ترك ‏اولي | کتابخانه مجازی الفبا

پيامبران صفت عصمت و دورى از گناه دارند. پس اشتباهات آن‏ها مانند كشته شدن فردى به دست حضرت موسى(ع) يا رانده شدن آدم از بهشت و... چگونه است؟

عمل موسى(ع) در كشتن مرد قبطى، مانند كار حضرت آدم(ع)، ترك اولايى بيش نبود. اثر وضعى هر دو عمل دامن آن دو را گرفت. در نتيجه آدم را از راحتى به زحمت افكند و موسى را از خانه و زندگى در ميان اقوام به غربت و رنج شبانى در مدين كشانيد. جالب اين جا است كه هر دو نفر(موسى و آدم(ع« پس از كار خود بر ستم خويش بر نفس اعتراف كردند.

«رب انى ظلمت نفسى فاغفرلى...» ؛ قصص(28):16

«ربنا ظلمنا انفسنا...»؛ اعراف(7):23.

ستم بر نفس خويش با جرم و گناه ملازم نيست تا نشانه صدور گناه و خلاف از انبيا(ع) باشد؛ زيرا در لغت عرب ظلم يعنى شى‏ء را در غير محل خود قرار دادن يا عدول از خط و تجاوز از حد. منشور جاويد، ج‏5، ص‏51.

گاه خطاى افراد در حد جرم و گناه نيست؛ ولى تحقق آن از برخى شخصيت‏ها ناشايست و دور از انتظار است. در اين صورت به عذاب آخرت گرفتار نمى‏شوند؛ ولى در دنيا گرفتار سختى و پريشانى مى‏گردند و براى بازيافت مقامات معنوى خويش به استغفار و انجام خيرات نياز دارند. از اين رو، خطاى حضرت موسى(ع) به خاطر اقدام عجولانه‏اش بود؛ زيرا شكى نيست كه فراعنه مصر، بنى اسرائيل را به استضعاف كشانيده، فرزندان آنان را سر مى‏بريدند و زنانشان را به كنيزى مى‏گرفتند قصص(28):4 در اين حال، كشتن يك قبطى و وابسته به گروهى كه هزاران كودك بى‏گناه را سربريده و زنان آنان را به بردگى گرفته است، در پيشگاه خرد و وجدان بيدار جرم به شمار نمى‏آيد؛ آن هم در حالى كه آن فرد در پى كشتن بنى اسرائيل بود.

نكته مهم، بى‏موقع بودن كار حضرت موسى(ع) است كه دورى از وطن و در به درى برايش فراهم آورد. بنابراين، ظلم بر نفس و ترك اولى با عصمت منافات ندارد.

پرسمان دانشجویی