جاودانگي بهشتيان‏ | کتابخانه مجازی الفبا

در قرآن آمده است كه اگر انسان در اين دنيا، زحمت زيادى بكشد و سختى‏ها و رنج‏ها را تحمل كند و وظايف دينى‏اش را به خوبى انجام دهد ؛ خدا او را به بهشت مى‏برد و او در آنجا جاودانه خواهد بود . مى‏خواستم بدانم «جاودان بودن» چگونه است؟ آيا اصلاً مى‏شود انسان جاويدان باشد و نميرد و پير و فرسوده نشود؟ لطفاً در اين مورد توضيح دهيد ؛ چون بعد از گذشت مثلاً 100 يا 200 سال، بالاخره پير و فرسوده مى‏شود؟ آيا درست است كه مى‏گويند يك روز اينجا معادل با صد سال آنجا است؟ يا اينكه صد سال اينجا معادل است با يك روز آنجا؟

يرى و فرسودگى از ويژگى‏هاى موجودات مادى است ؛ زيرا عوامل طبيعى و فراز و نشيب زندگى، موجب فرسايش ماده مى‏شود . اما موجودات عقلى و برزخى، تحت تأثير اين گونه عوامل نيستند . به طور مثال 4=2*2 هميشه ثابت است و حالت خودش را حفظ مى‏كند و يا صورت مثالى انسان‏ها در عالَم رؤيا و عالم برزخ، شكل خود را مى‏تواند به طور ثابت نگه دارد . همچنين نظام حاكم بر قيامت، مانند نظام حاكم بر دنيا نيست تا مسئله فرسودگى، پيرى و نو و كهنه شدن در آن مطرح باشد . در آنجا قوانين و سنن ديگرى برقرار است ؛ از اين رو با توجه به آن سنن، مسئله خلود وجاودانگى در تنعّم يا عذاب، هيچ مشكل عقلى ندارد ؛ چنان كه بسيارى از آيات قرآنى به آن اشاره دارد نگا: بقره (2 )، آيه 82، آل عمران (3 )، آيه 107، نساء (4 )، آيه 122، مائده (5 )، آيه 119، ابراهيم (14 )، آيه 23 و ... .
اما اينكه گاهى در بعضى از روايات آمده، يك روز در قيامت معادل صد سال اينجا است و يا قيامت پنجاه موقف دارد كه هر موقفى مانند هزار سال است نگا: بحارالانوار، ج 7، ص 126، ح 3 .؛ براى تقريب به ذهن و بيانگر دشوارى و سختى مسائل قيامت است .

پرسمان دانشجویی