«فرجام انديشى»، فايدههاى متعددى دارد كه شمارش و شرح تفصيلى آن، در اين نوشتار نمىگنجد، از اين رو تنها به بعضى از فوايد آن اشاره مىشود:<BR>
1 . دور انديشى<BR>كسى كه به عاقبت و فرجام خود مىانديشد، مىكوشد جانب احتياط را رعايت كند تا دچار خسران و ضرر نگردد . اين انديشه و دغدغه فكرى، درباره آخر و پايان كار، انسان را وادار مىكند تا در جوانب كار، بيشتر بينديشد و اين مطالعه و احتياط، قهراً پيروزى شيرين كامى را براى او، به ارمغان مىآورد؛ چنان كه حضرت علىعليه السلام فرمود:
«پيروزى به دور انديشى است و دور انديشى، در به كارگيرى رأى است»؛
نهجالبلاغه، ترجمه سيدجعفر شهيدى، كلمات قصار 48، ص 369: «الظَّفَرُ بِالْحَزْمِ وَ الْحَزْمُ بِإِجَالَةِ الرَّأْيِ» . .<BR>
2 . تلاش علمى و عملى<BR>با نگرشى جدّى و جديد به نظام هستى، طبيعت، خود و رابطه خدا، انسان و طبيعت مىانديشد . به بيان ديگر، عاقبت انديشى انسان را به خود آگاهى، جهان آگاهى و خدا آگاهى مىكشاند و در پرتو خودشناسى، درد حقيقت جويى در انسان زنده مىشود . حضرت علىعليه السلام در اين باره فرموده است:
«خدا رحمت كند كسى را كه بداند از كجا آمده، در كجا است و به كجا مىرود؟»؛
ملاصدرا، اسفار اربعه، ج 8، ص 355 . .<BR>
3 . بلند همتى<BR>وقتى انسان به عاقبت خود انديشيد و آن را با دورانديشى و خود آگاهى همراه ساخت ؛ به طور طبيعى به سوى شناخت هدف نهايى كشيده مىشود .<BR>شناخت هدف، نقش اساسى در جهت دادن به فعاليتها و انتخاب و گزينش كارها ايفا مىكند . كسى كه هدفى، جز «لذت دنيا» و كمالى را فراتر از «زندگى مادى» نمىشناسد، كردار و رفتارهاى خود را به گونهاى تنظيم مىكند كه تنها نيازهاى مادى و خواستههاى اين سويىاش تأمين گردد .<BR>اما كسى كه هدف و مقصود نهايى خود را فوق اين جهان مادى جستوجو مىكند، قهراً برنامه زندگىاش را به گونهاى طراحى و اجرا مىكند كه هر چه بهتر و بيشتر، براى مقصود نهايى و آن سويىاش سودمند باشد . حضرت علىعليه السلام فرمود:
«بينا از دنيا توشه گيرد و نابينا براى دنيا توشه فراهم آورد»؛
نهج البلاغه، خطبه 133، ص 132: «وَ الْبَصِيرُ مِنْهَا مُتَزَوِّدٌ وَ الْأَعْمَى لَهَا مُتَزَوِّدٌ» . .<BR>
| هر كه پايان بينتر او مسعودتر | جدتر او كارد كه افزون ديد بر |
<BR>
| زانكه داند كاين جهان كاشتن | هست بهر محشر و برداشتن |
<BR>
مثنوى معنوى، دفتر چهارم، بيت 2988 و 2989 .