اعجاز کندن درب خيبر | کتابخانه مجازی الفبا

سؤالم درباره‌ بلند کردن در خيبر توسط حضرت علي(ع) است: (لطفا دقيق و علمي جواب دهيد) آيا واقعا عمل خارق‌العاده و معجزه‌آسا بوده، يا صرفا شجاعت بالا و پهلواني فراوان بوده ‌است؟ يعني مسأله اين است که امام علي(ع) قدرت و نيروي بسياري داشته و توان و زور بازويش فراوان بوده (که اين در اسلام بسيار خوب است: در داستان طالوت و جالوت: زادته بسطة في العلم و الجسم) و ضمنا بي‌باک و نترس و شجاع بوده؟ يا اين که از حالت انسان‌گونه خارج بوده، و واقعا اعجازي رخ داده است؟ خود حضرت علي(ع) درباره‌ آن ماجرا مي‌فرمايد «قلعتها بقوة الروحانيّة، لا بقوة الجسمانيّة». آيا اين حديث معتبر است؟ با فرض اعتبار حديث، آيا اين نشان‌دهنده‌ همان اعجاز است، يا اين‌که فقط نشان‌دهنده‌ نيروي اراده و ايمان است؟ يعني شبيه به همان که قرآن مي‌فرمايد: اگر ده نفر مؤمن صابر باشيد، صد کافر مشرک را مقابله توانيد کرد؟ يا مثلا قوت اراده را مي‌رساند، که اگر کسي تلاش‌گر باشد و اراده‌ قوي داشته باشد، موفق مي‌شود؟ يا نه، چيزي بالاتر است، و نشان‌دهنده‌ قوه‌اي متفاوت است، و معجزه‌آسا؟ خلاصه اين‌که آيا ماورايي کردن عمل امام علي(ع) و خارق العاده دانستن آن درست است؟ يا مثلاً مي‌توان گفت اراده‌ قوي و احساس بر حق بودن و ... به او نيروي بيشتري مي‌داد، که مسأله اي خارق العاده نيست، و اراده در همه مؤثر است. مقايسه کنيد با اوقات ديگر امام علي(ع) که پشت پهلوانان را به خاک مي‌ماليد. به نظر مي‌رسد آن موارد ديگر بيشتر همين قوت جسماني و شجاعت (قوت روحي) باعث پيروزي حضرت(ع) و ترس دشمنان مي‌شد. يعني منظور از وقتي ديگر سپاهيان شاخص اسلام مثلا شجاعت حضرت ابوالفضل(ع) را در نظر بگيريد، يا شجاعت رزمندگان جنگ تحميلي را بنگريد. مي‌گويند ايران در جنگ از نظر قواي مادي ضعيف بود، ولي از نظر قواي معنوي و روحي(روحاني) برتر بود، و نيروي ايمان باعث پيروزي آن‌ها شد (ان تنصرو الله ينصر کم و يثبت اقدامکم). آيا اين هم از همين مقوله است؟

البته کاملا آشکار است که اينگونه اعمال نمي تواند به عنوان يک عمل عادي و ناشي از قواي جسماني و شجاعت انسان تلقي شود. به طور قطع در اينگونه وقايع بحث اقتدار ولايي انسان کامل مطرح مي شود و بايد آن را خارق عادت و کرامت به حساب آورد و حضرت نيز اين کار را با قدرت معنوي و الهي خود انجام دادند.

البته آن حضرت از قدرت بدني و شجاعت فوق العاده اي نيز برخوردار بوده است و بسياري از کارهايي که در جنگ ها انجام داده است, مانند ساير حضرات معصومين(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) که شجاعت بي نظيري به خصوص در کربلا از خود به نمايش گذاشت, ناشي از نيروي عادي و صفات متعالي خود آن حضرات بوده است.

