاسخ گفت وگرنه : ترحم بر پلنگ تيز دندان ستمكارى بود بر گوسپندان به علاوه خداوند افرادىرا كه لايق باشند از طريق شفاعت توبه و ... مورد لطف و رحمت خويش قرار مى‏دهد.
2. سختي عذاب آخرت را بايد با توجه به كل وضعيت ظام آخرت در نظر گرفت . عالم آخرت اساسا ادراكات قوي تر و خالص تر است و به همين لحاظ هم ادراك عذاب و هم نعمت در سطحي بسيار فراتر و برتر از اين جهان است.
3. نيز بايد ماهيت عذابهاى اخروى را شناخت تا اساس آنها روشن شود ومعلوم گردد كه تضادى با عدالت يا رحمت الهى ندارد. به طور خلاصه مى‏توان گفت: كيفر سه گونه است: 1- تنبيه و عبرت كه جنبه اعتبارى و وضعى دارد و بايد در آن رابطه بين جرم و كيفر ملاحظه شود. 2- مكافات كه اثر وضعى عمل انسان در دنياست. اين گونه كيفرها تكوينى است نه اعتبارى و قراردادى و از همين‏روتفاوت‏هايى با نوع اول دارد. ازجمله اين كه اثريك گناه يك لحظه‏اى ممكن است عمرى انسان را گرفتار سازد. مانندمريضى كه غذاى نامناسبى بخورد و چه بسا همواره گرفتار شود. 3- تجسم عمل .عذاب اخروى از اين نوع است؛ يعنى چيزى جز خود عمل نيست كه چهره ملكوتى‏اش در قيامت ظاهر مى‏شود و انسان با همان اعمالى كه انجام داده و سرمايه‏اى كه اندوخته زندگى مى‏كند. در اين جا اگر خوب دقت شود ديگر جايى براى اين سوءال نمى‏ماند كه «چرا عذاب شديد ياابدى» است؛ زيرا انسان خود موجودى جاودانه است وعملش نيز به تبع او جاودانگى مى‏يابد. همان طور كه اگر انسان لحظه‏اى براى كسب دانش صرف كرد و چيزى يادگرفت عمرى با آن دانش زندگى مى‏كند. بلكه حقيقت او با آن علم تغيير يافته و فرد جاهل ديروز با يك لحظه يادگيرىنسبت به آنچه آموخته عالم است. همين اعمال ملكات و روحيات فرد را مى‏سازند و خود چهره غيبى و ملكوتى ابدىدارند كه در قيامت ظاهر مى‏شوند و از انسان انفكاك و جدايى ندارند. در واقع عذاب قيامت همان عمل انسان و خلقيات و روحيات پليد و ناري است كه بر اثر تداوم و تكرار گناه كسب كرده است.
4. خداوند در قيامت همه گنهكاران را عذاب نمي كند بلكه به هر شكلي كه كسي لياقت و قابليت رهايي داشته باشد از طريق توبه , غلبه حسنات , مغفرت و شفاعت مورد رحمت قرار مي دهد. عذاب مخصوص كساني است كه همه درهاي رحمت را به روي خود بسته اند و هيچ زمينه اي براي رهايي خود باقي نگذاشته اند.
4. بسياري از اهل عذاب پس از تحمل شدايدي اگر زمينه نجات پيدا كنند از عذاب رها مي شوند و تنها نوادري هستند كه هرگز قابليت رهايي براي خود باقي نگذاشته اند و خدا در حد استحقاقشان آنها را عذاب مي كند.براى اطلاع بيشتر ر . ك : عدل الهى.

پرسمان دانشجویی