محبت اهل بيت(ع) | کتابخانه مجازی الفبا

وصال إلي الله ممکن نيست؛ مگر با بغض نسبت به دشمنان خدا و دشمنان اولياء خدا و براي همين است که تولي و تبري دو رکن از فروع دين ما بوده و قابل زدودن از دين نيستند. عده اي ادعا دارند که محبت و عشق اهل بيت عصمت عليهم السلام را در دل دارند؛ اما از طرفي هم دشمني با دشمنان ايشان را کينه اي بيجا و ناشي از هواهاي نفساني مي دانند. آيا بي اعتباري اين ادعا ثابت نمي گردد؟ چگونه مي توان محبت امام معصوم(ع) را در دل نگاه داشت و توأم با آن دشمني با قاتلين آن حضرت را منکر شد و از لعن و نفرين دشمنان معشوق خويش دست برداشت!؟ آري! از اين روست که خداي متعال در قرآن کريم، درباره منافقين فرموده است: «و إذا لقوا الذين آمنو قالو آمنا و إذا خلو إلي شياطينهم قالوا إنا معکم إنما نحن مستهزئون». يعني: «و هنگامي که مومنين را ملاقات مي کنند مي گويند: ايمان آورديم و هنگامي که با شيطان هايشان خلوت مي کنند مي گويند: ما با شمائيم؛ (ما فقط آنها را) مسخره مي کنيم.» و از اينروست که در زيارت عاشورا، همانطور که بر امام حسين(عليه السلام) و اصحابش درود مي فرستيم و تولاي خود را نسبت به ايشان ابراز مي کنيم، دشمنان ايشان را هم لعن مي کنيم و از آنها برائت مي جوئيم. من دشمنان و قاتلين امامان معصوم(ع) را لعن تا ابد مي كنم اما وسوسه اي در ذهنم ايجاد مي شود كه آنطور كه بخواهم اين لعنت باشد نيست مي خواهم راهنمايي ام كنيد و آن اين است كه با لعنت بر آنها ياد عذاب بسيار سختي كه بر آنها است و مي شود مي افتم و مي گويم كه خدا همه چي دستش است و آن آينده آدمها را مي سازد (شايد اينجا اشتباه مي كنم) بنابراين يك نفر را ابن ملجم (ملعون خدا و ائمه) قرار مي دهد. بيچاره ببين چه عذابي بايد ببينه! نمي دانم اين به خاطر اين است كه من قوه قهريه ام كم است يا به خاطر اين كه يك ناآگاهي دارم و يا به خاطر اينكه وسوسه شيطان است؟! به هر حال من از شما مي خواهم به من چيزي بگوييد كه موقعه لعن اين شقي ها حسابي و از ته دل لعنتشون كنم و با جواب دادن به اين شبه ها بگويم به درك مي خواستند اين كار را كه حتما با اختيار انجام دادن نمي كردند؟ آيا اين جواب من درست است كه آنها مي دانستند چه عمل هولناكي را انجام مي دهند و چه عذابي در انتظارشان است ‌‌كه اين مهمه پس عذاب حقشان است؟ مي شه رابطه شقي ها و تقدير الهي را بگوييد من نتونستم منظور خودم را خوب بيان كنم. اميدوارم كه منظورم را فهميده باشيد و شبه هاي من را رفع كنيد.

اينكه انسان موجودي است مختار،‌ امري است وجداني و بديهي كه اگر كسي به وجود خود مراجعه كند با تمام وجود مي يابد كه افعال ارادي خود را با اختيار و اراده خود انجام مي دهد و هيچ كسي او را بر اين افعال مجبور نمي كند لذا اگر ابن ملجم يا شمر يا يزيد يا ابن زياد دست به آن جنايات عظيم زدند با اختيار خودشان بوده است. بلي خدا چنين اراده كرده است كه انسانها با اختيار خود افعال ارادي خود را انجام دهند، اين قضاي الهي است كه انسان مختار باشد لذا اين كه افعال اختياري انسانها مطابق با قضاي الهي است منافاتي با اختياري بدن آنها ندارد. پس كسي كه با اختيار خود با خدا و اولياي الهي دشمني كرده و مي كند، مستحق لعن است و مراد از لعن صرفا گفتن عبارت «لعنت الله عليه» و امثال آن نيست بلكه حقيقت لعن اين است كه انسان در عين اينكه در ظاهر اشقياء را لعن مي كند، در دل نيز از اين گونه افراد و از اعمال زشت آنها متنفر باشد و به خود تلقين كند كه مبادا من نيز به اين اعمال گرفتار شوم. به عبارت ديگر يكي از حكمت هاي لعن دشمنان اسلام اين است كه ما به خودمان تذكر دهيم، بدانيم كه اگر مواظب خود نباشيم ممكن است ما نيز گرفتار وساوس شيطان شده با اسلام و اولياي الهي مخالفت كنيم. بنابراين اصل لعن امثلال ابليس و شمر و ابن ملجم و يزيد و ابن زياد و ... به برائت از اعمال و صفات رذيله اي مثل كفر و نفاق، حسادت و تكبر واستكبار و حق ستيزي،‌ طمع و ... برمي گردد.
بر اين اساس كساني كه خود را محب اسلام و اولياي دين مي دانند ولي لعن دشمنان اسلام و دشمنان اولياي الهي را جايز نمي دانند يا آن را لغو مي دانند،‌ در اشتباهند چون اگر معناي اين عقيده اين است كه برائت جستن از اعمال و صفات و عقائد رذيله غير مجاز يا لغو است در حالي كه تبري از اعمال و صفات و عقائد زشت نه تنها لغو يا باطل نيست بلكه عين دين و سيره اهل بيت(ع) است همان طور كه حفظ وحدت مسلمين از اهم واجبات و سيره اهل بيت(ع) است.

پرسمان دانشجویی