مرحوم صدوق در كتاب شريف امالى ومرحوم حكيم طوسى وديگر بزرگان اهل حديث وحكمت نقل كرده‏اند كه اميرالمؤمنين على بن ابى‏طالب عليه افضل صلوات المصلّين وقتى درب قلعه خيبر را كند وبه دور انداخت، فرمود:

«ما قلعت‏باب خيبر ورميت‏به خلف ظهري اربعين ذراعاً بقوّة جسدية ولاحركة‏ غذائية لكنّي اُيّدت بقوّة‏ ملكوتيّة ونفس‏ بنور ربّها مضيئة‏» (2. بحار الانوار، ج‏21، ص‏26)

من اين كار را با بازوانى كه از كنار سفره غذا تغذيه نموده ونيرومند شده است نكردم، بلكه اين كار را با قدرت الهى انجام دادم. در هر حال چه بگوييم با صرف اراده اين كار را كرد وچه بگوييم گذشته از اراده بادست اين كار را كرد، در هر صورت قدرت مطبخى نبود چنانچه قدرت روح انسانى هم از مطبخ نيست وقدرت انبيا هم از مطبخ نيست وبنابراين كارى با غذا واجزاى عنصرى ومادى ندارد. (زن در آينه جمال و جلال/آيت الله جوادي آملي)

در بيان نمونه ديگري از قدرت ولايي آن حضرت(ع) آورده اند که وقتى حضرت نوزادى در قنداقه بودند، مادرش حضرت فاطمه بنت‏اسد(ع) هر قنداقه‏اى را كه بر حضرت مى‏پيچيد حضرت آن را پاره مى‏كرد و هر چه بر ضخامت پارچه مى‏افزود باز حضرت آن را به قوه الهى پاره مى‏كرد و به مادرش مى‏فرمود: دوست دارم دست‏هايم آزاد باشد تا حمد و سپاس الهى را به جا آورم.

مختصري درباره شجاعت حضرت اميرالمؤمنين(ع):

1- شجاعت حضرت(ع) در جنگها به حدى بود كه زره حضرت از پشت خالى بود و پشت نداشت و وقتى در اين مورد از حضرتشان سؤال مى‏شد فرمودند: من هرگز به دشمن پشت نمى‏كنم تا نياز به زره در پشتم داشته باشم و مى‏فرمودند قسم به خدا اگر همه عرب در برابر من، صف‏آرايى كنند من به آنها پشت نمى‏كنم و فرار نمى‏نمايم و به همين خاطر وقتى پيامبر(ص) عده‏اى از فرماندهان را براى فتح قلعه خيبر فرستادند و آنها شكست خورده برگشتند پيامبر(ص) فرمودند: فردا پرچم جنگ را به دست مردى مى‏سپارم كه دوستدار خدا و رسولش(ص) و نيز محبوب خدا و پيامبرش(ص) مى‏باشد و او كرّار غير فرّار است يعنى شجاعى است كه پى در پى به دشمن حمله‏ور مى‏شود و هرگز از جنگ فرار نمى‏كند.

2- اولين رزمنده‏اى بود كه در جنگ آماده جانبازى و نبرد بود به طورى كه از مجموع كشته‏هاى دشمن در جنگ بدر، نيمى مستقيماً به دست حضرت على(ع) كشته شدند و نيمى با كمك و مشاركت ايشان و در صحنه‏هاى جنگ احد وقتى سپاهيان رو به هزيمت و فرار آوردند از جمله افراد معدودى بودند كه با وجود جراحات فراوان كه بر بدنشان وارد شده بود و خون در حال فوران از جسم مطهرشان بود وقتى همچون پروانه به دور شمع نبوى(ص) مى‏چرخيدند و از حضرت(ص) دفاع مى‏نمودند به طورى كه بعد از جنگ اُحد، 90 زخم عميق در بدن حضرت نمايان بود و پيامبر(ص) با ديدن اين حالت در على(ع) به گريه افتادند.

پرسمان دانشجویی